Będąc absolutnie szczera, gdy książka do mnie dotarła, nie przeraziłam się jej objętością, bo nie była gruba, ale lekko odrzucił mnie jej mikroskopijnych rozmiarów(jak na moje standardy) druk czcionki. Po chwili jednak stwierdziłam, że się nie poddam i rozprawię się z tą powieścią, ponieważ ciekawość treści wzięła nade mną górę.

Styl pisania Victoria A. Ingólfssona nie należy do męczących, ale niewątpliwie trzeba kochać kryminały i klimaty islandzkie, aby móc tę pozycję przeczytać. A przynajmniej jedno z dwojga. Autor w bardzo ciekawy i zaskakujący sposób przenosi nas w lata 60'te ubiegłego wieku do małej wioski, gdzie nie ma za bardzo łączności ze światem - jedynym łącznikiem jest radio nadające od czasu do czasu oraz statki pocztowe. Mieszkańcy żyją w głównej mierze bardzo skromnie, ale też nie są jakoś specjalnie wymagający. Z początku denerwował mnie język jakim się osadnicy posługiwali, jednak z czasem zrozumiałam ten specyficzny zabieg zastosowany przez autora. Dzięki niemu można bardziej wczuć się w specyficzny klimat książki.

Przyznaję, że przez pierwsze pięćdziesiąt stron powieść ta mi się niemiłosiernie dłużyła, a postaci strasznie myliły(szczególnie ich imiona). Po przebrnięciu tej magicznej liczby, nagle jak ręką odjął - połykałam stronę za stroną, nie mogą się doczekać rozwiązania zagadki po pierwsze śmierci naukowca, po drugie tajemniczego manuskryptu.

Bardzo fajnym zabiegiem były w tej książce dodatki w postaci map czy szkiców notatek sporządzonych przez Kjartana czy Gastona. Dodatkowo na plus zasługuje długość poszczególnych rozdziałów - lubię krótkie rozdziały, które nie wleką się przez kilkanaście stron oraz prowadzenie dwóch akcji: jednej głównego wątku śmierci oraz drugiej, zaznaczonej kursywą, rozwikłania zagadki manuskryptu.

wiecej: czytamiogladam.pl

Będąc absolutnie szczera, gdy książka do mnie dotarła, nie przeraziłam się jej objętością, bo nie była gruba, ale lekko odrzucił mnie jej mikroskopijnych rozmiarów(jak na moje standardy) druk czcionki. Po chwili jednak stwierdziłam, że się nie poddam i rozprawię się z tą powieścią, ponieważ ciekawość treści wzięła nade mną górę.

Styl pisania Victoria A. Ingólfssona nie...

Flatey, jedna z niezliczonych wysepek otaczających Islandię, zamieszkana jest przez około 50 osób. Chciałoby się powiedzieć, że to najmniej interesujące miejsce, w którym można by osadzić akcję książki z tajemnicą w tle. Jednak nic bardziej mylnego! Mimowolnie przychodzi mi na myśl „Kult”; mała społeczność mająca bogatą historię i czerpiąca z niej inspiracje, a nawet się na niej wzorująca. Na szczęście nie w tak makabryczny sposób, ale krew Wikingów robi swoje. Mimo to tamtejsi mieszkańcy są przyjaźnie nastawieni do obcych i nie wzbraniają się przed wyprawą na główną wyspę, chociaż znajdzie się delikwent (albo dwóch),którzy nie opuścili rodzimego Flatey przez parę dekad.

