Zauroczona okładką wzięłam tę książkę do ręki, a zaraz później do domu, nie wiedząc, że to kontynuacja serii. Pomimo że czytam obecnie inną książkę otworzyłam Gonitwę chmur, zaczęłam czytać i już nie mogłam się od niej oderwać. Nie przeszkadzało mi, no może poza dwoma momentami, że zaczęłam poznawać tę historię od drugiego tomu, gdyż książka zwyczajnie od pierwszych stron oczarowuje.

Maria Paszyńska ma niesamowity dar plastycznego opowiadania, który przenosi czytelnika do świata bohaterów, wręcz wyczuwalnego wszystkimi zmysłami klimatu w którym dzieje się akcja.

Jest to jedna z niewielu książek w której chyba podobało mi się wszystko! Język, obrazowość, bohaterowie, połączenie fikcji z historią, emocje, które wywołuje, nawet wielowątkowość, no i ta rewelacyjnie opisana Warszawa u schyłku XX-lecia międzywojennego.

To jest jedna z tych książek, która mogłaby się nigdy nie kończyć, którą można byłoby czytać bez końca.
Póki co, z niecierpliwością oczekuję kontynuacji, bo kilka wątków zostało otwartych.

Zauroczona okładką wzięłam tę książkę do ręki, a zaraz później do domu, nie wiedząc, że to kontynuacja serii. Pomimo że czytam obecnie inną książkę otworzyłam Gonitwę chmur, zaczęłam czytać i już nie mogłam się od niej oderwać. Nie przeszkadzało mi, no może poza dwoma momentami, że zaczęłam poznawać tę historię od drugiego tomu, gdyż książka zwyczajnie od pierwszych stron...