Księżniczka się obudziła. W końcu!
Nie straciła wszelkich swoich negatywnych cech, bo nadal zarozumiała jest, ale wreszcie naumiała się w empatię. Najwyższy czas, bo zajęła ważne miejsce w swoim państwie.
Decyzję też podjęła piękną i szlachetną. Nie wierzę jej tak do końca że altruistycznie wszystko robiła, ale ma przebłyski bycia człowiekiem. Eadlyn po prostu dorasta.

Ale, ale. Kiera Cass zrobiła kilka rzeczy których jej tak lekko nie wybaczę.
Maxon i Ami zostali przedstawieni jak stetryczałe stare dziadki. A ileż mogą mieć lat? 40? No max 45. A chwilami wrażenie miałam jakby mieli po 90 co najmniej. Szkoda, bo ich bardzo lubię a przez to zdziadzienie ich obraz się skrzywił.

Kolejna rzecz. Nadal ta książka, jak jej poprzedniczka, to pitolenie o polityce o tym jaka to Eadlyn jest cudna, albo jaką to ona ma rolę. Super. Ale to nadal miał być romans. A romansu to tu jak na lekarstwo. Właściwie z TYM JEDYNYM to ona romansowała tak, że ja w ich związek jakoś nie wierzę.
Uroczo jest rozwiązany pewien romans niestandardowy, ale nadal - uboguśko w tej kwestii. To bardziej wzmianki, że coś jest na rzeczy niż faktyczne przedstawienie sprawy.
W trzech pierwszych tomach wielkiego kotłowania nie było, ale tutaj to już w ogóle. Oni się nawet za bardzo tam nie całują!
Między rodzicami Eadlyn chociaż była chemia. A między nią a wybrankiem... Ech.
Nie mówię, że go nie polubiłam, bo tak nie jest. Tylko, że naprawdę długo nie ma żadnych przesłanek, że to mógłby być on. Chociaż autorce jakimś cudem udało się czytelnikowi trójkąt miłosny zasugerować. Przy tak chytrze wydzielanych scenach miłosnych i stojących przy miłosnych to naprawdę sztuka.

Za mało eliminacji w tych eliminacjach. Na dodatek nie ma jakiegoś takiego poczucia zagrożenia, czegoś co jest wyraźnym problemem, jak w pierwszych trzech tomach rebelianci. Tutaj niby są zamieszki, ale nie robią wrażenia.

Powtórzę to co pisałam przy Następczyni. Kiera Cass zrobiłaby lepiej zostając przy historii Maxona i Ameriki.
Dwie kolejne przeczytać musiałam, bo miałam dziwne parcie wewnętrzne i teraz bardzo się cieszę, że w końcu mam to za sobą. Mogę się z czystym sumieniem wziąć za coś znacznie ciekawszego :D

Księżniczka się obudziła. W końcu!
Nie straciła wszelkich swoich negatywnych cech, bo nadal zarozumiała jest, ale wreszcie naumiała się w empatię. Najwyższy czas, bo zajęła ważne miejsce w swoim państwie.
Decyzję też podjęła piękną i szlachetną. Nie wierzę jej tak do końca że altruistycznie wszystko robiła, ale ma przebłyski bycia człowiekiem. Eadlyn po prostu...