Do tej pozycji wróciłam po kilkunastu latach i …. Nie zawiodłam się, ta miłość nie rdzewieje. Przyjemnie było ponownie przenieść się do Srebrnego Nowiu i przezywać z Emilką jej wzloty i upadki. Historia jest ponad czasowa i czuję, że wrócę do niej nie raz…

Do tej pozycji wróciłam po kilkunastu latach i …. Nie zawiodłam się, ta miłość nie rdzewieje. Przyjemnie było ponownie przenieść się do Srebrnego Nowiu i przezywać z Emilką jej wzloty i upadki. Historia jest ponad czasowa i czuję, że wrócę do niej nie raz…

Mam do tej powieści szczególny sentyment i ciepłe uczucia, bo to właśnie od Emilki Byrd Starr zaczęło się moje zainteresowanie książkami Lucy Maud i tych książek kolekcja. A wszystko za sprawą świetnego kanadyjskiego serialu o Emilce, który leciał przed laty w niedzielne poranki.

Emilka to z jednej strony postać bardzo dla tej autorki typowa, zmuszona radzić sobie we wczesnym okresie życia z przytłaczającymi przeciwnościami losu; a z drugiej - oryginalna, niepowtarzalna, o unikalnym charakterze. Jeśli lubicie Anię Shirley, to nie ma innej opcji - polubicie i Emilkę. Jednak to dość różne bohaterki. Ja wobec Ani wykrzesałam jedynie sympatię, a za Emilką wręcz przepadam. To wyciszona introwertyczka, której wrażliwość i empatia znajduje ujście w pisaniu i w miłości do zwierząt i natury.
Bohaterka ideał!

Osierocona Emilka nie ląduje jednak jak Ania w sierocińcu, i to też je od siebie różni. Ma gromadę krewnych, którzy mogą (i muszą) się nią zająć. I w ten sposób marzycielska 11-latka trafia do Księżycowego Nowiu, pod opiekę niezwykłego tria: surowej, apodyktycznej ciotki Elżbiety, łagodnej ciotki Laury i trochę nierozgarniętego kuzyna Jima.

Ta książka ma w sobie masę specyficznego uroku starej, dobrej, klasycznej młodzieżówki w nieco mrocznym klimacie. Takiej, która i przyprawi o śmiech, i ściśnie za serce. I z wyraźnie mniejszą dawką znanego z Avonlea naiwnego moralizowania oraz stosowania pacierza jako antidotum na wszelkie problemy.
Jak to w opowieści o dorastaniu, nie brakuje tu mniejszych lub większych przygód, drak, intrygujących znajomości. Dramatów całkiem serio (żałoba, choroba psychiczna) i katastrof w postaci historii z grzywką. A to wszystko okraszone wzruszającymi listami, w tajemnicy pisanymi przez Emilkę do nieżyjącego ojca. I puszystymi kotkami, których Emilka jest wielką admiratorką!
No i jak jej nie lubić?

Mam do tej powieści szczególny sentyment i ciepłe uczucia, bo to właśnie od Emilki Byrd Starr zaczęło się moje zainteresowanie książkami Lucy Maud i tych książek kolekcja. A wszystko za sprawą świetnego kanadyjskiego serialu o Emilce, który leciał przed laty w niedzielne poranki.

Emilka to z jednej strony postać bardzo dla tej autorki typowa, zmuszona radzić sobie we...

[1923]
Montgomery podobno doskonale się przy tej książce bawiła i rzeczywiście jest w niej wielka werwa i świeżość. Zaskakuje, jak bardzo różni się Emilka/Emily od Ani/Anne pomimo powierzchownych podobieństw - obie są sierotami wrażliwymi na piękno przyrody i języka, z ambicjami literackimi. Emily jest jednak ostrzejsza, jak gdyby dziksza, z pewnością bardziej "księżycowa" niż jasna, ekstrawertyczna, łatwo zjednująca ludzi Ania.

Motyw rozwijania literackich pasji jest zarysowany znacznie wyraźniej i bardziej na poważnie - nie ma tu już cichych śmichów-chichów z Klubu Powieściowego czy "Pokuty Aweryli". Jednocześnie mnóstwo jest bardziej lub mnie zawoalowanych komentarzy na temat pozycji kobiety, którą Emily niedługo ma się stać. Na pierwszy plan wybija się siatka jej licznych wielbicieli, ciągłe uwagi postaci pobocznych, jak to będzie łamać serca, no i wybitnie creepolska postać Deana Priesta, który budzi zaufanie w Emily, ale na pewno nie we mnie (36-latek, który przy pierwszym spotkaniu mówi 13-latce "chyba na ciebie zaczekam, hmhmhm").

