W kolejnej powieści Alex Kava zachowała charakterystyczną lekkość pióra, dzięki czemu czyta się ją naprawdę szybko. Niewymagające oraz małe objętościowo rozdziały przyczyniają się do szybszego ukończenia książki. Pomysł fabularny początkowo wydawał się obiecujący, a w połączeniu z dwutorowym prowadzeniem spraw nawet bardzo obiecujący. Tym razem autorka rozczarowuje czytelnika słabymi zwrotami akcji, powolnością akcji i zbyt długiem prowadzeniem monotonnego wątku. Zakończenie, cóż bardzo przewidywalne i jak na standardy autorki przeciętne.

Grupa miejscowej młodzieży chciała tylko zaszaleć, ale gdy nocne niebo rozjaśniły dziwne efekty świetlne, impreza zamieniła się w koszmar. Doświadczona agentka FBI Maggie O’Dell próbuje odnaleźć sens w sprzecznych zeznaniach. Tymczasem troje z ocalałych nastolatków ginie w niejasnych okolicznościach. W tym samym czasie dochodzi do masowych zatruć w szkołach w Wirginii i Waszyngtonie. Śledczym pomaga pułkownik Benjamin Platt, specjalista od chorób zakaźnych. Chociaż miejsca zdarzeń są oddalone o tysiące mil, nieoczekiwanie tropy obu śledztw zbiegają się.

Początkowy zarys fabuły sugerował, że czytelnik będzie miał do czynienia z naprawdę dobrym thrillerem. Czytelnik już od pierwszych stron śledzi dwie różne sprawy. Pierwsza dotycząca tragicznej imprezy nastolatków przykuwa mocniej uwagę czytelnika, ponieważ mamy zarówno element tajemniczego zjawiska jak i nietypowej śmierci. Sugerować to by mogło, że czeka nas konfrontacja z nie lada trudnym przeciwnikiem. Odnośnie drugiego śledztwa jest ono jakby powieleniem koncepcji fabularnej z „Zabójczego wirusa”. Znów bohaterowie mierzą się z tajemniczą chorobą. Chociaż tym razem nie ma aż tak wyczuwanej atmosfery zagrożenia. W następnych rozdziałach autorka poprawnie prowadzi fabułę w charakterystyczny dla niej sposób.

Niestety wraz z upływem kolejnych stron książki potencjalny czytelnik może odczuwać rozczarowanie. W przypadku śledztwa prowadzonego przez Benjamina Platta odznacza się ono monotonnością z minimalną liczbą zwrotów akcji, jeśli można powiedzieć, że w ogóle występują. Cała akcja jest bardziej oparta na rozmowach niż na czynach. Ponowne wykorzystanie schematu zabójczego patogenu okazało się niewypałem. Nie wiele lepsza jest sytuacja w przypadku śledztwa prowadzonego przez Maggie O’Dell, wprawdzie śmierć ocalałych nastolatków jest motorem napędzającym akcję, ale i tak na krótki okres. Również te śledztwo jest jednostajne, wraz z kolejnymi odkryciami mnożą się tajemnice. Warto zwrócić uwagę, że autorka po raz kolejny wykorzystuje motyw, zgodnie z którym Maggie O’Dell włącza się do śledztwa będąc przypadkowo w danym miejscu (kiedy wreszcie będzie rozwiązywała powierzone jej zadanie?)

Wraz z kolejnymi z kolejnymi stronami czytelnik uświadamia sobie, że ten proces monotonnych śledztw niepokojąco zbliża się ku końcowi. Niestety zakończenie wydaje się pisane na kolanie. Czyżby zabrakło pomysłu jak zakończyć książkę, bądź też gonił termin wydawnictwa?. W opisie możemy szumnie przeczytać, że oba śledztwa łączy bardzo ważny element. Owszem on jest, ale w bardzo nominalnym stanie. W przypadku śledztwa Platta odgrywa jako takie znaczenie, natomiast w przypadku O’Dell nie ma znaczenie, bohaterka nawet nie dowiedziała się o tym łączniku. Autorka próbował wejść na pole intryg rządowych, lecz niestety wyszło jej to miernym skutkiem. Tożsamość osoby odpowiedzialnej za to wszystko nie wywołuje zaskoczenia, można nawet powiedzieć, że jest obojętna. Autorka zbyt szybko zakończyła pomysł, przez co ucierpiało zakończenie. Może ciekawszym wątkiem jest ten personalny dotyczący Maggie i Benjamina, ale tylko dla osób, które przeczytały parę pozycji autorki.

Niestety muszę podtrzymać zdanie, że tzw. nowsze powieści autorki wypadają znacznie gorzej od tych początkowych (może wyjątkiem jest „Zabójczy wirus”). Autorka ostatnimi czasy zaburza proporcję w swych książkach stosując bardzo krótkie zakończenia, które czasami są niedopracowane. Cóż dodać, powieść „Śmiertelne napięcie” może wywołać jedynie „śmiertelne znudzenie”, dlatego odradzam ją dla osób pragnących rozpocząć przygodę z twórczością Alex Kavy.

W kolejnej powieści Alex Kava zachowała charakterystyczną lekkość pióra, dzięki czemu czyta się ją naprawdę szybko. Niewymagające oraz małe objętościowo rozdziały przyczyniają się do szybszego ukończenia książki. Pomysł fabularny początkowo wydawał się obiecujący, a w połączeniu z dwutorowym prowadzeniem spraw nawet bardzo obiecujący. Tym razem autorka rozczarowuje...