Ostatnimi czasy, gdy mam ochotę zresetować mózg po cięższej lekturze lub gdy synapsy przegrzewają się od temperatur za oknem, jednym słowem, gdy nachodzi mnie ochota na lekturę "lekką, łatwą i przyjemną", wolę sięgnąć po dobrą książkę dla dzieci niż produkty literaturopodobne, pozycjonowane na rynku wydawniczym jako „książka na wakacje”. W konsekwencji powyższego, w moje czytelnicze macki wpadła ostatnio książeczka Doroty Sumińskiej (weterynarza [-arki?] i psychologa[-ożki?] zwierzęcego[-ej?], która swego czasu prowadziła [nie wiem, czy wciąż prowadzi] superfajne audycje o zwierzakach w I Programie Polskiego Radia oraz na antenie Radia TOK FM).

Autorka odpowiada w niej na całą masę pytań, a są to pytania dotyczące rodzimego podwórka (co jedzą wrony, czy jaskółki rzeczywiście przepowiadają pogodę, dlaczego ludzie albo psy nie znoszą jajek, po co drzewom spadają liście jesienią, dlaczego pchły nie dość, że gryzą to jeszcze skaczą, dlaczego nad owocami latają muszki), ale również podwórek całkiem egzotycznych (trujących żab, drapieżnych waranów, elektrycznych węgorzy, superszybkiego jęzora malgaskiego kameleona, monogamicznych proteli, jadowitych ryb, krabich sparingów w ciepełku Oceanu Indyjskiego, dwukilowych żab, które nie dość, że mają zęby, to mogą osiągnąć wiek okołochrystusowy).

Otwiera oczy na zagadnienia bardziej specjalistyczne (jak hipopotam chroni się przed poparzeniem słonecznym, po co mrówkom feromony, jak działa klimatyzacja u tukana, jakie moce ma brzozowa betulina, który ptak jest szybszy niż Porsche Carrera, dlaczego niedźwiedzie polarne nie mogą zapolować na pingwiny) i wyjaśnia rzeczy nie tak całkiem oczywiste (dlaczego burczy w brzuchu, dlaczego świnka ma ogonek w sprężynkę, czy zwierzęta też obgryzają paznokcie, dlaczego człowiek się poci, czy zwierzęta też się opalają).

Nie pozostawia bez odpowiedzi pytań zupełnie fundamentalnych (dlaczego w zębach robią się dziury, ile nóg ma stonoga, dlaczego krew jest czerwona, czy na świecie są smoki, czy zwierzęta lubią słodkości, dlaczego pokrzywy parzą a wujek jest łysy) oraz tych niemal egzystencjalnych (czy kot może zaprzyjaźnić się z psem, po co kura znosi jajka, skąd mrówki wiedzą, co mają robić w mrowisku, dlaczego psy się gryzą, a dlaczego warczą, no i dlaczego nie wstydzą się sikać na trawniku).

W tym całym towarzystwie znalazła również miejsce na ciekawostki typu echolokacja nietoperzy, zimowa hibernacja węży, lenistwo leniwca, oleum bursztynowe skunksa oraz kilka słów o tym dlaczego panie nie mają brody, jak całują się Inuici, po co rybie pile rostrum, a także o wulkanach, pasożytach, estrogenie, testosteronie, kichaniu na słońce, światłocieniu w bambusowych gajach, pierwotnych zwyczajach kura bankiwa, największym na świecie fiszbinowcu, wreszcie o superdługowiecznych rurkoczułkowcach no i o tym skąd biorą się… „bąki”.

Tak, tak. To wszystko (i wiele więcej) zmieściło się w jednej małej książeczce.

Lektura "Hipopotama" to czysta przyjemność. Informacje zawarte w publikacji są podane w sposób ciekawy, dostosowany do grupy docelowej, czasem nawet całkiem dowcipny. Widać, że książka napisana jest z pasją, a autorka traktuje dzieci jak osoby inteligentne. Nie stosuje infantylnych zdrobnień, nie próbuje zakrzyczeć (w sumie smutnej) prawdy, że świat skonstruowany jest tak, że zwierzęta, by przeżyć muszą ze sobą walczyć i nawzajem się zjadać, nie próbuje sztucznie chronić dzieci przemilczając kwestie, które wśród dorosłych wywołują coraz więcej kontrowersji.

Mam silne przeczucie że "Hipopotam" nie tylko zaspokoi, ale również zwielokrotni ciekawość niejednego małego odkrywcy. Kto wie, być może pod wpływem lektury, w kilku małoletnich czytelnikach wykiełkuje kiedyś całkiem spore ziarnko ciekawości świata, szacunku do zwierząt, do różnorodności, do przyrody. Dorośli natomiast z pewnością coś sobie przypomną, coś sobie uzmysłowią, nad tym i owym się zamyślą.

P.S.: harpie naprawdę istnieją (!).

Ostatnimi czasy, gdy mam ochotę zresetować mózg po cięższej lekturze lub gdy synapsy przegrzewają się od temperatur za oknem, jednym słowem, gdy nachodzi mnie ochota na lekturę "lekką, łatwą i przyjemną", wolę sięgnąć po dobrą książkę dla dzieci niż produkty literaturopodobne, pozycjonowane na rynku wydawniczym jako „książka na wakacje”. W konsekwencji powyższego, w moje...