Przyznam się szczerze, że zaczęłam tę książkę czytać w ciemno, tzn nie przeczytałam opisu więc kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. I to z jaką mocą ta opowieść mnie poruszyła, ciężko jest opisać. Wydaje się, że po jej zakończeniu człowiek uświadamia sobie co w życiu jest najważniejsze, jakie powinny być priorytety, a przede wszystkim jak to życie jest kruche i ulotne. Jak nie można stawiać za pewnik że będziemy tu jutro, za tydzień, miesiąc czy rok... Wiem, że ciężko jest żyć, nie planując przyszłości, marzenia też zazwyczaj odnoszą się do tego co przyjdzie, jednak często zapominamy, że to co dzieje się teraz jest najważniejsze, jest pewne, jest namacalne. I tymi chwilami powinno się żyć i cieszyć.
Książka jest naprawdę porywająca, wzruszająca, smutna i melancholijna. Nie ma szczęśliwego zakończenia, pokazuje jednak, że po odejściu bliskiej osoby świat nie zwalnia, nie nosi żałoby, życie toczy się dalej czy nam się to podoba czy nie.
Dałabym chyba najwyższą ocenę książce, gdyby nie mały szkopuł, a mianowicie postać głównej bohaterki Kate Sedgwick... Jak dla mnie była ona po prostu mdła, naciągana, przerysowana. Po prostu anioł, ideał, wzór. Czasem aż mnie mdliło od tej jej dobroci, pokory, sympatyczności. Ja po prostu uważam, że była tak nienaturalna i nierealna, że to aż biło po oczach. Nikogo nie krytykowała, wszystkich żałowała, w każdym widziała tylko pozytywne cechy, dobra, miła, uprzejma, piękna i sympatyczna, och... Pomimo to polecam książkę całym sercem:)

Przyznam się szczerze, że zaczęłam tę książkę czytać w ciemno, tzn nie przeczytałam opisu więc kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. I to z jaką mocą ta opowieść mnie poruszyła, ciężko jest opisać. Wydaje się, że po jej zakończeniu człowiek uświadamia sobie co w życiu jest najważniejsze, jakie powinny być priorytety, a przede wszystkim jak to życie jest kruche i...