Mam nieprzyjemny zwyczaj czytania ostatnich słów książki. Zazwyczaj wtedy poznaję zakończenie. Tym razem słowa brzmiały "Zanim staniemy się częścią nieba". Po okładce - kolorowej, zabawnej, nastolatkowej - w mojej głowie wytworzył się scenariusz: Oto ona spotyka dwóch chłopaków, wybiera jednego z nich, a te słowa oddają scenę tuż po ich namiętnym (mniej lub bardziej) pocałunku. Lub po tym, jak ona go tuli. Lecz nie.
Popełniłam okropny błąd, oceniając tą książkę po okładce. Na początku owszem, jest typowo "nastolatkowa" - mamy Anikę, jej dramaty, miłostki itd. Nawiasem mówiąc bardzo polubiłam główną bohaterkę. Spodziewałam się jakiejś typowej Mary Sue lub innej schematycznej kobietki, dostałam kogoś zabawnego, zwariowanego i bardzo podobnego do mnie. Anika bardzo dobrze się uczy, ale nie jest kujonką. Ma swoich przyjaciół, ale jest zawsze gdzieś z boku. Pracuje w Bunza Hutt z Shelli i truje swojego szefa. Początkowe rozdziały tej książki są lekkie i wesołe, zapoznajemy się z wszystkimi postaciami. Czekamy tylko na ten wybór Aniki i happy end.
Ale to nie jest tak. Od połowy tak książka zaczyna zaskakiwać, zaczynamy mieć mieszane uczucia. Sami nie wiemy, co myśleć. Ja na miejscu Aniki też bym nie wiedziała. A potem dzieje się to - zwrot akcji, niespodziewany. Nawet z tych słów pisanych ukośnie czasami nie domyśliłabym się, że chodzi właśnie o to. Mimo wszystko czekałam na ten happy end, na cokolwiek...
Przy ostatnim rozdziale popłakałam się. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam - a tym bardziej przy książce młodzieżowej, z wesołą okładką i w ogóle. Przecież ta książka powinna być lekka, miła, zabawna...
Podobało mi się. Nigdy już nie będę oceniać książki po okładce. Naprawdę, piękna historia. Zresztą, po samej długości tej "mini recenzji" możecie to wywnioskować. Bo przecież ja nigdy tak długo nie piszę. Polecam jak najbardziej.

Mam nieprzyjemny zwyczaj czytania ostatnich słów książki. Zazwyczaj wtedy poznaję zakończenie. Tym razem słowa brzmiały "Zanim staniemy się częścią nieba". Po okładce - kolorowej, zabawnej, nastolatkowej - w mojej głowie wytworzył się scenariusz: Oto ona spotyka dwóch chłopaków, wybiera jednego z nich, a te słowa oddają scenę tuż po ich namiętnym (mniej lub bardziej)...