Postaram się być szczera do bólu. Pierwsze rozdziały książki mnie zachwyciły. O tak, czegoś takiego szukałam. Horror, fabuła, akcja - miodzio! Nieszablonowość powitała mnie i zatrzymała moją uwagę na dłużej. Najbardziej spodobał się fakt, że książka w niczym nie przypominała mi poprzedniej powieści pana Mastertona, którą miałam nieprzyjemność niedawno przeżuć i wypluć z niesmakiem ('Dom Kości').
Dobry poziom utrzymał się aż do połowy książki, gdzie zupełnie nieoczekiwanie zaczął spadać raptownie, by na końcu roztrzaskać się o samo dno.

Z pewnością nie jest to horror, przy którym jest się czego bać. No cóż, nie szkodzi. Opowieść jest seksistowsko skonstruowana (jedyne postacie kobiece pojawiające się w powieści są bezbarwnymi dodatkami do głównych bohaterów) - to też jakoś przeżyłam. Lecz nagle, naprawdę dobrze prowadzona historia wykoleja się i zaczyna wiać coraz to większymi absurdami.

Pomijając fakt, że 90% postaci ma czarne lub białe włosy i każdy jest albo wyjątkowo chudym osobnikiem, albo przysadzistym grubasem (autor najwyraźniej tylko tak dzieli fizjonomię mężczyzn), Masterton wykazał się niezłą kreacją charakterów postaci.
Niestety znów miał problem z rozwiązaniem fabuły. Przeszkadzał mi przesadyzm pojawiający się coraz częściej proporcjonalnie do rozwoju fabuły.

Książka jest brutalna. W książce są brzydkie zabawy sado-maso. Nie ma sprawy, wiedziałam, że porywam się na coś mocniejszego i wcale mi to nie przeszkadzało, a nawet dodało smaczku. Niestety, napięcia nie czuć nawet podczas scen tortur. Prócz pierwszej makabreski, która moim skromnym zdaniem, pomimo brutalności, jest najlepszym epizodem w książce. Najbardziej polubiłam Victora, ale nawet nie zrobiło mi się żal, nie poczułam żadnego dreszczyku emocji, kiedy go zabijano.

Scena przed przeszukaniem latarni - to już jakaś komedia.
No a końcówka to już po prostu kompromitacja. "Nie jesteśmy mordercami"... Jonas sam się hipnotyzuje i ratuje wszystkich, bla bla bla, cóż za brednie!!!

Podsumowując - gdybym mogła ocenić tę książkę w dwóch częściach, pierwszą połowę oceniłabym na 8, drugą zaledwie na 5. Także książka dostaje ode mnie mocną szóstkę i bardzo mocno żałuję, że nie spełniła nadziei, które udało jej się we mnie rozbudzić.

Postaram się być szczera do bólu. Pierwsze rozdziały książki mnie zachwyciły. O tak, czegoś takiego szukałam. Horror, fabuła, akcja - miodzio! Nieszablonowość powitała mnie i zatrzymała moją uwagę na dłużej. Najbardziej spodobał się fakt, że książka w niczym nie przypominała mi poprzedniej powieści pana Mastertona, którą miałam nieprzyjemność niedawno przeżuć i wypluć z...