Ujmę to tak: książka mówi o wielu naprawdę ważnych sprawach, ale ja osobiście nie jestem do końca przekonana do jej formy, tj. bezpośredniego zapisu rozmowy dwóch znajomych. Rozmowa ta ma charakter swobodnej, przyjaznej pogawędki, nie przypomina w niczym poważnych naukowych dysput i z jednej strony sprawiło to, że obie panie mówią o poruszanych zagadnieniach zwykłym, łatwo zrozumiałym językiem. Z drugiej strony jednak właśnie ta bliskość, wręcz intymność, stanowiła dla mnie chwilami barierę trudną do pokonania. Może dlatego, że raczej nie jestem wścibska i chwile, gdy zdarza mi się być świadkiem czyichś zwierzeń, nie adresowanych do mnie, nie budzą mego niezdrowego zaciekawienia, tylko zakłopotanie, że niechcący włażę w czyjeś życie.
Możliwe jednak, że to tylko mój problem - ostatecznie obie autorki same zdecydowały się na to, by złożyć z ręce czytelników tak wiele swych uczuć, emocji, swego wnętrza.

Przy okazji chciałam wyrazić swoją wielką wdzięczność i uznanie dla Pani Katarzyny Miller za jej odwagę i za to, że podzieliła się z czytelnikami, a tym samym i ze mną, tak osobistymi sprawami. Był taki moment, gdy książka wzruszyła mnie do łez i dzięki kilku trafnym zdaniom Pani Katarzyny udało mi się coś lepiej zrozumieć z własnego nie do końca uporządkowanego świata emocji.

No i tu dochodzimy do "trzeciej strony", która nie jest jednak zarzutem a dowodem, że te rozmowy obu pań są jednak bardzo angażujące: były chwile, gdy strasznie chciałam włączyć się do ich wymiany zdań, opowiedzieć o swoich doświadczeniach, zadać pytanie, wtrącić opinię. Bo tak to działa, gdy czyta się zapis czyjejś rozmowy. I deprymujące było dla mnie, że pozostawałam tylko biernym świadkiem.

Czy jednak na pewno biernym? Książka nie podaje żadnej gotowej recepty na to, jak uzdrowić swoje życie, swoje związki, swoje uczucia. Jest za to zaproszeniem do tego, by porozumieć się z samym sobą, podsuwa podpowiedzi i wskazówki. Myślę, że żywa reakcja na rozmowy autorek, chęć wtrącania się, która nachodziła mnie (a na pewno nie tylko mnie) podczas lektury, są dowodem, że taki wewnętrzny dialog już trwa. I z pewnością o to właśnie obu paniom chodziło.

Ujmę to tak: książka mówi o wielu naprawdę ważnych sprawach, ale ja osobiście nie jestem do końca przekonana do jej formy, tj. bezpośredniego zapisu rozmowy dwóch znajomych. Rozmowa ta ma charakter swobodnej, przyjaznej pogawędki, nie przypomina w niczym poważnych naukowych dysput i z jednej strony sprawiło to, że obie panie mówią o poruszanych zagadnieniach zwykłym, łatwo...