Pisząc, że lektura szła mi z oporami, to bardzo delikatne stwierdzenie. Początkowo czytałam „Tajemnicę…” bez entuzjazmu i raczej z obowiązku niż dla rozrywki. Kompletnie nie mogłam zrozumieć sensu rozwlekłych wypowiedzi, które z jednej strony czynią tę książkę bardziej realistyczną, a z drugiej – są przeraźliwie nudne. Bo czytelnika raczej nie zainteresuje fakt, że miejscowy nauczyciel i kościelny organista pomaga wójtowi w pracach gospodarskich i pływa z nim łodzią z wysepki na wysepkę, dzięki czemu ma zapewniony stały wikt. Nuda! Wielu autorów ma problem jak nadać książce autentyczności, równocześnie nie bombardując czytelnika mało istotnymi informacjami, a tym samym go nie zanudzając. A tzw. rozmowy o pogodzie jak nic nadają książkom autentyczności – w końcu większość ludzi plecie co im ślina na język przyniesie, nie bacząc czy jest to dla innych interesujące czy nie, a z drugiej strony kompletnie niepotrzebne z tegoż samego powodu. Tak więc z dość negatywnym nastawieniem po paru dniach cudem przebrnęłam przez 60 stron, aż tu nagle buch - wciągnęłam się na całego i nie mogłam przestać czytać aż do samiutkiego końca. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że nawet te nudne wywody są de facto fascynujące i żałowałam, że książka skończyła się tak szybko, co ostatnimi czasy bardzo rzadko mi się zdarza i świadomość tego wprowadziła mnie w chwilowe osłupienie.

Nazwy własne stanowią standardowy problem przy czytaniu książek napisanych w językach wywodzących się ze staronordyckiego. Nie dość że można sobie na nich język połamać, to jeszcze trudno je zapamiętać. Bo jeśli nie ma się zielonego pojęcia o języku, to bardzo ciężko jest się odnaleźć, mimo że „Tajemnicy wyspy Flatey” nie można nazwać obszerną. Polskie wydanie liczy zaledwie 242 strony (plus mały dodatek zawierający fragmenty jednej z sag),ale mimo to książka skrywa niejedną tajemnicę. Nie są to sekrety rodem z książek Dana Browna, co mogłaby zasugerować wzmianka o średniowiecznym manuskrypcie, ale nie da się ukryć, że jest to kluczowy element, wokół którego wszystko się na Flatey kręci.

Początkowo po cichu naśmiewałam się z „jednego z najbardziej poczytnych autorów powieści kryminalnych w Islandii” – w końcu Islandia to jeden z najrzadziej zaludnionych krajów świata więc to raczej żaden wyczyn, ale na korzyść Viktora Arnara Ingólfssona przemawia fakt, że tak jak Yrsa Sigurdardóttir i Arnaldur Indriðason zaistniał nie tylko w skandynawskim gronie. Trzy z jego powieści doczekały się przekładu na język niemiecki, a na podstawie jednej nakręcono serial telewizyjny. Całkiem nieźle jak na inżyniera budownictwa lądowego i wodnego, który w swoim pięćdziesięciopięcioletnim życiu napisał sześć książek.

Flatey, jedna z niezliczonych wysepek otaczających Islandię, zamieszkana jest przez około 50 osób. Chciałoby się powiedzieć, że to najmniej interesujące miejsce, w którym można by osadzić akcję książki z tajemnicą w tle. Jednak nic bardziej mylnego! Mimowolnie przychodzi mi na myśl „Kult”; mała społeczność mająca bogatą historię i czerpiąca z niej inspiracje, a nawet się na...

