Podobno przeciwieństwa się przyciągają. Niejedna osoba uzna, że w tym stwierdzeniu jest wiele prawdy, szczególnie patrząc na Ulkę i Janka. Ona nieufna, stroniąca od towarzystwa, małomówna i często opryskliwa. On chętny do rozmowy, uczynny, dobrze się uczący i towarzyski. Coś jednak sprawia, że ich drogi się krzyżują i w tym wypadku pozornie jest to matematyka. Uli często nie ma na zajęciach i z tego też powodu nie radzi sobie najlepiej z tego przedmiotu, a Janek jest chętny do pomocy. Jego intencje wydają się klarowne, lecz skrywa też tajemnicę, której poznanie znacznie mogłoby zmienić spojrzenie na rzeczywistość. Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy jego uczucia do dziewczyny zaczynają się zmieniać. Ich relacje stopniowo nabierają innego znaczenia, zmierzając nie w tym kierunku, który był w planach. Trudno przewidzieć, co z tego wyniknie.

Elżbieta Rodzeń – pedagog terapeuta. Debiutowała literacko w 2014 roku powieścią „Noc świetlików”, którą przeczytałam i do tej pory doskonale pamiętam.

Poprzednia książka pisarki wywarła na mnie pozytywne wrażenie, dlatego też bez większego zastanawiania się sięgnęłam po jej kolejną powieść. Jedno mogę stwierdzić na samym początku – było warto poczekać. Po raz kolejny pisarce udało się mnie zaskoczyć poruszaną tematyką, kreacją bohaterów i pomysłem na fabułę.

Narratorem jest Janek i to on kreśli przed obliczem czytelnika kolejne wydarzenia w formie pewnego rodzaju dziennika. Na osi czasu umiejscowione jest wszystko, co istotne. Czasem opowieść płynie dzień po dniu, czasem z większym przeskokiem czasowym. Nic jednak nie umyka, a raczej splata się w miejscami bardzo smutną całość.

Janek jest ciekawą postacią, zróżnicowaną i charakterystyczną. Jego relacja z Ulką jest głównym motywem opowieści, lecz równie istotne są kontakty z rodziną, otrzymane zadanie oraz dusza artysty. Autorka dobrze ukazała, jak czasem trudno pogodzić własne pragnienia z oczekiwaniami i wręcz żądaniami bliskich. Budzi to frustrację i prowadzi do wielu nieporozumień. Ciężko jest się przeciwstawić i pójść za głosem serca. Ciekawym zagadnieniem jest jego zadanie i otoczka z nim związana. Z pewnością zaskakuje. Ulka natomiast ma kochającą mamę, piękny dom, lecz zabrakło w jej życiu szczęścia, przez co broni się opryskliwością, by odsunąć od siebie innych. Trudno sobie wyobrazić, jak może się czuć młoda dziewczyna w tak trudnej sytuacji. Widać, w jaki sposób relacje tych dwóch niespokojnych dusz nabierają barw i zmieniają znacznie ich nastawienie.

Zakończenie nie jest takie, jakiego bym sobie życzyła, ale dzięki temu bardziej realne. W końcu życie to nie bajka i nie wszystko układa się zgodnie z planem. Są w tej książce momenty mocno skłaniające do refleksji nad codziennym biegiem i brakiem czasu, gdyż pewne chwile są bardzo ulotne i trudno przewidzieć, co przyniesie kolejny dzień. Autorka mocno nakreśliła codzienną walkę o normalność, o chwile szczęścia, których się nie zauważa.

„Dziewczyna o kruchym sercu” to upajająca opowieść, która wzbudza wiele skrajnych emocji i dostarcza wzruszeń. Z całą pewnością to książka warta polecenia i skłaniająca do refleksji. Nie brak w niej poruszających momentów, ale też pozwala z nieco innej perspektywy spojrzeć na codzienne problemy i rozterki, które w takim zestawieniu mogą okazać się drobne. Pozostaje w sercu na dłużej.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2017/03/04/dziewczyna-o-kruchym-sercu-elzbieta-rodzen/

Podobno przeciwieństwa się przyciągają. Niejedna osoba uzna, że w tym stwierdzeniu jest wiele prawdy, szczególnie patrząc na Ulkę i Janka. Ona nieufna, stroniąca od towarzystwa, małomówna i często opryskliwa. On chętny do rozmowy, uczynny, dobrze się uczący i towarzyski. Coś jednak sprawia, że ich drogi się krzyżują i w tym wypadku pozornie jest to matematyka. Uli często...