Przeczytałam! Jestem z siebie dumna!

Któż nie słyszał o Jane Austen? Kto nie kojarzy "Dumy i uprzedzenia", "Rozważnej i romantycznej", czy choćby właśnie "Emmy"? No właśnie. Dlatego już całkiem dawno temu doszłam do wniosku, że powinnam się z jej twórczością zapoznać. Zaczęłam od "Dumy i uprzedzenia", które, choć mi się całkiem podobało, wywołało spory przesyt niewinnym i eleganckim środowiskiem, w jakim pani Austen umieszcza swoje bohaterki. Jej książki na pewno były idealne dla młodych XIX wiecznych dziewcząt z dobrych domów, ale mnie uparcie budzą pusty śmiech i poczucie oderwania od rzeczywistości. Co w sumie wcale nie jest czymś złym.

Emma Woodhouse, tytułowa bohaterka to właśnie panna z dobrego domu, bogata, rozpieszczona i pyszna. Przekonana o własnej wartości i nieomylności, ciągle tworzy pary ze swoich znajomych. Szczęścia do tego zajęcia- jak można się domyślać- nie ma. W końcu mamy do czynienia z komedią omyłek.

Pierwsze co rzuca się w oczy to towarzystwo Emmy- rozplotkowane w każdym znaczeniu tego słowa i wymyślnie uprzejme. Dla standardów naszych czasów zupełnie niezwykłe. Wyłapanie sensu ciągnącej się na dwie strony, przepełnionej grzecznościowymi frazesami i niezbyt ciekawej wypowiedzi jest nie lada wyzwaniem. Po uważnym przeczytaniu połowy książki zaczęłam pomijać większą cześć takich dialogów, wyłapując tylko co ważniejsze fragmenty. Czytanie od razu zaczęło iść szybciej, co nie zmienia faktu, że nie jest to bardzo pasjonująca lektura. W miarę przyjemna, ale mało wciągająca i na dodatek całkowicie przewidywalna. Taki sam styl pisania, tacy sami bohaterowie, wydarzenia w gruncie rzeczy do siebie podobne...

Klasyka to klasyka, rządzi się własnymi prawami. To wiedzą wszyscy. Niektórzy lubią, inni nie. Ja, co ciekawe, zazwyczaj tak. Jane Austen jednak moim zdaniem na swoje w niej miejsce nie zasługuję. Dostrzegam ponadczasowy przekaz lektury, ale dla mnie nie jest on na tyle głęboki, by wywołać jakąś reakcje. Ot, historyjka z morałem. Na dobranoc dla grzecznych pensjonarek.

Powieść dosyć przyjemna, choć nudna. Rozumiem, że innym może się podobać, ale to nie dla mnie. Raczej nie polecam. Gdyby ktoś, podobnie jak ja kiedyś, czuł potrzebę wyrobienia sobie własnego zdania o Jane Austen, radziłabym mu zacząć od czegoś innego.

Przeczytałam! Jestem z siebie dumna!

Któż nie słyszał o Jane Austen? Kto nie kojarzy "Dumy i uprzedzenia", "Rozważnej i romantycznej", czy choćby właśnie "Emmy"? No właśnie. Dlatego już całkiem dawno temu doszłam do wniosku, że powinnam się z jej twórczością zapoznać. Zaczęłam od "Dumy i uprzedzenia", które, choć mi się całkiem podobało, wywołało spory przesyt niewinnym i...