Niebanalna książka wzbogacająca rozeznanie w skomplikowanych relacjach między średniowiecznymi frakcjami w wieloklasowym społeczeństwie. Nie wykluczam takiej możliwości, że autor zrezygnował nawet ze ścisłego trzymania się swojej ideologii, bo zgodnie z poglądami pisarza powinien on bardziej podkreślić znaczenie nierozdrobnionej, nieanarchistycznej władzy centralnej (która powinna opiekować się ludem, a zwłaszcza chronić go przed okrutną dżunglą rynkową),natomiast, moim zdaniem, z narracji wcale to jasno i wyraźnie nie wynika. Idea "komunistycznych chrześcijan" jest w tej książce tylko prywatną opinią dwóch postaci, a nie jakimś głównym przekazem. Szkoda, że autor nie zwrócił większej uwagi na tendencje do najemniczego charakteru działalności głównego bohatera. Klaus, w miarę jak obrastał w coraz większą sławę, to nie utożsamiał się już tylko z udręczonym ludem ale też łączył siły z wybranymi grupami arystokratów i radców miejskich. W pewnym momencie nawet duchowieństwo pokropiło armaty pirackie wodą święconą, gdy bohater wypływał z portu w Wismarze. Zastanawiające jest to, że autor nie skomentował tego płynnego przejścia w sojuszach.
Według mnie taką gmatwaninę chaotycznych relacji (zwłaszcza plątaninę kruchych sojuszów taktycznych) trudno przełożyć na jakąkolwiek spójną ideologię prawdziwie komunistyczną. Możliwe też, że z tego chaosu, za pomocą wyobraźni i czasu, można wydobyć dowolną ideologię i narrację.
Dlatego nie doszukałem się w tej opowieści żadnej konkretnej indoktrynacji. Znacznie bardziej gruboskórną (i niepatyczkującą się z poczuciem estetyki) indoktrynację kapitalistyczną można znaleźć w obecnej literaturze w XXI wieku.

Niebanalna książka wzbogacająca rozeznanie w skomplikowanych relacjach między średniowiecznymi frakcjami w wieloklasowym społeczeństwie. Nie wykluczam takiej możliwości, że autor zrezygnował nawet ze ścisłego trzymania się swojej ideologii, bo zgodnie z poglądami pisarza powinien on bardziej podkreślić znaczenie nierozdrobnionej, nieanarchistycznej władzy centralnej (która...

Leciwa powieść historyczna osnuta na kanwie awanturniczych losów Klausa Störtebekera, najsłynniejszego spośród Braci Witalijskich. Średniowieczni korsarze znad Bałtyku i Morza Północnego to wdzięczny temat i mogło skończyć się znakomitym czytadłem, nawet biorąc pod uwagę rok wydania. Niestety, mimo umieszczenia akcji u schyłku XIV wieku nie zabrakło wzmianek o dobrodziejstwach komunizmu. Czyta się to szybko, ale na końcu pozostaje niesmak. Postacie jak z papieru, fabuła schematyczna i przewidywalna, brak jakiejkolwiek literackiej głębi. Główne zalety to wartka narracja oraz trzymanie się historycznych faktów na temat Braci Witalijskich. Jednak dwukrotna tyrada o wyczekiwanym powrocie do "komunizmu pierwszych chrześcijan" to trochę za wiele jak na opowieść o korsarzach.

Autor był ideowym komunistą, prześladowanym w Republice Weimarskiej i w hitlerowskich Niemczech. Młodość spędził walcząc w Hiszpanii, po 22.06.1941 stał się jednym z sowieckich propagandystów, którzy mieli za zadanie przeciągnąć jak najwięcej Niemców na stronę Stalina. Wśród innych jego utworów znajdują się powieści o robotnikach prześladowanych w fabrykach. Połączenie ideologicznych wtrętów ze specyfiką późnego średniowiecza nie mogło zadziałać. Książka słusznie zapomniana.

Leciwa powieść historyczna osnuta na kanwie awanturniczych losów Klausa Störtebekera, najsłynniejszego spośród Braci Witalijskich. Średniowieczni korsarze znad Bałtyku i Morza Północnego to wdzięczny temat i mogło skończyć się znakomitym czytadłem, nawet biorąc pod uwagę rok wydania. Niestety, mimo umieszczenia akcji u schyłku XIV wieku nie zabrakło wzmianek o...