Książka znalazła się na mojej półce zupełnie przypadkowo, naciągnęłam się na promocję w Znaku, wcześniej w ogóle nie zwróciłam uwagi na tę pozycję. Okropna żółta okładka, tytuł, który mógł sugerować wiele, ale nie przyciągał mnie do siebie. Przeglądając promocje, przypomniałam sobie, że gdzieś już widziałam podobną okładkę i okazało się, że jest to jedna z najchętniej ostatnimi czasy czytanych dystopii na goodreads. Więc ją mam, przeczytałam i jestem absolutnie na plus zaskoczona.

Autor przedstawia nam świat około dwadzieścia lat po Załamaniu. Ludzkość została zaatakowana przez odmianę grzyba, która przejmuje stopniowo kontrolę nad ciałem, czyniąc z człowieka coś na kształt zombie, odbierając mu osobowość a darując w zamian tylko jedno pragnienie – nieustanny zwierzęcy głód. Kiedy ludzkość staje się gatunkiem na wymarciu, w jednym z wojskowych ośrodków badawczych trwają eksperymenty na dzieciach, które pomimo iż są głodne, potrafią myśleć. Dlaczego? I czy pomoże to w stworzeniu lekarstwa?

Pierwsze zaskoczenie – to nie jest dystopia dla młodzieży, nie wiem dlaczego zakładałam, że tak jest. Momentami jest naprawdę na ostro, ale jednocześnie to sprawia, że czuć klimat nieuchronnie zbliżającego się końca ludzkości. Niby coś na kształt zombie, niby to już było, ale wydaje mi, że podejście do tematu było mimo to świeże i z przyjemnością dałam się wciągnąć w akcję. A w tym wszystkim ciekawi bohaterowie osadzeni w brutalnym świecie, zwłaszcza dziesięcioletnia głodna dziewczynka – Melanie i jej przywiązanie do swojej nauczycielki – pierwszej osoby, która okazała jej namiastkę życzliwości w tym chorym świecie, gdzie jednak najsilniejszy jest lęk przed głodnymi. A Melanie na swoje nieszczęście jest i głodnym i człowiekiem i nienawidzi w sobie tego, że zapach ludzkiego ciała może spowodować, że w ułamku sekundy zawładnie nią instynkt i będzie zjadać osoby, które kocha.

Naprawdę fajna historia. Doktor Caldwell doprowadzała mnie do szału (ale w dobrym tego znaczeniu). Spodziewałam się zupełnie innego zakończenia. Było napięcie, fajna akcja, przemyślenia. Zabrakło mi trochę dylematów Melanie, myślałam, że jej wewnętrzna walka ze sobą będzie nieco bardziej rozbudowana, ale i tak książka była dla mnie dużym zaskoczeniem i z całą pewnością mogę ją polecić.

„… przed Załamaniem ludzie poświęcali całe życie na budowanie wokół siebie kokonów z mebli, ozdób, książek, zabawek, obrazów i całej masy zbędnego szmelcu. Jakby mieli nadzieję, że któregoś dnia wychyną z wnętrza takiego kokonu odmienieni. Faktycznie, niektórym to się sprawdziło, choć chyba nie o takiej odmianie marzyli.”

Książka znalazła się na mojej półce zupełnie przypadkowo, naciągnęłam się na promocję w Znaku, wcześniej w ogóle nie zwróciłam uwagi na tę pozycję. Okropna żółta okładka, tytuł, który mógł sugerować wiele, ale nie przyciągał mnie do siebie. Przeglądając promocje, przypomniałam sobie, że gdzieś już widziałam podobną okładkę i okazało się, że jest to jedna z najchętniej...