Przeczytałam na okładce, że Ulicka jest Czechowem starszej o 100 lat Rosji. Jeśli istotnie to prawda (bo przecież o Rosji wiem niewiele), to nauczyłam się sporo o tym kraju i o mieszkających w nim ludziach. Tak naprawdę, to wyobrażałam sobie i ludzi, i kraj zupełnie inaczej. W wielu aspektach jestem zaskoczona.
Książka o Szuriku pełnym zrozumienia i współczucia dla kobiet oczekujących jego wsparcia, tak naprawdę nieświadomym tego, że kompletnie nie umie kierować swoim życiem, zdanym na wieczne, kobiece kierownictwo, kończy się tak dziwnie, że sama nie wiem co o niej myśleć. Postawiona na ołtarzu, niedościgła Lila ze wspomnień bardziej, niż z prawdziwego już życia, przypadkowa sprawczyni rodzinnej tragedii, ocenia go tak z góry i w moim mniemaniu niesprawiedliwie. Nie ma jego winy w tym, że jest tak szczerze oddany- tak go wychowano.
Wielki plus za żywy, jak pulsujący krwią organizm, język prozy Ulickiej.

I taki, osobiście mnie interesujący, cytat:
"Pił swoją mocną herbatę, dolewał Swietłanie wrzątku do filiżanki z powidłami, w której od czasu do czasu zanurzała usta, i rozmyślał o tym, że chory od zdrowego różni się w istocie tylko sposobem kontroli nad zadrą, siedzącą w psychice. Można ją zamknąć w kapsułce, postawić mur obronny, nie pozwolić się rozszerzyć zapaleniu, ale wyrwać jej nie jest w stanie."

Przeczytałam na okładce, że Ulicka jest Czechowem starszej o 100 lat Rosji. Jeśli istotnie to prawda (bo przecież o Rosji wiem niewiele), to nauczyłam się sporo o tym kraju i o mieszkających w nim ludziach. Tak naprawdę, to wyobrażałam sobie i ludzi, i kraj zupełnie inaczej. W wielu aspektach jestem zaskoczona.
Książka o Szuriku pełnym zrozumienia i współczucia dla kobiet...