Starożytny Egipt, Średnie Państwo. Czasy tak przeszłe od naszych o trzydzieści pięć stuleci, a już wtedy następujące po prawie dwóch mileniach historii. Czasy Hatszepsud, która dla uznania jej za Faraona musiała zrobić tak wiele.

Historia życia Hatszepsud odtworzona z zapisów na stelach i ścianach, z interpretacji i także domysłów jest pełna symboliki, bo taki był starożytny Egipt, którego spoiwem państwowości była wiara Boga-Słońce i jego boski panteon.
Hatszepsut to także świątynia, którą z niebytu przywracają polscy archeolodzy od ponad 50 sezonów wykopalisk.

Książka o Hatszepsud nie jest porywającym eposem, nie jest fabularyzacją i nie jest trywialna w czytaniu (spragnionych powieści historycznej odsyłam do Egipcjanina Sinuhe). To opis często odwołujący się do odkryć archeologicznych i zapisów utrwalonych hieroglifami. Sporo w niej naszego wyobrażenia o życiu w czasach panowania Królowej-Faraona i życiu jej samej. Styl nieco oszczędny w ekspresji, ale za to rzeczowy i nieprzesadnie naukowy. Przeczytałem z zainteresowaniem.

Starożytny Egipt, Średnie Państwo. Czasy tak przeszłe od naszych o trzydzieści pięć stuleci, a już wtedy następujące po prawie dwóch mileniach historii. Czasy Hatszepsud, która dla uznania jej za Faraona musiała zrobić tak wiele.

Historia życia Hatszepsud odtworzona z zapisów na stelach i ścianach, z interpretacji i także domysłów jest pełna symboliki, bo taki był...

Autor raz tylko puścił wodze literackiej weny, gdy opisał mit o boskich narodzinach Hatszepsut - reszta to rzetelne, ale mało porywające opisy artefaktów i ogólnie przyjętych faktów. Dużo informacji i mało polotu, ale cenne jako wstęp do dalszego zgłębiania tematu.

Autor raz tylko puścił wodze literackiej weny, gdy opisał mit o boskich narodzinach Hatszepsut - reszta to rzetelne, ale mało porywające opisy artefaktów i ogólnie przyjętych faktów. Dużo informacji i mało polotu, ale cenne jako wstęp do dalszego zgłębiania tematu.

"Odbudowałam, co zostało zniszczone, wzniosłam, co było niedokończone, odkąd Azjaci żyli w kraju północnym, a między nimi barbarzyńcy, którzy zawalili to, co było stworzone i panowali, nie znając Re".

Starożytny Egipt od zawsze mnie fascynował. Będąc dzieckiem wymyśliłam sobie, że zostanę archeologiem, który odkryje nieznane dotąd ludzkim oczom grobowce starożytnych faraonów. Spotęgował to jeszcze mój ojciec, który wziął mnie pewnego dnia na wykopaliska archeologiczne zorganizowane w mojej wiosce, gdzie z zachwytem przypatrywałam się odkrytym kościom czy kawałkom naczyń. Z nie mniejszym zachwytem świdrowałam oczami młodych, bo świeżo po studiach, i przystojnych, archeologów.
Życie, a właściwie szkoła, szybko zweryfikowały moje marzenia, gdy okazało się, że historia to mnóstwo dat, które w mojej głowie tworzą chaos nie do ogarnięcia. Mrzonki o zostaniu archeologiem poszły w niepamięć, ale fascynacja starożytnym Egiptem została.

Peter Nadig zarysowuje, a przynajmniej, próbuje zarysować postać i życie piątego faraona z XVIII dynastii okresu Nowego Państwa, Hatszepsut. Faraon nietuzinkowy, będący kobietą. Była jedną z czterech kobiet w historii starożytnego Egiptu, które nosiły tytuł faraona, jednocześnie panowała ona najdłużej.
Córka Totmesa I, przyrodnia siostra i żona Totmesa II, sprawowała regencję w imieniu swojego bratanka, Totmesa III. W drugim bądź trzecim roku swojej regencji ogłosiła się władcą.

Nadig podejmuje trudne zadanie opisania jej życia, począwszy od narodzin, przez koronację, sprawowanie władzy, aż po śmierć, o której zresztą nie wiemy zbyt wiele.
Hatszepsut zasłynęła z wielu dokonań budowlanych, które prześcignęły te stworzone przez jej poprzedników, m.in ze Świątyni Milionów Lat czy Czerwonej Kaplicy. Autor dosyć sporo stron poświęca również wyprawie do kraju Punt, z której przywieziono wiele wartościowych rzeczy, takich jak maści, olejki zapachowe, mirrę, żywe zwierzęta, czy rośliny.