Niewielka islandzka wioska położona na małej, bo w najszerszym miejscu liczącej około dwóch kilometrów wiosce. Miejsce, do którego dostać się można raz dziennie – na pokładzie statku dostarczającego pocztę. W taki sam sposób można stąd wyjechać. Część mieszkańców oczywiście dysponuje też swoimi łodziami – używanymi najczęściej w celu łowienia ryb lub fok, które stanowią tutaj nie tylko główne źródło utrzymania, ale także podstawowy produkt spożywczy. Oprócz tego mieszkańcy wyspy Flatney zajmują się także hodowlą krów czy owiec oraz pędzą spokojne, choć nierzadko trudne i wymagające życie. Mieszkańców na wyspie jest zresztą niewielu. Większość z nich to osoby starsze. Młodzi wyjeżdżają do większych miast, przede wszystkim do islandzkiej stolicy, w celu podjęcia nauki, zdobycia wykształcenia i szukania nowych perspektyw. Niewielu decyduje się tu zostać lub przyjechać tu, by osiąść na stałe, tak jak miejscowa lekarka Johanna. Mimo to jednak wyspa przyciąga pewną charakterystyczną grupę. Są to osoby zainteresowane obejrzeniem przechowywanego w miejscowym muzeum egzemplarza zbioru sag wikińskich. Zbioru, z którym związana jest pewna tajemnicza zagadka. Wielu naukowców próbuje ją rozwiązać mimo, iż panuje powszechne przekonanie, że zagadka ta lub raczej klucz do niej, może przynosić nieszczęście. Ta swego rodzaju klątwa zdaje się spełniać, gdy na jednym z okolicznych szkierów zostaje znalezione ciało, które, jak się później okazuje, należy do pewnego słynnego naukowca badającego właśnie zagadkę słynnej „Flatneyjarbok”. Do zbadania sprawy zostaje wysłany przedstawiciel prefekta – Kjartan. Nie spodziewa się, iż cała ta historia jest bardziej skomplikowana. Tym bardziej, że wkrótce odnalezione zostają kolejne zwłoki…
Tak w skrócie można opisać fabułę tej książki. I opis ten wydaje się niezwykle ciekawy. Sugeruje bowiem, że mamy do czynienia z ciekawym, wciągającym kryminałem, który z pewnością będzie trzymał w napięciu. Z takim właśnie nastawieniem sięgnęłam po tę historię i powiem szczerze, że troszkę się rozczarowałam. Oto bowiem zamiast naprawdę mocnego kryminału, a po literaturze islandzkiej właśnie takiego się spodziewałam, dostała historię stosunkowo krótką, a mimo to bardzo się dłużącą. Naprawdę z początku musiałam wręcz zmuszać się do czytania kolejnych rozdziałów. Było… po prostu nudno. Co więcej, autor pod koniec każdego rozdziału umieścił fragment rozmowy dotyczący słynnej, tajemniczej „Flatneyjarbok” i poszczególnych zagadek, które z tą księgą są związane. Owszem, same historie tu opisane, zaczerpnięte z dawnych wikińskich sag, mogą być bardzo ciekawe. Jednak przerywanie i tak już niespiesznie prowadzonej akcji powieści sprawiło, że traciłam watek, gubiłam się w fabule. Dopiero pod koniec lektura zaczęła być nieco bardziej ciekawa, akcja nieco przyspieszyła, prowadzone śledztwo nabrało tempa. Tyle, że wszystko to doprowadziło do zakończenia, które także rozczarowuje. Być może zakończenie to jest pewnym zaskoczeniem, ale nie takim, które wbija czytelnika w przysłowiowy fotel. Raczej takim, które sprawia, że zostaje się z poczuciem, iż lektura tej książki była właściwie stratą czasu. A szkoda, bo sama historia ma naprawdę, moim zdaniem, ogromny potencjał.
Jestem jednak w stanie dostrzec w tej powieści pewien plus. Jest nim pokazanie sposobu, w jaki żyją, lub raczej żyli w latach sześćdziesiątych, Islandczycy mieszkający na prowincji. Powiem szczerze, że obraz ten wcale nie jest zachwycający. Bo życie na małej islandzkiej wyspie jest trudne. Dotyczy to nie tylko samych warunków naturalnych, jakie tu panują, ale także ograniczonej przestrzeni, w której trzeba funkcjonować i jeszcze mniejszej społeczności, w której każdy o każdym wie niemal wszystko, choć przecież i tu wiele osób skrywa poważne sekrety.
Podsumowując mogę stwierdzić, iż nie jest to, moim zdaniem, lektura najlepsza. To pozycja raczej dla miłośników Islandii i wszystkiego, co z tym krajem związane.

Niewielka islandzka wioska położona na małej, bo w najszerszym miejscu liczącej około dwóch kilometrów wiosce. Miejsce, do którego dostać się można raz dziennie – na pokładzie statku dostarczającego pocztę. W taki sam sposób można stąd wyjechać. Część mieszkańców oczywiście dysponuje też swoimi łodziami – używanymi najczęściej w celu łowienia ryb lub fok, które stanowią...

