Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka wzruszyła mnie nie tyle swoją treścią (która równocześnie jest naprawdę bardzo wartościowa, chociażby poprzez wspomnienie o Planie Pabsta),co całym swoim kontekstem. Fakt, że wspomnienia Pani Danuty zostały spisane przez Jej Syna, w duchu czysto patriotycznym i z pełną chęcią zrozumienia postaw i decyzji swojej Mamy, jest ogromnie rzadkim zjawiskiem. Myślę, że gdyby każdy starał się tak poznać historię swoich rodziców, to rodziny byłyby dużo bardziej zgodne. Dla całej historii wojennej mam ogromny sentyment i czuję wdzięczność za tę książkę. Właściwie mam tylko jedno "ale". [SPOILER] Moja uwaga dotyczy Męża Pani Danuty. Z tego, co pamiętam, był to żołnierz Andersa, a jaka jest historia prywatna gen. Andersa, można znaleźć m.in. tutaj: http://dom-z-papieru.blogspot.com/2016/02/anna-anders-generalska-corka-z-klasa.html I tu pojawia się mój dysonans: jak osoby, które w życiu kierowały się (a przynajmniej deklarowały, że się kierowały) hasłami "Bóg, Honor, Ojczyzna", mogły związać się ze sobą wiedząc, że Pan Janusz ma żonę i dzieci, pozostawione w wojennej zawierusze w Polsce? Oczywiście wiem, że nie powinnam oceniać Bohaterów nie znając wszystkich wątków. Ale dla mnie porzucenie żony i dzieci w czasie wojny, to zachowanie poniżej jakiejkolwiek krytyki i standardów. Może i ten wątek w jakiś sposób zostałby przeze mnie ostatecznie pominięty, z racji całokształtu przedstawionej historii, ale w trakcie czytania natrafiłam na kolejną niespójność w charakterze Pana Janusza. Otóż wspólna przyjaciółka Państwa Szlachetko, kilka miesięcy po śmierci swojego męża, a bliskiego przyjaciela Pana Janusza, zdecydowała się wyjść za mąż za chwilę wcześniej poznanego mężczyznę. Po tej sytuacji Pan Janusz zabronił żonie utrzymywać relacji z tą przyjaciółką, a nawet nie pozwolił Jej pójść na wesele tej kobiety (sic!). Czy nie jest to już przypadkiem szczyt hipokryzji? On, człowiek który porzucił żonę i dzieci dla dużo młodszej, ślicznej kobiety, z którą zamieszkał w UK po wojnie, miał czelność oceniać może zbyt pochopny, ale na pewno mniej wątpliwy moralnie, wybór wdowy? W książce zauważyłam o wiele więcej wątków, wskazujących, że Pan Janusz nie był łatwym człowiekiem, ale ta historia uderzyła mnie najmocniej. Może jestem przewrażliwiona, ale dla mnie Pani Danuta związała się z egoistą i narcyzem. I o ile uważam, że Wirę należy utrzymać na piedestale Bohaterów, o tyle Pana Janusza wolę trzymać w tym samym "worku" co generała Andersa: może bohater, ale jednak zdradził. A Jego egoistyczne działania miały wiele nieprzyjemnych reperkusji dla samej Wiry, np. w czasie spotkania z dziećmi Pana Janusza z pierwszego małżeństwa, Córka Pana Janusza traktowała Ją jak powietrze. Czy kogokolwiek to dziwi? Mnie nie. Pani Danuta twierdzi, że życie z Panem Januszem było dla Niej cudownym okresem. Po kilku historiach, jak chociażby przytoczone powyżej lub przytoczenie fochów Pana Janusza, kiedy z powodu focha w ostatniej chwili odmówił wzięcia udziału w dawno planowanym wyjeździe, wiem na pewno, że ja nie chciałabym nigdy trafić na takiego człowieka. Już prędzej uważam, że Jej Przyjaciel, z którym podróżowała po śmierci Męża, był o wiele bardziej dopasowaną do Niej osobą. Ale sądzę, że tylko ja tak bardzo uczepiłam się powyższego wątku, dlatego zdania nikomu nie narzucam. Warto samemu je sobie wyrobić. Polecam lekturę.