„(…) powinno TRZYMAĆ się nadziei, bo nadzieja to taka ciepła rzecz, którą chce się mieć blisko siebie.”

Choć „Barwa ciszy” jest trzecią powieścią w dorobku Rosamund Lupton, to właśnie od niej zaczęłam swoją przygodę z twórczością tej autorki. I absolutnie nie żałuję, bo moim zdaniem jest to rewelacyjna pozycja.

Jest to piękna opowieść o nadziei i sile więzów rodzinnych. W trakcie powieści autorka wielokrotnie udowadnia jak silnym motorem napędowym jest właśnie nadzieja. To uczucie towarzyszy bohaterkom od samego początku ich niezwykłej podróży, co pomaga im wzajemnie się wspierać i przeciwstawiać czyhającym na nie zagrożeniom. A także zbliżyć się do siebie. Swoją drogą nie ma to jak zacieśnianie rodzinnych więzów, podróżując ciężarówką po Alasce w trakcie nocy polarnej. Zdecydowanie niekonwencjonalna metoda… ale jakże skuteczna!

Co ciekawe, czytelnik ma okazję śledzić część tej historii za pośrednictwem dziesięcioletniego dziecka. Wrażenie jest wręcz niesamowite, ponieważ Ruby jest głuchoniema i zupełnie inaczej postrzega świat. Z powodu swojej niepełnosprawności jest zupełnie inaczej traktowana przez otoczenie niż reszta jej rówieśników. Zupełnie niepotrzebnie, gdyż niepełnosprawność wcale nie oznacza, że dana osoba jest w jakikolwiek sposób gorsza od innych ludzi. Wręcz przeciwnie – niejednokrotnie okazuje się, że ma dużo lepiej rozwiniętą zdolność empatii i znacznie bogatsze życie wewnętrzne. Doświadcza również rzeczy zupełnie obcych osobom całkowicie sprawnym. I tym samym jest wyjątkowa. Jednak jak pokazuje autorka – nawet najbliżsi mogą mieć problem ze zrozumieniem takiej osoby, czego przykładem jest choćby matka Ruby - Yasmin.

Jednak największe wrażenie zrobił na mnie opis dzikiej Alaski. Niesamowitej dzikości tej części świata można doświadczyć nie tylko dzięki opisom przyrody – zarówno tej ożywionej, jak i nieożywionej – ale także dzięki wrażeniom samych bohaterów. I ta wszechobecna cisza… Cudo! Jak napisała sama autorka: W arktycznej tundrze nie sposób było czuć się kimś ważnym, człowiek miał jedynie wrażenie, że jest złączony z czymś nieograniczonym przez czas i przestrzeń.

Lupton porusza również temat kruchości naszej planety i wskazuje na część zagrożeń jakie niesie dla niej działalność człowieka. Nie jestem aktywnym działaczem i z pewnością nie należę do grona osób gotowych przykuwać się łańcuchami do drzew, ale nie ukrywam, że zagadnienia związane z ochroną środowiska są mi bardzo bliskie. I nie sądzę, żeby się to miało zmienić w najbliższym czasie.

Poza tym książka zawiera mnóstwo ciekawostek z zoologii oraz fizyki i astrofizyki podanych w bardzo przystępny sposób. Nie ma się zresztą czemu dziwić – w końcu są definiowane przez dziesięcioletnie dziecko lub formowane z myślą o nim. Są także informacje o kulturze jednego z eskimoskich plemion - Inuitów. Czytelnik ma okazję poznać ich zwyczaje łowieckie, legendy i opowieści, a nawet znaczenie niektórych słów! To naprawdę świetne posunięcie, że Rosamund Lupton postanowiła zamieścić tego typu informacje w swojej powieści. Przez to nadaje książce więcej autentyczności i można odczuć faktyczne zaangażowanie autorki. Tą samą rolę odgrywają zresztą opisy języka migowego, który ma praktycznie tyle odmian ile jest państw na świecie! To dopiero jest fascynujące!

Podsumowując, autorka umieściła akcję „Barwy ciszy” w bardzo ciekawej scenerii, która sama w sobie kreuje napiętą atmosferę. Dodajmy do tego jeszcze tragiczne okoliczności i nieschematyczne postaci, a otrzymamy bardzo ciekawie napisaną powieść.

Natalia Neisser