Wiele lat zbieralam sie zeby w ogole zaczac ta ksiazke. Styl, w jakim zostala napisana bardzo mnie odstraszal – czytam raczej nieprzecietnie szybko, a mechaniczna pomarancza zmuszala mnie nie raz i nie dwa, do czytania slowo po slowie. Koszmar. W ogole nie potrafilam przez to przetrawic informacji, ktore mozolnie wygrzebywalam niczym z jakiegos ohydnego bagniska.

Tym razem tez mialam zamiar sie poddac, zabralam sie nawet za zupelnie inny tytul :P ALE, powiedzialam sobie kurde, jestes juz w takim wieku, ze wypada znac, w koncu to kawal inspiracji nie tylko w dziedzinie literatury, ale takze muzyki, obrazu, filmu. Czytam na kindle, wiec ujme to tak: po 20% bolu, zmeczenia i mdlosci robi sie ciekawie, wg mnie jednak nie dlatego, ze czytelnik przyzwyczaja sie juz do charakterystycznego stylu, ktorego autor postanowil uzyc (tell me why), ale dlatego, ze jest go po prostu MNIEJ. No, nie bede rzucac spoilerami, ale od tego momentu liczba bohaterow, ktorzy posluguja sie nowoczesnym, modnym jezykiem – spada.
W zasadzie uwazam, ze opisanie czesci powiesci takim jezykiem bylo niepotrzebne. Zupelnie nie moglam wczuc sie w powage, koszmar sytuacji, bo caly czas mialam wrazenie (pomine oczywiscie przekopywanie sie slowo po slowie), ze narratorem jest jakis maly, zlosliwy chochliczek, ktory tak naprawde robi smieszne zarty i w ogole to wszystko to zart – tak na serio, to nikt nie ucierpial. Moze innym osobom to nie przeszkadza, albo jest im latwiej – dla mnie totalnie zniszczony potencjal do pewnego momentu, nie wprawilo mnie to w zaden klimat, nie zachwycilam sie pomyslem, nie dalo mi to totalnie nic poza faktem, ze wszystko emocje byly splaszczone do poziomu ziemi, w niektorych miejscach dziurawe nawet.
Ciężko jest mi negatywie ocenić mechaniczna pomarańczę, ale wątpię abym kiedykolwiek ja komuś poleciła jako coś ekstra, nie wróciłabym do niej drugi raz i chyba szybko przestane o niej myslec. Może przedstawione treści robiły szum kiedy w Polsce był ograniczony dostęp do rzeczy tego typu - teraz mając dostęp do każdej książki jaka sobie wymarzymy - ta wypada słabo. Szczególnie w zestawieniu gatunku antyutopii. Niemniej jednak klasyka to klasyka, trzeba znać i szanować. :)

Wiele lat zbieralam sie zeby w ogole zaczac ta ksiazke. Styl, w jakim zostala napisana bardzo mnie odstraszal – czytam raczej nieprzecietnie szybko, a mechaniczna pomarancza zmuszala mnie nie raz i nie dwa, do czytania slowo po slowie. Koszmar. W ogole nie potrafilam przez to przetrawic informacji, ktore mozolnie wygrzebywalam niczym z jakiegos ohydnego bagniska.

Tym...