Oto mój debiut – wyrażanie pozytywnej opinii o dziele napisanym przez Jepha Loeba. Po niemiłosiernie przereklamowanym „Długim Halloween”, powszechnie znienawidzonym „Ultimates 3” i komiksowej manifestacji choroby psychicznej jaką był pierwszy tom serii, „Batman/Superman: Wrogowie Publiczni”, zdecydowałem się mimo wszystko sięgnąć po kolejny komiks tego autora.
Nie byłoby żadnej recenzji, gdyby ten tom okazał się takim samym gniotem jak poprzednik. Miałem już doświadczenia z autorem i mógłbym winić tylko siebie. Jednak lubię postać Supergirl, a że słyszałem, iż jest to jedna z lepszych historii z jej udziałem, postanowiłem zaryzykować. Tym razem zostałem mile zaskoczony. Postać Kary jest bardzo dobrze przedstawiona, Batman i Superman też są świetnie napisani. Zarzuty mogę mieć tylko co do Wonder Woman, która wyszła Loebowi trochę nijako, no ale jej i tak nie ma na okładce ani w tytule (czyli darowanemu koniu się w żeby nie zagląda), więc to pomniejszy grzech.
Generalnie jest to komiks na bardzo przyzwoitym poziomie, który czyta się lekko, i który oferuje sporo zwrotów akcji, dzięki czemu nie nuży mimo dość prostej historii. Ostrzegam jednak, że jest to komiks pełną gębą: mamy tu kosmiczne samozwańcze bóstwa, inne wymiary, klony, które nie są klonami oraz psy w pelerynach. Nie jest to aż takie szaleństwo jak to z „Wrogów publicznych”, którzy wymknęli się spod kontroli, ale jakoś bardzo mrocznego czy poważnego komiksu nie ma co oczekiwań, mimo że ma swoją głębię. Na plus zaliczam fakt, że możemy tu poznać spory wycinek uniwersum DC: nowe miejsca i postaci. A wszystko jest przedstawione w bardzo umiejętny i przystępny sposób, ciężko więc się pogubić.
Rysunki bardzo trudno mi ocenić. Momentami są piękne, a na innych stronach wyglądają jak bazgroły. Na szczęście kadrowanie jest bardzo płynne, więc nawet przez te gorzej narysowane panele dość łatwo przebrnąć.
Generalnie, polecam, ale nie radzę oczekiwać Bóg-wie-czego. Ja jestem zadowolony.

PS: Żeby pojąć zdarzenia z tego tomu nie jest absolutnie potrzebna lektura poprzedniego ("Wrogowie Publiczni"), którego zresztą serdecznie odradzam. Zapewniam, że pojmiecie wszystko bez przeszkód, nawet jeśli zaczniecie serię od tomu drugiego.

Oto mój debiut – wyrażanie pozytywnej opinii o dziele napisanym przez Jepha Loeba. Po niemiłosiernie przereklamowanym „Długim Halloween”, powszechnie znienawidzonym „Ultimates 3” i komiksowej manifestacji choroby psychicznej jaką był pierwszy tom serii, „Batman/Superman: Wrogowie Publiczni”, zdecydowałem się mimo wszystko sięgnąć po kolejny komiks tego autora.
Nie byłoby...