LATO 61


Akcja powieści toczy się latem i tak się składa, że udało mi się ją przeczytać o tej samej porze roku. Wyjątki? Podczas, gdy fabuła roznosi się na kilka/kilkanaście upalnych tygodni, mnie udało się z nią zapoznać w jeden dzień, dosyć chłodny dzień.
Na "Zwyczajną łaskę" zapolowałam w bibliotece. Przypadkiem ją znalazłam i przypadkiem postanowiłam wypożyczyć. To był strzał w dziesiątkę.
Powieść zaczyna się zupełnie normalnie i właściwie nie ma swojego wielkiego początku, gdyż autor wcale nie zadbał o wcześniejsze dokładne zapoznanie z podaną historią i bohaterami. Frank wcale nie przechodzi do rzeczy, on po prostu zaczyna opowiadać od pewnego momentu, nawet jeśli nie jest on specjalnie kluczowy do całej powieści.
Jak na 13-latka miał niezwykle interesujące życie. To nie jest jeden z tych dzieciaków, które spędza wakacje bawiąc się z kolegami, mając gdzieś sprawy dorosłych, czy i nawet swojej rodziny. Frank jest wszędzie. Albo raczej: Frank MUSI być wszędzie. Jego towarzyszami bardziej są starsi, doświadczeni ludzie niż rówieśnicy, choć zdecydowanie z takimi też potrafi się dobrze dogadać. No i jest Jake, młodszy jąkający się brat, który nie odstępuje go na krok.
Niby podkreślone jest, że to lato 1961 roku jest wyjątkowe z powodu licznych śmierci w mieście. Jednak dla rodziny Drumów musi być wyjątkowe w złym znaczeniu z powodu tylko tej jednej śmierci.
Jak się można było spodziewać, śmierć Ariel wcale nie była zaaranżowana. Przypadek. Jak zwykle mamy do czynienia z przypadkiem.
Podczas gdy jej rodzina nie dostrzegała prawdy podanej na tacy, mnie udało się dostrzec ją zanim znaleziono ciało Ariel w rzece. Przeczuwałam, że jest w ciąży i przeczuwałam, że nie z Karlem, a Emilem. Wiedziałam też, że za jej śmiercią nie stoi cioteczny dziadek Danny'iego czy Morris, a także Emil, którego później oskarżył Frank. Ale i tak Jake okazał się najbardziej spostrzegawczy z nas wszystkich. Bo dopiero on pomógł mi zrozumieć, że to Lise stoi za tym wszystkim. I po części to jest jeszcze bardziej smutne, gdy człowiek uświadamia sobie z jakiego powodu zmarła Ariel. Bez żadnego powodu.
Bardzo podobało mi się w jaki sposób zostało przedstawione radzenie sobie z żałobą każdego członka rodziny Drumów. Podobało mi się pokazanie społeczeństwa w tamtym wieku i tego klimatu, który wyczuwało się od pierwszej strony. Książka ma w sobie urok i chociaż nie różni się specjalnie od innych powieści tego typu, posiada też coś swojego, czego nikt jej nie odbierze.
Do tego dochodzą kwestie religii i wiary w Boga. Autor słusznie to połączył w swojej powieści. Pytanie o śmierć - dlaczego Bóg zabrał mi córkę, siostrę, dziewczynę, przyjaciółkę? Z tym spotykamy się na co dzień i na co dzień z tym walczymy na swój własny sposób.
"Zwyczajna łaska" to nadzwyczajna powieść o ludziach, Bogu, młodości, ciekawości, stracie, wybaczaniu... Właściwie jest tu wiele takich przyziemnych tematów, z którymi mamy do czynienia każdego dnia i to jest w tym fajne. Autor książki nie opisuje historii wyssanej z palca, ale oddaje jej realia, z czym łatwo się można utożsamić. I choć porusza ważne aspekty życia, myślę, że udało mu się spisać tę opowieść w luźny i lekki sposób, dlatego też czyta się ją bardzo szybko, że strony same uciekają czytelnikowi.
Banalna, a jednak wyjątkowa - tak bym ją podsumowała.

LATO 61


Akcja powieści toczy się latem i tak się składa, że udało mi się ją przeczytać o tej samej porze roku. Wyjątki? Podczas, gdy fabuła roznosi się na kilka/kilkanaście upalnych tygodni, mnie udało się z nią zapoznać w jeden dzień, dosyć chłodny dzień.
Na "Zwyczajną łaskę" zapolowałam w bibliotece. Przypadkiem ją znalazłam i przypadkiem postanowiłam wypożyczyć....