Jest jakaś ponura ironia w tym, że zakochany w drzewach leśnik pisze takie coś i to coś wydawane jest w wersji papierowej - a nie trzeba tłumaczyć, dlaczego publikowanie pseudonaukowych sentymentów nie jest usprawiedliwieniem dla wycinki lasów do produkcji papieru.

Rewelacje, o nad którymi rozpływa się Wohlleben, nie będą rewelacjami dla tych, którzy wcześniej mieli styczność z doskonałą książką "Zmysłowe życie roślin" Daniela Chamovitza. Tak, drzewa przesyłają sobie sygnały zapachowe i tak, rozróżniają długość dnia oraz porę roku - wszystko dzięki związkom chemicznym i światłoczułym komórkom. Są to mechanizmy piękne i złożone, ale pozostaną piękne i złożone również bez sentymentów i dociekań, czy drzewa nie ostrzegają się wzajemnie, bo mają świetnie rozwinięty instynkt społeczny.
Z całym szacunkiem, ale to przypisywanie drzewom - i tylko drzewom! - świadomości społecznej i charakteru w kontekście absolutnego braku złożonego narządu, który mógłby przetwarzać sygnały przesyłane przez nerwy to jest grube nieporozumienie. Czy naprawdę fakt, że jedno drzewo wypuszcza gałęzie w stronę światła na polanie, a inne drzewa nie, świadczy o różnicach w charakterze? Czy rzeczywiście trzaski w drzewach w czasie suszy są formą komunikacji? Przecież to jakby powiedzieć, że gastryczne gulgoty w naszych kiszkach cokolwiek komunikują!
Pomijając już wszystko inne, zastanawia mnie kompletny brak konsekwencji takiej narracji. W tej cudownie uproszczonej, wyidealizowanej wizji inteligentnych, myślących drzew, które świadomie troszczą się o siebie - a tym samym podejmują decyzje - nie ma jakoś miejsca na złośliwość albo chociażby na antypatię. Zastanawia mnie również, dlaczego, skoro drzewo wedle słów autora czuje przyjemność albo ból (znowu - jakim cudem, skoro nie ma żadnego narządu, który by oceniał, co jest, a co nie jest przyjemne i niektórym drzewom nadawał skłonności masochistycznych), to dlaczego takich samych przywilejów autor odmawia np. pietruszce?

Ja rozumiem, że można kochać naturę, las, własny ogródek etc. Nie dziwię się też temu, że niektórzy mówią do roślin lub przypisują im cechy zgoła ludzkie. Ma to swój urok, owszem, ale o ile nie zostanie wydane w objętości 250 stron. Gdyby wyciąć wszystkie te antropomorfizujące farmazony, spostrzeżenia Wohllebena zmieściłyby się na maksymalnie 100, a ich główny przekaz można streścić do pięciu głównych punktów:
- drzewa mają funkcje podobne do ludzkich zmysłów (rozpoznanie zapachu i długości fali światła słonecznego)
- bioróżnorodność jest korzystna dla lasów, bo zwiększa szanse przetrwania wobec zagrożenia ze strony pasożytów
- mikoryza to podstawa (przepraszam za złośliwość - za "moich czasów" uczyli tego w VI klasie szkoły podstawowej)
- drzewa rosną długo
- każde ma inne wymagania co do rodzaju gleby i ilości wody.

250 stron i, sądząc po poczytności, będzie dodruk. Osobom żywo zainteresowanym życiem roślin zamiast wspierania wyrębu lasów za pomocą lektury tej pomyłki polecam "Zmysłowe życie roślin".

Jest jakaś ponura ironia w tym, że zakochany w drzewach leśnik pisze takie coś i to coś wydawane jest w wersji papierowej - a nie trzeba tłumaczyć, dlaczego publikowanie pseudonaukowych sentymentów nie jest usprawiedliwieniem dla wycinki lasów do produkcji papieru.

Rewelacje, o nad którymi rozpływa się Wohlleben, nie będą rewelacjami dla tych, którzy wcześniej mieli...