W ogóle znacznie więcej jest w tej książce niejednoznaczności, półcieni i komplikacji niż w którejkolwiek części cyklu o Ani - znakomitym przykładem są skontrastowane postaci ciotek: z jednej strony surowej, nieprzejednanej Elizabeth z jej ledwie zasugerowaną trudną relacją z ojcem-tyranem i poczuciem prawości, z drugiej strony - życzliwej i pobłażliwej Laury, która jednak wcale nie rozumie ambicji Emily, a w obliczu trudności doradza jej de facto obłudę. Świetną postacią jest też wybuchowa Ilse (dla Emily godna towarzyszka, jaką nigdy nie była Diana dla Ani),Lofty John ze swoim ryzykownym poczuciem humoru i irlandzkim akcentem, sprośna staruszka Nancy Priest i jej jędzowata współlokatorka Caroline, a nawet zaborcza matka Teddy'ego (sam Teddy w porównaniu z tyloma barwnymi postaciami wypada dosyć blado).

Treściwsza to strawa, o trudniejszym i bardziej złożonym smaku niż wcześniejsze książki Montgomery, tak że w sumie się nie dziwię, że dawniej nie bardzo mi się podobała.

Jedynym minusem jest to, że książka wyraźnie jest napisana tak, żeby mieć dalszy ciąg - końcówka wypada znacznie słabiej niż w pierwszym tomie "Ani z Zielonego Wzgórza" i wiele wątków (z wątkiem Deana Priesta na czele) jest ledwie napoczętych.

[1923]
Montgomery podobno doskonale się przy tej książce bawiła i rzeczywiście jest w niej wielka werwa i świeżość. Zaskakuje, jak bardzo różni się Emilka/Emily od Ani/Anne pomimo powierzchownych podobieństw - obie są sierotami wrażliwymi na piękno przyrody i języka, z ambicjami literackimi. Emily jest jednak ostrzejsza, jak gdyby dziksza, z pewnością bardziej...

Ileż nieposkromionej energii jest w tej ciemnowłosej dziewczynce, ileż radości odkrywania świata, ileż emocji, nad którymi nie zawsze potrafi zapanować! Emilka jest niezwykle wrażliwa, ale zdecydowanie daleko jej do bycia cichą i potulną, co powoduje sporo tarć między nią, a ludźmi i jeszcze więcej zabawnych sytuacji. To także dziecko o dobrym sercu, które zwyczajnie pragnie, żeby ktoś je kochał, obdarzył przyjaźnią i pozwolił na bycie sobą. Na przestrzeni całej książki zdążyłam ją dosyć dobrze poznać i szalenie polubić. Z przyjemnością spędzę z nią jeszcze więcej czasu.

Ani przez moment nie nudziłam się w trakcie lektury, chociaż nie jest to jedna z tych historii, która zaskakują zwrotami akcji. Tu piękno przyrody przeplata się z różnymi codziennostkami, a bohaterowie prowadzą dosyć zwyczajne życie. I właśnie takie życie, niby nieskomplikowane, a przecież niepozbawione różnych odcieni, mnie ujmuje. Wygląda na to, że nadal mam słabość do książek Lucy Maud Montgomery i wcale nie zamierzam z tym walczyć. Już się cieszę na kolejne spotkanie z Emilką i mam nadzieję, że nie straci ona emanującej z niej dobrej energii. I oczywiście ciętego języka.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2023/11/lucy-maud-montgomery-emilka-z.html

Ileż nieposkromionej energii jest w tej ciemnowłosej dziewczynce, ileż radości odkrywania świata, ileż emocji, nad którymi nie zawsze potrafi zapanować! Emilka jest niezwykle wrażliwa, ale zdecydowanie daleko jej do bycia cichą i potulną, co powoduje sporo tarć między nią, a ludźmi i jeszcze więcej zabawnych sytuacji. To także dziecko o dobrym sercu, które zwyczajnie...

Książka świeża jak wiosenny poranek. Przyjemna historia, opisana w piękny sposób. Główna bohaterka, Emilka, jest niezwykle ciekawą osobą, bardziej ją polubiłam aniżeli kultową Anię Shirley z innej, najbardziej znanej książki tej autorki.

Książka świeża jak wiosenny poranek. Przyjemna historia, opisana w piękny sposób. Główna bohaterka, Emilka, jest niezwykle ciekawą osobą, bardziej ją polubiłam aniżeli kultową Anię Shirley z innej, najbardziej znanej książki tej autorki.

