Mizoginia – tajemnicze słowo, zapomniane już chyba w dużej części cywilizowanego świata. Co ono oznacza? W skrócie nienawiść. Nienawiść do kobiet. A czym się objawia? O tym pisze Mona Eltahawy, przybliżając kosmiczne w oczach europejskiego czytelnika problemy arabskich kobiet.

Arabska wiosna rozbudziła nadzieję wielu kobiet, że stojąc u boku mężczyzn i walcząc o wolność swoich krajów osiągną również swoje cele. Że będą mogły cieszyć się upragnioną wolnością płci i życiem w poszanowaniu ich praw jako równorzędnych członków społeczeństwa. Jednak iskra wypaliła się. Władze przejęły nowe partie, nowe ugrupowania polityczne, dym walki opadł. Dla kobiet nie zmieniło się nic. W niektórych krajach ich sytuacja uległa nawet pogorszeniu.

Od urodzenia do swojej śmierci każda Arabka jest czyjąś własnością. Ojca, męża, brata, syna. Bez jego zgody nie może zrobić kroku, wyjść z domu, podpisać jakiegokolwiek dokumentu, kształcić się czy iść do lekarza. Nie wspominając już o nakazach w kwestii stroju, zasłaniania ciała i twarzy i skromnego zachowania. Zależność ekonomiczna, brak autonomii, nagminne przypadki napastowania kobiet na ulicach, potworne zabiegi obrzezania, gwałty, brutalne „badania dziewictwa”, małżeństwa z kilkuletnimi dziećmi, przemoc domowa i ciągłe naznaczanie kobiet grzesznymi, seksualnymi intencjami - przykładów dyskryminacji i prześladowania kobiet na Bliskim Wschodzie jest wiele. Jak z nimi walczyć?

Według Mony Eltahawy zmiana w prawodawstwie to za mało. Wiele państw wprowadziło pewne próby regulacji prawnych aby przeciwdziałać przemocy wobec kobiet, jednak w praktyce na niewiele się to zdaje. Mentalność sędziów i zdanie religijnych autorytetów zwykle przeważa w sytuacji dochodzenia swoich praw przez ofiary. Naginane interpretacje Koranu działają zawsze na korzyść sprawców. Aby więc rewolucja żeńskiej części społeczeństwa miała sens, kobiety muszą zacząć od siebie i swoich rodzin. Mężczyźni muszą zacząć od siebie i swoich rodzin. Zacząć tę rewolucję od siebie i swojego myślenia. Od braku zgody na przemoc, od odrzucenia barbarzyńskich obyczajów niezwiązanych z islamem. Tylko wtedy uda się pchnąć społeczeństwa krajów arabskich ku nowoczesności, feminizmowi i równości praw a odejść od religijnego i woskowego terroru, który upokarza i zabija wiele kobiet i dziewcząt.

„Bunt” to żarliwy głos w obronie kobiet. To głos osoby, która o sytuacji kobiet, prawodawstwie i sytuacji ekonomicznej regionu wie bardzo wiele a wszystkie swoje stwierdzenia popiera badaniami, raportami – i co najważniejsze – przykładami z życia kobiet. Nie jest to więc powieść, w której poczytamy o mrożących krew w żyłach historiach bliżej niezidentyfikowanych kobiet. To rzetelna analiza sytuacji żeńskiej populacji arabskiej i świetne podsumowanie tego jak wygląda dziś Bliski Wschód i realia jego społeczeństw. Polecam w szczególności miłośnikom ale również przeciwnikom i krytykom islamu i arabskich społeczeństwa. Warto zdobyć gruntowną wiedzę o sytuacji i wiedzieć skąd biorą się wszystkie niesprawiedliwości i sprzeczności odzwierciedlone w kulturze i religii Bliskiego Wschodu.

Joanna Jurzyk