Po śmierci Hatszepsut, Totmes III nakazał usunąć niemal wszystkie podobizny królowej, wymazać jej imię i zburzyć niektóre ze wzniesionych przez nią budowli.
Wiele z nich jednak się zachowało, przez co dziś możemy odkrywać życie kobiety - faraona.

Książka napisana jest bardzo rzetelnie, chronologicznie, bez zbędnych pobocznych wątków. Zostali w niej również wspomniani Polscy archeolodzy, którzy przyczynili się do odkryć budowli, które zostawiła po sobie Hatszepsut.
Jeśli ktoś interesuje się starożytnym Egiptem, warto przeczytać.

"Odbudowałam, co zostało zniszczone, wzniosłam, co było niedokończone, odkąd Azjaci żyli w kraju północnym, a między nimi barbarzyńcy, którzy zawalili to, co było stworzone i panowali, nie znając Re".

Starożytny Egipt od zawsze mnie fascynował. Będąc dzieckiem wymyśliłam sobie, że zostanę archeologiem, który odkryje nieznane dotąd ludzkim oczom grobowce starożytnych...

Liczne misje archeologiczne na terenie Egiptu oraz odkrycia w świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari przyczyniły się do możliwości powstania tego rodzaju pozycji. „Hatszepsut” autorstwa Petera Nadiga opisuje dzieje tej tajemniczej władczyni, której losy po dziś dzień zostają owiane mgłą tajemnicy. Historia kobiety, która była faraonem oraz władczyniom starożytnego Egiptu budzi duże emocje i przyciąga do lektury. Przedmowa autorstwa Andrzeja Ćwieka doskonale wprowadza w tamten burzliwy i magiczny okres, opisujący panowanie Hatszepsut, niezwykłej kobiety faraona.

Historia starożytnego Egiptu jest zagadkowa i intrygująca, odkrywająca cały czas nowe znaleziska i tajemnice. Przenieśmy się zatem do roku około 1500 przed naszą erą, kiedy to miała panować jedna z najbardziej interesujących postaci tamtych czasów. Hatszepsut, żona faraona Totmesa II, po którego śmierci została mianowana na władcę. Za jej rządów Egipt rozkwitał i bogacił się, a ona sama panowała dwadzieścia dwa lata. Władczyni z osiemnastej dynastii pozostałaby nieznana, gdyby nie grono oddanych i pracowitych naukowców. Po śmierci Hatszepsut chciano wymazać o niej wszelką pamięć, jednak do końca się to nie udało. Wiele kwestii pozostaje do dziś niejasnych, jednak i tak sporo udało się odkryć. Wiedza na jej temat pochodzi w szczególności ze świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari. Władczyni pozostawiła po sobie choćby wspaniałe i okazałe budowle, które stanowią monumentalny portret jej dziedzictwa.

Peter Nadig pisząc niniejszą książkę, opierał się na oryginalnych źródłach. W większości korzystał z inskrypcji znajdujących się w świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari. Książka napisana jest lekkim językiem, autor potrafi zaciekawić czytelnika i sprawić, że dowiemy się sporo ciekawych faktów. Pozycja ta zawiera również wiele interesujących ilustracji, które pokazują liczne zabytki i budowle związane z postacią Hatszepsut. Osoby chcące poznać ciekawostki z tamtego okresu historycznego powinny poczuć się usatysfakcjonowane. Według niektórych historyków Hatszepsut nie była samodzielną władczynią, a równorzędnym władcą wraz ze swoim synem Totmesem III. Są też badacze, którzy uważają, że był jej następcą. Odkrywanie przeszłości Egiptu cały czas trwa i z pewnością w najbliższych latach przyniesie nam sporo nie małych niespodzianek.

„Hatszepsut” autorstwa Petera Nadiga jest pozycją godną uwagi, za sprawą lekkiego języka i wielu interesujących informacji. Postać Hatszepsut zawiera wiele ciekawostek jak choćby mit o jej boskim pochodzeniu. Całość pozycji przyciąga wzrok ładnym wydaniem, baśniowymi historiami i fenomenalnymi zdjęciami. Uraczymy wiele opisów odnoszących się do sytuacji gospodarczej i politycznej Egiptu, o czym przeczytałem z dużą ciekawością. Książka warta przeczytania i poznania postaci kobiety, legendarnej władczyni Egiptu. Pozycja ta niesie ze sobą walory naukowe, jednak przeznaczona jest dla laików i osób spoza naukowego grona. Miłośnicy historii Egiptu oraz książek opowiadających losy potężnych i intrygujących kobiet powinni sięgnąć po tę pozycję. Jak najbardziej polecam.

http://fantasy-bestiarium.blogspot.com/2016/10/hatszepsut-peter-nadig.html

Liczne misje archeologiczne na terenie Egiptu oraz odkrycia w świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari przyczyniły się do możliwości powstania tego rodzaju pozycji. „Hatszepsut” autorstwa Petera Nadiga opisuje dzieje tej tajemniczej władczyni, której losy po dziś dzień zostają owiane mgłą tajemnicy. Historia kobiety, która była faraonem oraz władczyniom starożytnego Egiptu...

