Jest to pierwsza książka Karin Fossum, którą przeczytałem. W opisie stoi, że jest to powieść psychologiczna z wątkiem kryminalnym. Według mnie jest to kryminał w czystej postaci, z tym, że rys psychologiczny postaci jest może większy niż w książkach Agathy Christie.
Od razu mówię, że książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nie czytałem jeszcze podobnego kryminału. Połowa książki to retrospekcja (zeznanie na komisariacie) poczynań głównej bohaterki - Ewy. I to naprawdę daję kopa czytelnikowi. Miałem gęsią skórkę i zapomniałem o bożym świecie, kiedy dochodziło do decydujących zwrotów akcji. Druga połowa książki to śledztwo innego głównego bohatera - komisarza Konrada Sejera. Ciekawy facet. Tak skomponowana książka - narracja z punktu widzenia podejrzanego i policjanta - to świetny pomysł.
Co mnie jeszcze powaliło? Autorka nie oszczędza swoich bohaterów. To, że nie było happy endu, to mało powiedziane.
Dwóch rzeczy nie zrozumiałem (czasami jak mi się książka podoba, to zamiatam wzrokiem z linijki na linijkę, bezwiednie gubiąc jakieś szczegóły... może dlatego):
- dlaczego Ewa zdecydowała się na tak bliski kontakt z Einarssonem, skoro miała go tylko nastraszyć wiadomością, że o nim wie? I co przez ten kontakt chciała osiągnąć?
- co stało się z tą całą kupą kasy? Autorka sugeruje na końcu, że została ona tam gdzie była schowana, a przecież Ewa w zeznaniu opowiedziała policji o tym miejscu.

Bardzo dobry kryminał.

Jest to pierwsza książka Karin Fossum, którą przeczytałem. W opisie stoi, że jest to powieść psychologiczna z wątkiem kryminalnym. Według mnie jest to kryminał w czystej postaci, z tym, że rys psychologiczny postaci jest może większy niż w książkach Agathy Christie.
Od razu mówię, że książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Nie czytałem jeszcze podobnego kryminału. Połowa...