Ciężko mi się czytało Tajemnicę wyspy. Jakiś dziwny klimat ta książka oddaje...Jakbym znalazła się w dżdżystym, mglistym miejscu, owiewana chłodnym, porywistym wiatrem. Czytając, czułam się pogrążona w... szarości. Nie jest to porywająca, wciągająca historia lecz czymś jednak ciekawi. Nie zachęciła mnie na pewno do odwiedzenia Islandii,choć ponoć to cudowne miejsce. Taka sobie lektura.

Ciężko mi się czytało Tajemnicę wyspy. Jakiś dziwny klimat ta książka oddaje...Jakbym znalazła się w dżdżystym, mglistym miejscu, owiewana chłodnym, porywistym wiatrem. Czytając, czułam się pogrążona w... szarości. Nie jest to porywająca, wciągająca historia lecz czymś jednak ciekawi. Nie zachęciła mnie na pewno do odwiedzenia Islandii,choć ponoć to cudowne miejsce. Taka...

Sam motyw ciekawy, ale jakieś to takie ślamazarne i chociaż na początku zachwycałam się smaczkami kulturowymi jak jedzenie foczego mięsa, to ileż można jedno i to samo powtarzać.. Ciekawe wydało mi się jednak to, w jaki sposób mówi się o źle na Islandii jakby pochodziło z nieuwagi, a nie z premedytacji. Ot tyle.

Sam motyw ciekawy, ale jakieś to takie ślamazarne i chociaż na początku zachwycałam się smaczkami kulturowymi jak jedzenie foczego mięsa, to ileż można jedno i to samo powtarzać.. Ciekawe wydało mi się jednak to, w jaki sposób mówi się o źle na Islandii jakby pochodziło z nieuwagi, a nie z premedytacji. Ot tyle.

Fajna ksiażka chociaż kryminały to nie jest mój ulubiony gatunek literacki. Podoba mi się miejsce akcji powieści. Chciałabym sama tam pojechać.

Fajna ksiażka chociaż kryminały to nie jest mój ulubiony gatunek literacki. Podoba mi się miejsce akcji powieści. Chciałabym sama tam pojechać.

Jednym słowem nudna. :[

Jednym słowem nudna. :[

Ziemia wikingów
Kiedy myślimy o Islandii, zwykle kojarzy nam się z chłodem, wiejącym wiatrem i połowami. Mało kto wie, że nazywana ziemią ognia i lodu wyspa, to prawdziwy raj dla miłośników natury. Można tu znaleźć krystalicznie czyste powietrze, piękne wodospady, lodowce, rzeki, jeziora, zatoki, fiordy, wulkany oraz gejzery. Porośnięte mchem, trawą i porostami połacie kraju doskonale nadają się do wypasu owiec i koni islandzkich, zaś w okalających wyspę wodach żyje wiele gatunków ssaków morskich: wieloryby, orki, delfiny i foki.
O właśnie zastawianiem sieć na foki zajmowali się rybacy, mieszkający na jednej z wysp archipelagu Vestureyjar, Flatey, kiedy znaleźli ludzkie szczątki. Zwłoki mężczyzny z wyspy Kjartan znajdowały się już w stanie rozkładu, musiał zatem spędzić tam sporo czasu. Być może zamarzł, zanim nadeszła wiosna, albo zmarł z głodu, pewne jest, że nie pomógł mu ani prowizoryczny szałas, ani wezwanie SOS ułożone z kamieni na brzegu. Kim był i w jaki sposób się tam dostał? Jaka była przyczyna jego zgonu?
Tego właśnie musi dowiedzieć się Kjartan, wycofany, nieśmiały prawnik, przedstawiciel prefekta, który przybywa na Flatey, by dopełnić wszystkich niezbędnych formalności. O tym, co naprawdę stało się w tym przesiąkniętym legendami miejscu, na ziemi wikingów, przekonamy się dzięki niezwykle frapującej powieści kryminalnej autorstwa Viktora Arnara Ingólfssona, pt. „Tajemnica wyspy Flatey”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Editio książka, to prawdziwa gratka dla wszystkich lubiących trudne do rozwiązania zagadki, niezwykłą atmosferę i leniwie toczącą się akcję, w której mnóstwo uwagi poświęcone jest portretowaniu kolejnych mieszkańców. Bez wątpienia nie jest to książka dla lubiących brawurę i lawinowo toczące się wydarzenia. Tu, na wyspie Flatey, nawet tak doniosłe wydarzenie, jak odnalezione zwłoki, nie przyspieszają tempa życia, a każdy z grupki sześćdziesięciu niespełna mieszkańców zajmuje się swoimi problemami i zmaganiem z codziennością.
Kjartan, ugoszczony przez gospodynie wójta gminy Flatey, Grimura, nie tylko poznaje wszystkich mieszkańców i ich losy, ale również stara się wyjaśnić sprawę odnalezionych zwłok. Wkrótce okazuje się, że mężczyzna nie jest ofiarą wypadku, ale morderstwa. Kluczem do rozwiązania zagadki jest tajemnicza księga Flateyjarbók, będąca zbiorem podań o starożytnych władcach Wikingów. Kjartan nie tylko musi zagłębić się w świat tych mrocznych legend, ale również w skomplikowane ludzkie umysły…
Jak zakończy się ta powieść? Przekonamy się podczas lektury tej niewielkiej pod względem objętości, ale bogatej w treści książki, która nie tylko odsłoni przed nami mroczne piękno Islandii, ale również motywy ludzkich zachowań. No i legendy, które sprawiają, że otwierając powieść wkraczamy w niezwykły świat, otaczamy się niepowtarzalną atmosferą, pełną grozy, ale i fascynacji opowieściami z przeszłości. I choć przeszkadzać w odbiorze książki mogą skomplikowane nazwy czy nazwiska, to wszystko przestaje być ważne, kiedy zanurzymy się w jej niezwykłym klimacie i docenimy mistrzostwo słowa autora…

