Islandzka wiosna roku 1960. Zapach morza, krzyk ptaków, foki, ryby, przenikliwy wiatr. Wśród burzliwych wód zatoki Breiðafjörður, wśród skał i tysięcy małych wysepek znajduje się Flatey, na której wieki temu wybudowano maleńką osadę. Z dala od zgiełku wielkich miast mieszkańcy żyją tu w spokoju, w ciszy, bez pośpiechu i w zgodzie z rytmem natury. Małomiasteczkowej sielanki osady nic nie zakłóca - aż do chwili znalezienia zwłok na jednej z okolicznych wysepek.
- opis z książki

Tajemnica wyspy Flatey to kryminał, który przeczytałam szybko i z przyjemnością, aczkolwiek nie wywołał on we mnie żadnych głębszych uczuć. Nie znajdziecie tu pędzącej szalenie akcji czy wbijającego w fotel napięcia, zakończenie też nie jest niesamowicie szokujące. Ale gwarantuję Wam, że przy tej pozycji możecie przyjemnie spędzić czas i wraz z bohaterami rozwiązywać zagadkę najpierw odkrytego przez przypadek na wysepce kościotrupa, a potem znalezionego na cmentarzu trupa. I chociaż tak jak napisałam, rozwiązanie nie jest specjalnie szokujące, to raczej nie da go się wcześniej domyśleć i to bardzo mi się podobało. Cała książka była dość spokojna, niemal obojętna, ale równocześnie... dobra.

Danej pozycji trzeba przyznać fakt, że dość fajnie odczuwało się skandynawski klimat niewielkiego miasteczka z lat sześćdziesiątych. Rzetelne opisy sprawiały, że mogłam poczuć się niczym gość obserwujący wydarzenia dziejące się na wyspie. Razem z Kjartanem, zastępcą prefekta, który został wysłany na wyspę, aby przeprowadzić małe śledztwo oraz z innymi mieszkańcami wyspy badaliśmy sprawę dwóch nieżyjących już osób. Tak jak wspomniałam wcześniej, rozwiązanie wcale nie było oczywiste, niemal przez całą książkę nie mogłam zrozumieć, co tak naprawdę się stało, więc jak dla mnie jest to duży plus tej książki.

Wszystkie rozdziały (które swoją drogą były króciutkie i przez to szybko się je czytało), kończyły się fragmentem, w którym mogliśmy poznać dzieje zapisane w księdze Flateyjarbók, a były to dzieje dawnych wikingów i królów skandynawskich. Dzięki temu rozwiązywaliśmy również pewną zagadkę, która miała w tej powieści duże znaczenie. Ja osobiście bardzo lubię takie wikingowskie motywy, więc i tutaj czytanie tego sprawiło mi przyjemność. Co prawda niektóre nazwy i imiona były okrutnie trudne do przeczytania, ale nie wpłynęło to na mój odbiór lektury. Na końcu książki autor umieścił również dodatek, który składa się z fragmentów Sagi wikingów jomskich, co jak dla mnie jest naprawdę świetnym pomysłem, szczególnie jeśli ktoś tak jak ja, lubi zapoznawać się z tego rodzaju opowieściami.

Jeśli chodzi o bohaterów Tajemnicy wyspy Flatey, to niestety muszę przyznać, że nie zrobili oni na mnie żadnego większego wrażenia. Nie twierdzę, że byli oni źle wykreowani, bo każdy z nich wprowadzał coś nowego do tej historii, po prostu nie było w nich tego czegoś. Chociaż zauważyłam, że ostatnio mam problem z przywiązywaniem się do bohaterów literackich, więc może w Waszym przypadku byłoby inaczej.

Tajemnica wyspy Flatey to przyjemna, niezobowiązująca lektura, przy której można nieco się wyluzować, pomimo tego, iż jest to kryminał. Napisana w fajnym stylu, nie za trudnym, ale też nie za prostym i to również bardzo mi się podobało, bo ostatnio trafiałam na same mocno młodzieżowe style, a ten był taki... poważniejszy, ale łatwy w odbiorze.

Także jak widzicie, książka nie należy do specjalnie wybitnych, ale czytało mi się ją naprawdę dobrze, więc z czystym sumieniem mogę Wam ją polecić.

Islandzka wiosna roku 1960. Zapach morza, krzyk ptaków, foki, ryby, przenikliwy wiatr. Wśród burzliwych wód zatoki Breiðafjörður, wśród skał i tysięcy małych wysepek znajduje się Flatey, na której wieki temu wybudowano maleńką osadę. Z dala od zgiełku wielkich miast mieszkańcy żyją tu w spokoju, w ciszy, bez pośpiechu i w zgodzie z rytmem natury. Małomiasteczkowej sielanki...