Skończyłam czytać, zapisałam kilka spostrzeżeń do przemyślenia i nigdy więcej do tej książki nie powrócę. Styl w jaki M.A. Potocka prowadzi tutaj wywód jest odrzucający. Zgadzam się z opinią czytelnika 167167, że żarty są niskich lotów. Najgorsze jest jednak wrażenie ciągłego obrażania przytaczanych przez M.A. Potocką teoretyków, jakieś dziwne, nieuzasadnione sytuacją analogie i porównania np. str. 199 – „Wagę odkrycia Danta można porównana z osiemnastowiecznym spostrzeżeniem, że nocą jest ciemno”, str. 227 – „To jak z biustem kobiecym: wymyślili dla dzieci, a bawią się dorośli. Odbiorca społeczny jest takim dorosłym; pojawia się mocno, ale poza uzasadnieniem”…
Chociaż nie jestem pewna, czy gdyby odjąć te wszystkie niepotrzebne docinki, wrażenie byłoby lepsze. Jednak pomijając już styl wypowiedzi, to najbardziej uderzała mnie ciągła generalizacja, czasem upraszczanie obrazu. Szkoda, bo temat jest interesujący, a jak zauważa autorka, zestawienie sztuki nowoczesnej z estetyką „tradycyjną” ciągle funkcjonuje np. w edukacji. Wprowadzenie do książki od razu pokazuje jaki jest stosunek M.A. Potockiej do estetyki, ale nie trzeba od razu obrażać innych (szczególnie „oberwało się” Marii Gołaszewskiej).

Skończyłam czytać, zapisałam kilka spostrzeżeń do przemyślenia i nigdy więcej do tej książki nie powrócę. Styl w jaki M.A. Potocka prowadzi tutaj wywód jest odrzucający. Zgadzam się z opinią czytelnika 167167, że żarty są niskich lotów. Najgorsze jest jednak wrażenie ciągłego obrażania przytaczanych przez M.A. Potocką teoretyków, jakieś dziwne, nieuzasadnione sytuacją...