Drugi tom nowego polskiego ekskluzywnego przekładu arcydzieła Cervantesa. Podobnie jak w pierwszej części także i tu mamy ciekawy wstęp Wojciecha Charchalisa, gdzie tłumacz zwraca uwagę, iż właściwie to nie jest typowa kontynuacja „Don Kichota”... Obie części dzieli 10 lat różnicy i planowo nie miało być kontynuacji, lecz na fali popularności powieści ktoś napisał drugiego fałszywego „Don Kichota” jako niby kontynuacje przygód tego prawdziwego... Gdy Cervantes się o tym dowiedział to zirytowany postanowił sam napisać ciąg dalszy przygód dzielnego don Kichota...

Warto zwrócić uwagę, iż tytuł obu „prawdziwych” części „Don Kichota” jest nieco inny. Tom I zwie się w pełnej wersji „Przemyślny SZLACHCIC Don Kichot z Manczy”, natomiast tom II to „Przemyślny RYCERZ Don Kichot z Manczy. Charchalis tłumaczy, że treściowo też ma to swoje uzasadnienie, gdyż w drugim tomie tytułowy bohater jest jakby mniej szalony niż w pierwszej części (najdobitniej to widać po zakończeniu). A i sam przydomek Kichot ma przecież nowy; „Rycerz Żałosnego Oblicza” dokonuje samodzielnie przechrzty na „Rycerza Lwów”.

Przed wstępem znajduje się przedmowa dyrektora Królewskiej Akademii Hiszpańskiej, gdzie ujawnia ciekawostkę na temat wyboru listy „100 najlepszych książek wszech czasów” z 2002 roku Norweskiego Klubu Książki. Ranking został stworzony na podstawie ankiety 100 pisarzy z 54 krajów (Polskę reprezentowała Olga Tokarczuk). Najwięcej głosów zdobył właśnie „Don Kichot” Cervantesa!! Na podium znalazło się także „W poszukiwaniu straconego czasu” Prousta (2 miejsce) oraz „Wojna i pokój” Tołstoja (3 miejsce). Od siebie dodam ciekawostkę, iż niedawno w „Świecie wiedzy” spotkałem się ze stwierdzeniem, iż geniusz „Don Kichota” polega na tym, iż nikt nie potrafi jednoznacznie zinterpretować tej powieści. Wojciech Charchalis sugeruje, że samemu autorowi ta wielka powieść mogła wyrwać się z kontroli nie będąc świadom jak wielkie dzieło stworzył i nie należy wierzyć jego wyjaśnieniom traktującym „Don Kichota” jako zaledwie satyrę na czytanie romansów rycerskich. Zbyt wybitna jest ta książka i zbyt wiele można interpretacji z niej wydobyć.

Zapomniałbym o pochwaleniu autora ilustracji do nowego wydania – rewelacyjne, sugestywne grafiki Wojciecha Siudmaka będące wyśmienitym połączeniem realizmu, fantastyki, groteski i poczucia humoru!!

Drugi tom nowego polskiego ekskluzywnego przekładu arcydzieła Cervantesa. Podobnie jak w pierwszej części także i tu mamy ciekawy wstęp Wojciecha Charchalisa, gdzie tłumacz zwraca uwagę, iż właściwie to nie jest typowa kontynuacja „Don Kichota”... Obie części dzieli 10 lat różnicy i planowo nie miało być kontynuacji, lecz na fali popularności powieści ktoś napisał drugiego...