Ziemia wikingów
Kiedy myślimy o Islandii, zwykle kojarzy nam się z chłodem, wiejącym wiatrem i połowami. Mało kto wie, że nazywana ziemią ognia i lodu wyspa, to prawdziwy raj dla miłośników natury. Można tu znaleźć krystalicznie czyste powietrze, piękne wodospady, lodowce, rzeki, jeziora, zatoki, fiordy, wulkany oraz gejzery. Porośnięte mchem, trawą i porostami połacie...

Lata sześćdziesiąte, prawie na końcu świata, na małej irlandzkiej wysepce znajdują ciało.
Polowania na foki, sprawianie skór, gołe nieprzyjazne skały o które rozbijają się fale lodowatej wody, dzikie ptactwo... A wśród tego toczy się spokojnie dość spartańskie życie  w małej nadmorskiej osadzie. Ciekawe opisy obyczajów tamtejszej ludności oraz opowieści o Wikingach bardzo mi przypadły do gustu. Wisienką na torcie jest przewijający sie motyw tajemniczego średniowiecznego manuskryptu Flateyjarbok i zagadka z nim związana.
Spodobał mi się realistyczny klimat i prosta ale nie prostacka narracja pasująca do fabuły.
Akcja tego kryminału toczy się dość powoli,  leniwie, dokładnie tak jak życie na Flatey.
Książka mogłaby wcale nie mieć kryminalnego wątku i bez tego czytałoby mi się przyjemnie.

Lata sześćdziesiąte, prawie na końcu świata, na małej irlandzkiej wysepce znajdują ciało.
Polowania na foki, sprawianie skór, gołe nieprzyjazne skały o które rozbijają się fale lodowatej wody, dzikie ptactwo... A wśród tego toczy się spokojnie dość spartańskie życie  w małej nadmorskiej osadzie. Ciekawe opisy obyczajów tamtejszej ludności oraz opowieści o Wikingach bardzo...

Przyjemna podróż przez codzienne życie Islandczyków sprzed kilkudziesięciu lat. Spokojna, wartka fabuła i ciekawe wtrącenia z sag Wikingów.

Przyjemna podróż przez codzienne życie Islandczyków sprzed kilkudziesięciu lat. Spokojna, wartka fabuła i ciekawe wtrącenia z sag Wikingów.