Tym razem głównym bohaterem jest Gus, najlepszy przyjaciel Promyczka. Jest on równie wspaniałą duszą co dziewczyna. Nic dziwnego, przecież takie osoby się przyciągają.
Jedno bez drugiego jest zagubione w świecie.
A co jeśli jednego z nich zabraknie?
Powstaje pustka, której nic nie jest w stanie zapełnić... A towarzyszący temu ból jest tak niewyobrażalny...

Gus i Promyczek to stare dusze w młodych ciałach, mają niezaprzeczalnie ogromne doświadczenie życiowe, a przecież są tacy młodzi i jeszcze nie powinni tyle wiedzieć, powinni dopiero poznawać życie...

"Masz tylko jedną szansę w tym cyklu zwanym życiem. Nie siedź na widowni, przyglądając się przedstawieniu. Wskakuj na arenę i bądź wielki. Właśnie tam znajdziesz ogień."

Gus bez Promyczka nie potrafi tworzyć, nie ma weny, ani jakichkolwiek chęci, żeby tworzyć te piosenki. Muzyka jest dla niego zbyt bolesna.. Przypomina mu o chwilach z dziewczyną, o jej śmiechu, pogodzie ducha, radości z życia. To w tej chwili jest dla niego zbyt ciężkie...

Gus potrzebuje osoby, która uleczy jego serce z tego bólu i żalu po stracie. Potrzebuje kogoś kogo będzie mógł kochać i kto będzie kochać jego. Potrzebuje kogoś kto da mu czas i siłę, żeby mógł się uporać z tym bagnem i móc wspominać Promyczka bez żalu, a z radością, bo tym właśnie była ta dziewczyna. Była chodzącą radością i serdecznością.

Tym razem głównym bohaterem jest Gus, najlepszy przyjaciel Promyczka. Jest on równie wspaniałą duszą co dziewczyna. Nic dziwnego, przecież takie osoby się przyciągają.
Jedno bez drugiego jest zagubione w świecie.
A co jeśli jednego z nich zabraknie?
Powstaje pustka, której nic nie jest w stanie zapełnić... A towarzyszący temu ból jest tak niewyobrażalny...

Gus i...