Rok czytelniczy rozpoczęłam, jak zapewne zauważyliście, od krótkich form literackich, aby nieco zresetować swój umysł, aby nie wchodzić z początkiem roku w literaturę "dużego kalibru".

Z przyjemnością sięgnęłam do zbioru aforyzmów pt. "Podaj dalej..." autorstwa Sławomira Kuligowskiego, nauczyciela, reżysera i terapeuty teatralnego, pracującego w Monarze i szpitalach psychiatrycznych. Jak powiedział Lech Konopiński, polski poeta i satyryk: "Aforyzm to złoto wydobywane ze strumienia myśli". W pełni się z tym zgadzam.

Wśród zebranych w tym niewielkim zbiorku myśli, sentencji i maksym, jest wiele, które zawierają głęboki sens, które każą się zastanowić, zdobyć na refleksję. Bo czyż nie ma prawdy w tym, że "Dzień, który za nami, już nigdy nie wróci, dzień, który przed nami, może nigdy nie nadejść", albo w zapisanej myśli, iż "Dopiero płacąc za błędy uświadamiamy sobie ich cenę" lub w jakże mądrym stwierdzeniu: "Pierwsza strona Księgi Życia jest biała, a ostatnia czarna. Kolory innych stron malujesz ty", bądź w tym: "Miarą człowieczeństwa jest stosunek do zwierząt. Miarą zezwierzęcenia jest stosunek do ludzi."

Są też i ironiczne, kpiarskie, prześmiewcze, jak choćby takie:
"Często dopiero z testamentu dowiadujemy się, że zmarły miał poczucie
humoru" albo
"Bieg rzece wyznacza koryto.Niektórym ludziom koryto wyznacza bieg
życia" czy
"Jeśli marzysz o tym by być na ustach wszystkich kobiet, to trzeba było
zostać szminką."

Lektura, a może raczej "lekturka", przyjemna w odbiorze, szybka w czytaniu, ale nie pozbawiona pewnej życiowej mądrości, trochę ironicznego spojrzenia na świat, ludzi, ich przywary, zachowania, własny egoizm. Warta przeczytania.

Rok czytelniczy rozpoczęłam, jak zapewne zauważyliście, od krótkich form literackich, aby nieco zresetować swój umysł, aby nie wchodzić z początkiem roku w literaturę "dużego kalibru".

Z przyjemnością sięgnęłam do zbioru aforyzmów pt. "Podaj dalej..." autorstwa Sławomira Kuligowskiego, nauczyciela, reżysera i terapeuty teatralnego, pracującego w Monarze i szpitalach...