Hilary Mantel „Zamach na Margaret Thatcher”


Po raz kolejny miałam przyjemność przeczytać gatunek, z którym tak mocno mi nie po drodze. Zbiory opowiadań to na pewno nie jest „must have” mojego wyboru, sięgam po nie naprawdę rzadko, ale najczęściej wtedy – jest to dobre spotkanie z literaturą. Tak też było z zbiorem opowiadań „Zamach na Margaret Thatcher”.

Ten krótki, skondensowany zbiór osnuwa nas historiami kondycji kobiet, ich zakrętów życiowych, wyborów i roli w współczesnym świecie. Mantel odgradza się od tła historycznego, w którym doskonale się odnalazła, o czym przekonujemy się w choćby jej cyklu o Tomaszu Cromwellu. Nic z tego, tu brytyjska pisarka wyraźnie akcentuje świat współczesny z całą gamą jego kolorytu. Lapidarność u Mantel przedstawia czytelnikowi błahą prozę życia, wydaje się nic nie znaczące klisze, które o tak, nam umkną z pamięci. To żadne wielkie czy ważkie wydarzenia, ale autorka to z nich czyni największą siłę – bowiem, „wyciągnięcie” błahostek z pozornie nic nie znaczących zjawisk to już sztuka. Bardzo szybko rozgryziemy iż autorka w końcowej części swoich opowiadań paroma zdaniami – burzy tak doskonale wyważony obraz, bo summa summarum – nic nie jest takie jak by się wydawało.

Chociaż ten zbiór opowiadań nie jest ani ckliwy, ani banalny – wręcz odwrotnie, psychika jej bohaterów to wręcz „wywleczenie” wszelkiego zła i niegodziwości, które są domeną większości jednostek ludzkich, to pokazuje jak można łatwo zburzyć czyjś spokój i sprawić, by te demony ujrzały światło dzienne. A wszystko w tle wielkomiejskiego ruchu, drodze do pracy. Klisze tworzą obrazy, prowokują do ujrzenia innego punktu.

Zgrzytało mi mocno tłumaczenie, bo miałam wrażenie iż zbyt monotonny styl zaburza równowagę historii, są one przez to nierówne, niektóre się wręcz dłużyły, a inne uleciały z pamięci. Nie mniej to książka która coś zostawia w czytelniku. Jednak by potwierdzić moje podejrzenie, musiałabym mieć porównanie z oryginałem. Stąd też to pole zostawiam osobom doskonale władającym językiem angielskim.

Polecam. 6/10

Hilary Mantel „Zamach na Margaret Thatcher”


Po raz kolejny miałam przyjemność przeczytać gatunek, z którym tak mocno mi nie po drodze. Zbiory opowiadań to na pewno nie jest „must have” mojego wyboru, sięgam po nie naprawdę rzadko, ale najczęściej wtedy – jest to dobre spotkanie z literaturą. Tak też było z zbiorem opowiadań „Zamach na Margaret Thatcher”.

Ten krótki,...

W „Zamachu na Margaret Thatcher” Hilary Mantel przedstawia jak w kalejdoskopie, a może raczej jak w małej soczewce ludzkie zachowania. Zmieniają się postaci i ich zachowania oraz miejsca wydarzeń, ale niezmiennie w każdym opowiadaniu przedstawione są ciekawe historie. Świat mężczyzn i „niewidzialnych kobiet” w Arabii Saudyjskiej zderzony z mieszkającą tam Europejką. Jak definiowane są bogactwo, bieda, ubóstwo przez dorastające dziewczęta. Co ukrywa dom Hathawajów. Jakie gratyfikacje należą się mężczyznom u szczyty kariery? W opowiadaniach znajdziemy różne rodzaje miłości i szczęścia. Czy nowe rzeczywiście musi być lepsze od starego życia? I czy faktycznie dojdzie do zamachu na panią Thatcher.
Kupując tę książkę byłam przekonana, że dowiem się o prawdziwym zamachu na Margaret Thatcher. Wiem, moja wina, nie przeczytałam informacji na okładce  I nie żałuję. Książkę tworzy zbiór opowiadań tak różnych, przedstawiając tak wiele postaci i wydarzeń, że przeczytałam ją w jeden wieczór.

W „Zamachu na Margaret Thatcher” Hilary Mantel przedstawia jak w kalejdoskopie, a może raczej jak w małej soczewce ludzkie zachowania. Zmieniają się postaci i ich zachowania oraz miejsca wydarzeń, ale niezmiennie w każdym opowiadaniu przedstawione są ciekawe historie. Świat mężczyzn i „niewidzialnych kobiet” w Arabii Saudyjskiej zderzony z mieszkającą tam Europejką. Jak...

Krótkie historie nie zachwyciły mnie w podobnym stopniu, co historyczne powieści. Myślę, że spokojna dłużąca się niemal narracja po prosu sprawdza się w przypadku tych drugich. Daje im się więcej czasu na "rozkręcenie się".

Krótkie historie nie zachwyciły mnie w podobnym stopniu, co historyczne powieści. Myślę, że spokojna dłużąca się niemal narracja po prosu sprawdza się w przypadku tych drugich. Daje im się więcej czasu na "rozkręcenie się".

Może gdybym była bardziej zainteresowana ideami genderu i feminizmu ta książka przypadałby mi do gustu - w większości nowelek poruszane są bowiem tematy tożsamości kobiecej, kobiecej roli w społeczeństwie itd., z tej perspektywy patrzy się też na np. zderzenie kultur.

Z drugiej strony - tak przedstawiony program brzmi przecież fascynująco i "w wydaniu" np. Doris Lessing, także uważanej za pisarkę feministyczną, ciekawi mnie, wciąga, porusza. A tutaj nic. Scenki i postaci są starannie wykreowane, prawdziwe, narracja ma zwykle oko do znaczących szczegółów, mały realizm bije z tej książki i należy go uznać udanym.

Tylko udanym. Ot, porządna, przeciętna, staranna książka. Styl zwłaszcza, bezbarwny, styl bez właściwości. To pewnie zamysł, oddanie szarości życia szarością języka, ale całość jest w efekcie nawet nie tyle męcząca, ile całkowicie kompletnie nieinteresująca.

Tutaj mam wrażenie, że część winy spoczywa na przekładzie. Pewne rozwiązania składniowe, monotonia budowy zdań itd. to rzeczy normalne dla angielskiego (tam właściwie to nie jest monotonia, tylko po prostu, tak działa język),a po polsku, być może, przyczyniły się do tego wrażenia starannej przeciętności.

Może gdybym była bardziej zainteresowana ideami genderu i feminizmu ta książka przypadałby mi do gustu - w większości nowelek poruszane są bowiem tematy tożsamości kobiecej, kobiecej roli w społeczeństwie itd., z tej perspektywy patrzy się też na np. zderzenie kultur.

Z drugiej strony - tak przedstawiony program brzmi przecież fascynująco i "w wydaniu" np. Doris Lessing,...