Wróciłam do tej książki po ponad 20 latach. Pamiętałam tylko ogólny zarys fabuły. "Ania..." jest jedną z książek, na których się wychowałam i którą czytałam niezliczoną ilość razy. Historia Emilki nie wywołała we mnie większych emocji, ale wciągnęła mnie. Główną bohaterkę bardzo polubiłam. Mimo że zupełnie nie jest do Ani podobna mają kilka wspólnych cech. W bohaterach drugoplanowych znalazłam cechy podobne do postaci z serii o Ani, ale też są to całkiem inni ludzie. Klimat całej opowieści jest zupełnie inny od Ani. Tutaj jest bardziej mrocznie, brakuje tego ciepła, które miała tamta historia. Znam też biografię Lucy Maud Montgomery i wiem, że "Emilka ze Srebrnego Nowiu" zawiera najwięcej elementów autobiograficznych. To wpływa na odbiór powieści, ale jak dla mnie jest to plus. Mogę spojrzeć inaczej na całą historię wiedząc o tych elementach i znając kontekst jej powstawania. Tym bardziej, że czytam ją jako osoba dorosła. Dzieci i młodzież zupełnie w inny sposób odbiorą całą powieść i to też jest dobre.

Wróciłam do tej książki po ponad 20 latach. Pamiętałam tylko ogólny zarys fabuły. "Ania..." jest jedną z książek, na których się wychowałam i którą czytałam niezliczoną ilość razy. Historia Emilki nie wywołała we mnie większych emocji, ale wciągnęła mnie. Główną bohaterkę bardzo polubiłam. Mimo że zupełnie nie jest do Ani podobna mają kilka wspólnych cech. W bohaterach...

Cudowna! Od zawsze była w moim sercu Ania i zawsze zostanie, ale Emilkę również pokochałam. Dziewczyna pełna wyobraźni i pasji.
Książkę czytało się bardzo miło, jej listy do ojca były cudowne. Pełno humoru charakterystycznego dla Maud, trochę też smutku. Na pewno jeszcze wrócę do tej książki i już zabieram się za kolejne części!💕

Cudowna! Od zawsze była w moim sercu Ania i zawsze zostanie, ale Emilkę również pokochałam. Dziewczyna pełna wyobraźni i pasji.
Książkę czytało się bardzo miło, jej listy do ojca były cudowne. Pełno humoru charakterystycznego dla Maud, trochę też smutku. Na pewno jeszcze wrócę do tej książki i już zabieram się za kolejne części!💕

Zaznaczam, że ocena jest subiektywna, a książka nie stanowi arcydzieła. Wzbudziła we mnie niezwykłe pokłady rozmarzenia, zachwytu nad językiem autorki lub tłumacza. Niezwykła historia dziecka, które traci ukochanego ojca i trafia pod opiekę ciotek. Dziewczynka żyje pasją pisania i przelewa na papier wszystkie swoje zachwyty i smutki. Tak jak polubiłam Anię z Zielonego Wzgórza, Emilka również zapisała się w mojej pamięci. Czekam na lekturę kolejnych tomów.

Zaznaczam, że ocena jest subiektywna, a książka nie stanowi arcydzieła. Wzbudziła we mnie niezwykłe pokłady rozmarzenia, zachwytu nad językiem autorki lub tłumacza. Niezwykła historia dziecka, które traci ukochanego ojca i trafia pod opiekę ciotek. Dziewczynka żyje pasją pisania i przelewa na papier wszystkie swoje zachwyty i smutki. Tak jak polubiłam Anię z Zielonego...

Szukałam czegoś na wzór Ani z Zielonego Wzgórza i trochę się rozczarowałam. Wiem, że pierwsza część najbardziej mi się podobała. Była to raczej szybka i przyjemna książka o której szybko zapomniałam.

Szukałam czegoś na wzór Ani z Zielonego Wzgórza i trochę się rozczarowałam. Wiem, że pierwsza część najbardziej mi się podobała. Była to raczej szybka i przyjemna książka o której szybko zapomniałam.

Po dłuższej przerwie wracam do twórczości Lucy Maud Montgomery.

Polubiłam Emilkę jednakże w moim sercu zawsze będzie Ania.

Emilka po śmierci swojego taty przeprowadza się do rodziny od strony mamy. Trudno jej się zadomowić w nowym miejscu, postanawia znaleźć ukojenie w pisaniu listów do rodziców, które z czasem przeradza się w tworzenie wierszy i opowiadań.

Pewnie za jakiś czas zabiorę się za 2 tom.

Po dłuższej przerwie wracam do twórczości Lucy Maud Montgomery.

Polubiłam Emilkę jednakże w moim sercu zawsze będzie Ania.

Emilka po śmierci swojego taty przeprowadza się do rodziny od strony mamy. Trudno jej się zadomowić w nowym miejscu, postanawia znaleźć ukojenie w pisaniu listów do rodziców, które z czasem przeradza się w tworzenie wierszy i opowiadań.

Pewnie za...