Postać Hatszepsut znawcom i miłośnikom historii na pewno jest dobrze znana. Tym mniej zorientowanym przypomnę, że była ona faraonem i władczynią starożytnego Egiptu z osiemnastej dynastii. Był to okres tzw. Nowego Państwa. Panowanie Hatszepsut przypadało na rok około 1500 B.C., choć dokładna data nadal stanowi podłoże sporu wśród historyków. Niemniej jednak przyznać trzeba, że mimo niezbyt wielu tekstów odnoszących się do jej osoby, w dzisiejszych czasach postać kobiety faraona jest bardzo dobrze poznana, o czym może świadczyć wiele publikacji, które powstają na jej temat.

Jedną z takich książek jest opracowanie Petera Nadiga, niezależnego pracownika naukowego, który specjalizuje się właśnie w historii starożytnej, głównie historii Egiptu. Jest on także wykładowcą Wolnego Uniwersytetu w Berlinie. Jego opracowanie dotyczące Hatszepsut na naszym rynku ukazało się nakładem wydawnictwa Prószyński S-ka. W przedmowie autor wyraża radość, że jego książka mogła się ukazać właśnie w Polsce, gdyż to właśnie Polacy mieli ogromne zasługi w badaniu i rekonstrukcji świątyni Hatszepsut w Deir el-Bahari.

Historia i osoba Hatszepsut od wielu lat budzi, głownie wśród egiptologów, wielką fascynację. Związane jest to głównie z faktem dojścia przez nią do władzy. Pewnie nie było by w tym nic dziwnego, gdyby nie ówczesna sytuacja polityczna. W tamtym czasie nie było do pomyślenia, żeby faraonem została kobieta, a jednak w jej przypadku to się udało. W rzeczywistości nie była jednak samodzielnym władcą, a równorzędnym. W tym samym czasie na tronie zasiadał bowiem jej syn Totmes III. Hatszepsut najpierw sprawowała regencję w jego imieniu, a po kilku latach ogłosiła się królem. W tym momencie można zauważyć pewną nieścisłość, czytając różnego rodzaju artykuły w Internecie, gdzie podawane jest, że Totmes III był jej następcą.

Ciekawostką jest także fakt, że po jej śmierci starano się za wszelką cenę wymazać pamięć po niej. Spowodowało to, że w okresie odkrywania przeszłości Egiptu, przekazy dotyczące jej osoby były fragmentaryczne. Tym bardziej wielki szacunek należy się wielu odkrywcom, którzy poświęcili swój czas, aby ukazać współczesnym tę niecodzienna postać.

Publikacja rozpoczyna się od przedstawienia poczęcia i narodzin Hatszepsut. Sprowadza się do mitu o jej boskich narodzinach. Na podstawie dostępnych obrazów, autor dosyć skrupulatnie opisuje cały proces od przedstawienia przez Amona swojego planu na zgromadzeniu bogów, poprzez jego realizację, tj. zaślubiny, poczęcie i narodziny. Całość opisana jest w sposób momentami baśniowy, pozwalający czytelnikowi na pełne wyobrażenie sobie tej historii. Następnie dostajemy krótki opis ówczesnego Egiptu z panując tam sytuacją gospodarczą i polityczną. Nadig ukazuje także rolę króla i jego małżonki, przy okazji obrazując na czym poległa fenomen Hatszepsut.

Hatszepsut to wciągająca opowieść o legendarnej władczyni Egiptu. Przyznać trzeba, że Nadig prezentuje czytelnikom przede wszystkim bardzo przystępną książkę, która mimo swoje naukowego wydźwięku, przeznaczona jest dla laików i amatorów historii Egiptu. Polecam.

http://www.mechaniczna-kulturacja.pl/2016/08/hatszepsut-tajemnicza-i-fascynujaca.html

Postać Hatszepsut znawcom i miłośnikom historii na pewno jest dobrze znana. Tym mniej zorientowanym przypomnę, że była ona faraonem i władczynią starożytnego Egiptu z osiemnastej dynastii. Był to okres tzw. Nowego Państwa. Panowanie Hatszepsut przypadało na rok około 1500 B.C., choć dokładna data nadal stanowi podłoże sporu wśród historyków. Niemniej jednak przyznać trzeba,...