Uwielbiam autorkę za piękne krajobrazy, wyraziste osobowości, ciekawe przygody, lekki styl. Tytułowa bohaterka jest charakterna, popełnia błędy, na których się uczy i przez to dojrzewa. Pisze wiersze, które po pewnym czasie wydają się jej banalne. Nie poddaje się, pisze dalej. Nie powstrzymują jej żadne drwiny ani śmiech. Zawiera przyjaźnie, które okazują się trudne. Pierwsza Rhoda okazuje się być fałszywa, natomiast Elza wybuchowa, która przy każdej kłótni zmiesza Emilkę z błotem. Dwa razy spogląda śmierci w oczy. Odważnie rozmawia z dorosłymi, nie daje z siebie zrobić "lalki pozszywanej z wielu kawałków". Również wokół Emilki pojawia się dwóch chłopców. Każdy ma w sobie dużo czaru, każdy jest zupełnie inny. Potem pojawia się trzeci... Już jest bardzo ciekawie, drugi tomik już czeka na otwarcie.
Dojrzewałam razem z bohaterką przez stronice tej książki. Wciągnęła mnie na początku nie osobowość Emilki, ale jej postrzeganie świata, jej Pani Wiatrów, Adam i Ewa, Niecnotka, żółty zeszyt i jej odwaga. Dalsza fabuła i jej przygody były już taką kulą śnieżną, staczającą się w dół - czytałam coraz szybciej, wręcz pochłaniałam powieść.
A nade wszystko zafascynowała mnie jej radość istnienia. Nigdy nie czytałam o takiej radości życia, zachwycie źdźbłem trawy czy widokiem świerków na tle zachodzącego słońca.
Wielu czytelników popełnia grzech porównywania Emilki do Ani - też go popełnię. Moim zdaniem książka jest dojrzalsza od Ani z Zielonego Wzgórza, szczegółowy opis każdej postaci w książce, ukazywanie głębokich przemyśleń Emilki za pomocą listów pisanych do taty sprawiają, że książka głęboko zapada w pamięć. Oczywiście nie mogę odmówić Ani przygód, przez które wiele razy się uśmiałam do łez, ale to Emilka wywarła na mnie większe wrażenie, niż Ania. Na pewno jestem subiektywna - po prostu bliższa mojemu sercu jest Emilka przez jej sposób bycia, konsekwencję w dążeniu do celu, wrażliwość.

Uwielbiam autorkę za piękne krajobrazy, wyraziste osobowości, ciekawe przygody, lekki styl. Tytułowa bohaterka jest charakterna, popełnia błędy, na których się uczy i przez to dojrzewa. Pisze wiersze, które po pewnym czasie wydają się jej banalne. Nie poddaje się, pisze dalej. Nie powstrzymują jej żadne drwiny ani śmiech. Zawiera przyjaźnie, które okazują się trudne....