Billie musi opuścić dotychczasowe miejsce zamieszkania i przeprowadzić się z mamą do małego miasteczka. I do bardzo starego domu. Nastolatka niezbyt jest z tego faktu zadowolona i wciąż ma nadzieję, że kiedyś wróci razem z mamą do rodzinnej miejscowości. Zwłaszcza, że stary dom otacza aura tajemnicy i dzieją się w nim zagadkowe rzeczy. Nie to, żeby Billie wierzyła w duchy i nawiedzone domy, ale jedno jest pewne – w tym domu dzieje się coś dziwnego i niekoniecznie dobrego. Na dodatek poprzedni właściciele wyprowadzili się porzucając cały dobytek. Billie postanawia rozwiązać zagadkę starego domu i dziwnych zjawisk, bo zaczyna się po prostu bać. Pomogą jej w tym przyjaciele, Simona i Aladdin.

Wydawałoby się, że stary dom, duchy, tajemnice i zjawiska paranormalne – to wszystko już było podane w przeróżnych konfiguracjach i zaprawionego w potyczkach z duchami czytelnika niełatwo zaskoczyć. Ale z popularnych motywów też można zrobić majstersztyk, odpowiednio je opakowawszy. Kristina Ohlsson pisze tak barwnie i zajmująco, że wciąga czytelników w wir wydarzeń i nie puszcza aż do ostatniej strony. W zasadzie w każdym rozdziale częstuje nas zagadkami i zaskakuje zwrotami akcji. Zdarzenia coraz bardziej się komplikują, pojawiają się nowe wątki, a niebezpieczeństwa zdają się czyhać na każdym kroku.

Czym jeszcze wyróżnia się niniejsza książka? Przede wszystkim ma wyrazistych i sympatycznych bohaterów, z którymi wielu nastolatków mogłoby się identyfikować. Bo borykają się z problemami, które z znają z autopsji współcześni nastolatkowie: przeprowadzka, niemożność dogadania się z dorosłymi, szukanie przyjaźni, traumatyczne wydarzenia z przeszłości i tym podobne dylematy dotykają młodych ludzi niemal pod każdą szerokością geograficzną. Autorka doskonale wczuwa się w ich lęki i psychikę. Do tego wartka od początku do końca akcja, niesamowite zdarzenia, tajemnica goniąca tajemnicę i stopniowo narastający dreszczyk emocji.

Zderzenie świata dorosłych i dzieci wypadło całkiem naturalnie. Ci dorośli, choć życzliwi dzieciom, nie bardzo potrafią się z nimi dogadać. Brzmi znajomo? W ogóle wątki są przemyślane, nie ma niepotrzebnego gmatwania treści, efekciarstwa i obowiązują zasady prawdopodobieństwa. Żeby jednak nie było tak całkiem lekko, łatwo i przyjemnie autorka, oprócz logicznie wytłumaczalnych zdarzeń wprowadziła też wątki, które wymykają się rozumowi i tak prosto nie da się ich wyjaśnić. Nie mniej intrygujące są tytułowe szklane dzieci.

Chociaż opowieść jest adresowana głównie do młodszych czytelników nie mam wątpliwości, że jej urokowi ulegną również dorośli, co to z niejednej biblioteki książki czytali i nie raz chowali się pod kołdrę ze strachu przed duchami. Czyta się ją z niekłamaną przyjemnością i zaintrygowaniem, bo to dobrze skonstruowana powieść dla dzieci i młodzieży. Do tego ładnie i porządnie wydana: szyte strony w sztywnej oprawie, poręczny format i okładka przyciągająca uwagę. Ilustracja na okładce zapowiada całkiem niezłą, interesującą zawartość. A duża czcionka ułatwi czytanie.

„Szklane dzieci“ to pierwsza część trzytomowej serii i przede wszystkim książka, która kojarzy się z najlepszymi lekturami z dzieciństwa. Kristina Ohlsson jest autorką kryminałów dla dorosłych, ale całkiem nieźle poradziła sobie z literaturą dla dzieci, nie mniej wymagającą. Tak, ta książka została napisana w taki sposób, że nie można się od niej oderwać. Kolejną niespodzianką jest nieszablonowe, zaskakujące zakończenie: pozostawiające domysły i trzymające w niepewności. No cóż, nie wszystko jest takie oczywiste, jak by się wydawało. Ba, po przeczytaniu pierwszego tomu można jedynie nabrać ochoty na więcej i… sięgnąć po dwa kolejne.

Magdalena Świtała