Liczące sobie 40 stron opowiadanie "Klub szachistów" po raz pierwszy ukazało się w tygodniku „Prawda” w 1894 roku pod tytułem "Komedia". W wydaniu Fundacji Festina Lente z 2013 roku udostępnione jest na chmuraczytania.pl

I znów trafiłam na perełkę. Napisana z dużą dawką humoru i przewrotnością, o jaką trudno posądzać autora, znanego bardziej ze swej publicystyki politycznej. A jednak stworzył dziełko, w którym bohaterowie zastanawiają się nad zagadką dwu-, a nawet wielolicowości natury człowieka. Nurtuje ich pytanie, dlaczego człowiek dobry w wielu sytuacjach postępuje źle, dopuszcza się występków kryminalnych i łamie tradycyjnie pojmowaną moralność.

Mamy oto klub, bynajmniej nie tytułowych szachistów, do którego należy cała galeria wyśmienitych figur miejscowego "salonu", powszechnie szanowanych i cenionych, z których każda ukrywa przed światem efekty swoich nieprawości. A to wiadome "przyjaźnie" z mężatkami, a to nieślubne dzieci, a to malwersacje natury finansowej...W końcu konflikt pomiędzy dwoma członkami klubu doprowadza do jego rozwiązania, ale jego przyczyny nie zamierzam zdradzać.

Autor znakomicie opisuje w utworze naturę plotki, kłamstwa i obłudy.
Znamy "Moralność Pani Dulskiej" Gabrieli Zapolskiej i na wspomnienie tego utworu od razu twarz nam się śmieje. Na tę mieszczańską dwulicowość i zakłamanie. Świętochowski podaje to nieco inaczej, ale równie dobitnie.
I wydaje się, że jeśli chodzi o obecność obłudy i maskowania swoich prawdziwych skłonności u człowieka oba te utwory są ponadczasowe.

Liczące sobie 40 stron opowiadanie "Klub szachistów" po raz pierwszy ukazało się w tygodniku „Prawda” w 1894 roku pod tytułem "Komedia". W wydaniu Fundacji Festina Lente z 2013 roku udostępnione jest na chmuraczytania.pl

I znów trafiłam na perełkę. Napisana z dużą dawką humoru i przewrotnością, o jaką trudno posądzać autora, znanego bardziej ze swej publicystyki...