Czasem można spotkać idealne rodziny. Z zewnątrz, mogą się wydawać niedościgniętym wzorem. Kochające się małżeństwo, dorastające, piękne i mądre dzieci. Taką rodziną jawiła się dla Sophie rodzina jej narzeczonego Daniela. Mieszkali bowiem w pięknym domu w Atlancie, mieli wspaniałego syna, który kończył medycynę na uniwersytecie. Dwie wkraczające w dorosłość córki. Taka sielanka łatwo może jednak zostać zachwiana, czego efekt może być dla całej rodziny druzgocący.

Tuż przed Bożym Narodzeniem, zaraz po swoich dwudziestych piątych urodzinach i odwiezieniu swej narzeczonej na lotnisko, Daniel ginie w wypadku samochodowym. Choć samo to mogłoby stanowić sedno powieści, Emily Giffin tworzy z tej tragedii punkt rozpoczynający opowieść. Jest to bowiem historia o tych, którzy pozostali i piętnie utraty syna i brata, które odbija się nadal, nawet mimo upływu piętnastu lat.

Giffin przeplata swą opowieść perspektywą dwóch sióstr, Josie i Meredith. Jest to ten sam styl, z którym mieliśmy do czynienia w powieści „Pewnego dnia”. Tu jednak mamy dwie równorzędne bohaterki, w podobnym wieku z podobnymi problemami, choć znacznie różni je ich podejście do życia. Tymi różnicami ścierają się między sobą, coraz bardziej tracąc siostrzany kontakt. Josie pragnie ułożonego życia, które ma swojej siostra. Marzy przede wszystkim o dziecku, na które ma coraz mniejsze szanse. Z kolei Meredith żyje w pozornie idealnej rodzinie, jako żona najlepszego przyjaciela swojego zmarłego brata. Ma wspaniałą czteroletnią córeczkę Harper, a jednak i w jej życiu również czegoś brakuje. Nad obiema siostrami wisi widmo zmarłego Daniela i nieustanne myśli, jak wyglądałoby ich życie, gdyby owego feralnego dnia do wypadku nie doszło. Nie musiałyby odczuwać presji ułożenia sobie idealnego życia, aby zrekompensować swoim rodzicom stratę idealnego syna. Nie podejmowałyby decyzji, które w konsekwencji wyrzutów sumienia i poczucia pustki po wypadku, pchały je na obecną drogę.

Śmierć brata oddaliła obie siostry od siebie. Dzięki wyjątkowej narracji, poznajemy i rozumiemy obie, dostrzegając ich wszystkie zalety i wady. Sposób prowadzenia fabuły przez Emily zaprzyjaźnia nas z obiema bohaterkami, czujemy więź, zostajemy wciągnięte w ich historie. Choć czasem życie i decyzje Josie i Meredith obiera dziwne zwroty, które potrafią nawet zirytować czytelnika, całość pozostawia nas z bardzo pozytywnym odczuciem, jak prawdopodobnie przy całej prozie Giffin.

Kiedyś Emily Giffin powiedziała mi, że najpierw lubi wymyślać jakiś motyw, a następnie zastanawiać się jak będzie oddziaływać on na stworzonych bohaterów. I z tego właśnie tworzy powieść. W tym przypadku punktem wyjścia jest śmierć Daniela, wzorowego syna i brata, co staje się pretekstem do odkrycia prawdy o wartościach rodzinnych, o relacjach między bliskimi, w najtrudniejszych sytuacjach i w zwyczajnym życiu po tragedii. Emily Giffin odkrywa prawdę o sile miłości i tych wartościach, dla których niezmiennie ludzkie życie ma sens.

Prawdopodobnie jedynym zarzutem, jaki mogłabym wytknąć tej przyjemnej i idealnej na pozytywne letnie chwile powieści, jest tłumaczenie tytułu. Biorąc do ręki książkę, możemy mieć mylne wrażenie, że chodzi tu o miłość, która przyjdzie do głównych bohaterem, ułoży im życie, sprawi, że odkryją nowego partnera. Polski tytuł obiecuje książkę pełną miłośnych uniesień, romantyczną, ckliwą. Tymczasem nie z taką powieścią mamy tu do czynienia. Love comes first. Może i miłość przychodzi pierwsza, a jednak przede wszystkim jest stawiana ponad wszystkim. To odkrycie, jakiego dokonują Josie i Meredith, że miłość jest najważniejszą wartością. I chodzi właśnie o tę miłość głęboką, rodzinną, trwałą, która jest miłością do dziecka, do rodziców, do rodzeństwa – taka, która nie mija nigdy i sprawia, że to co dla innych jawi się zwyczajne, może stać się ideałem.

Monika Samitowska-Adamczyk