"Tańczymy już tylko w Zaduszki" to zbiór piętnastu reportaży z Kolumbii, Peru, Meksyku, Ekwadoru, Boliwii, Wenezueli i Paragwaju.
Autorzy opisują w nich mało znane i rzadko odwiedzane przez turystów miejsca, pokazując z bliska życie zwyczajnych ludzi, ich problemy, marzenia, trudną codzienność, niejednokrotnie pozbawioną nadziei i perspektyw, a także piękną, lecz i groźną przyrodę.

Obraz Ameryki Łacińskiej, jaki wyłania się z tego zbioru, jest przytłaczający, przygnębiający, ale nie brak tu i tekstów z elementami humoru, ironii i autoironii.
Dzięki Marii Hawranek i Szymonowi Opryszkowi poznajemy m.in. mieszkańców miasta, w którym niemal połowa mieszkańców dotknięta jest Alzheimerem, zapadając na tę chorobę już po czterdziestce; inną ciekawostką jest wioska słynąca z długowieczności mieszkańców, jednak skazana na wymarcie z powodu emigracji młodych pokoleń.
Ciekawymi bohaterami są np. były sąsiad G.G. Marqueza, szamanka stawiająca diagnozy i lecząca... świnką morską, młoda policjantka pochodząca z przestępczego środowiska, kobiety z patriarchalnej osady, poszukiwacze złota, odcinający się od świata zewnętrznego mennonici czy założyciele pierwszej niemieckiej kolonii w Paragwaju.

Atutem reportaży jest pokazywanie egzotycznego dla nas świata przez pryzmat ludzi. To właśnie na nich, ich życiu, tradycjach i historii skupiają się reporterzy, pozostawiając sobie rolę bacznych obserwatorów, ewentualnie komentatorów. Nie kreują się na wielkich eksploratorów i odkrywców jak robi to np. Jacek Pałkiewicz.
Ich teksty napisane są ciekawie, przekonująco i z klasą, za co należy się wysoka ocena.

"Tańczymy już tylko w Zaduszki" to zbiór piętnastu reportaży z Kolumbii, Peru, Meksyku, Ekwadoru, Boliwii, Wenezueli i Paragwaju.
Autorzy opisują w nich mało znane i rzadko odwiedzane przez turystów miejsca, pokazując z bliska życie zwyczajnych ludzi, ich problemy, marzenia, trudną codzienność, niejednokrotnie pozbawioną nadziei i perspektyw, a także piękną, lecz i groźną...