Czym jest miłość w swej najgłębszej istocie? Przelotnym uczuciem? Namiętnością? Emocjonalną kontemplacją piękna i dobra? Nad tymi pytaniami trudzą się myśliciele wszystkich czasów. Przekorny Maurice Nedoncelle (1905-1976),głośny filozof ze Strasburga - któremu poświęca się tu studium wraz z przekładem trzech rozdziałów z jego dzieła o miłości i innych tekstów wybranych - sądzi, że od czasów Platona niewiele więcej wiemy o miłości. Jednakże francuski filozof widzi w miłości najwyższą ze wszystkich duchowych wartości, dostrzega w miłości klucz do odkrycia tajemnic: Kim jest człowiek jako osoba? Co zdolne jest przezwyciężyć wszelkie cierpienie i wszelkie zło świata? Jakie są przykazania personalizmu dotyczące powstawania i rozkwitu przyjaźni?

Nedoncelle jest nazywany metafizykiem miłości. Albowiem miłość jest dlań sercem międzyosobowej więzi i odsłania ostateczny sens dobra i zła. Swoja wizję miłości jako woli wzajemnej osobowej promocji rozwija w krytyce z poglądami A. Nygrena, J. P. Sartre'a i M. Schelera. Nedoncelle jest personalistą słabo znanym na gruncie polskim. A należy od do tych myślicieli naszego stulecia - obok D. von Hildebranda czy kard. K. Wojtyły - którzy najbardziej wnikliwie badali rzeczywistość miłości ja do ludzkiego i boskiego Ty.