Typowy schemat fantasy: niezwykły bohater, wyrzutek społeczny, walczący z potworami a nie doceniany przy tym przez nikogo. Brzmi znajomo? Nie mogłem opędzić się od skojarzeń z Wiedźminem, do którego zresztą w książce znajduje się nawet bezpośrednie odwołanie. To przypadłość polskiej fantastyki; czasem wydaje mi się, że każdy autor chciałby powtórzyć sukces Sapkowskiego, korzystając z podobnych narzędzi.

Ale porzućmy już te utyskiwania, bo gdy przejdziemy do porządku dziennego nad pewną wtórnością, nie do uniknięcia przecież w prozie gatunkowej (w tym przypadku: urban fantasy), to spędzimy z książką bardzo miłe kilka godzin. Tylko tyle, bo to bardziej rozbudowane opowiadanie niż pełnoprawna powieść, ledwie trochę ponad sto stron. Fabuła pędzi wartko i jednowątkowo, z każdym słowem zbliżając się do finału (który jednak przychodzi dość niespodziewanie i trochę rozczarowuje). Dzięki temu autor mógł dopracować każde zdanie, akapit i rozdział, tak że czytelnik ani na moment się nie nudzi. Widać że wszystkie techniki o których prawi na Spisku Pisarzy nie są dla niego tylko teorią, ale że sam z powodzeniem potrafi je zastosować.

Na nic jednak byłyby pisarskie sztuczki, gdyby nie ciekawa historia. A tutaj taką właśnie znajdziemy. Rzecz dzieje się współcześnie, w świecie takim samym jak nasz. Dla wszystkich poza bohaterem. Gdyż ten posiadł dar, czy też raczej – przekleństwo. Jako jedyny potrafi dostrzec bytujące wśród ludzi demony, które żerują na niczego nieświadomych nieszczęśnikach, pożywiając się ich czy to emocjami, czy obawami, czy marzeniami – każdy czymś innym. 

Pomysł polega na tym, że wszelkie ludzkie namiętności czy przypadłości, a przynajmniej te ponad miarę, powodowane są przez takich właśnie nieproszonych gości. Niektóre są nieszkodliwe, inne rujnują żywicieli do cna: i z takimi właśnie po godzinach potyka się Tomasz Zając, protagonista, pogromca potworów (pardon, duchów), skrzyżowanie Jakuba Wędrowycza z Geraltem, doprawiony szczyptą dowolnego innego bohatera literatury popularnej, który akurat przyjdzie nam do głowy.

Trochę się znęcam, ale to z sympatii, bo rzecz czyta się świetnie. Zdarzają się momenty przezabawne, zdarzają i takie, że łezka w oku się zakręci. Bywa i śmieszno, i straszno, jak to mówią. Niepozorna ta książeczka wciągnęła mnie bardziej niż wielkie dzieła uznanych mistrzów, którymi ostatnio się zajmowałem. Muszę przyznać, że chętnie przeczytałbym jakiś dalszy ciąg, a to chyba najlepsza rekomendacja!

Typowy schemat fantasy: niezwykły bohater, wyrzutek społeczny, walczący z potworami a nie doceniany przy tym przez nikogo. Brzmi znajomo? Nie mogłem opędzić się od skojarzeń z Wiedźminem, do którego zresztą w książce znajduje się nawet bezpośrednie odwołanie. To przypadłość polskiej fantastyki; czasem wydaje mi się, że każdy autor chciałby powtórzyć sukces Sapkowskiego,...