Zdobycie "Gałęzistego" w obecnych czasach graniczy z cudem. Jednakże po zauroczeniu "Inkubem", wiedziałam, że muszę zdobyć tą książkę za wszelką cenę. Po przeczytaniu mogę śmiało powiedzieć- nikt, ani nic nie zmusi mnie do odwiedzin Suwałk! Zbyt dużo mrocznych i niepokojących rzeczy się tam dzieje.

"To miejsce to gniew. Gniew jest tym miejscem"

Już po pierwszym zetknięciu się z książką czytelnik jest wciągany w mroczny klimat. Minimalistyczna, czarno-biała okładka uświadamia, że "Gałęziste" to nie bajka dla dzieci. Ten akcent grozy zwiększa kobieca postać przywodząca na myśl ukrzyżowanie. Świetna okładka, która aż namawia czytelnika, aby uległ pokusie i zagłębił się w suwalski las, ukazany oczami autora.

Kilka słów o fabule. W czasie Wielkanocy, Karolina i Tomek postanawiają spędzić kilka dni z dala od zgiełku Warszawy. Wybierają się do Suwałk, aby na nowo budować swoją relację. Jednakże już na początku ich wyjazdu napotykają przeszkody. Ciągle coś dzieje się nie po ich myśli. Nawet umówione miejsce pobytu okazuje się niewypałem. Muszą przenieść się do zupełnie innej wioski, otoczonej lasem i skrywającej nie jedną tajemnicę.

"Tomek chodził w tę i z powrotem, trzymając się obiema rękami za głowę tak, jakby miało to jakkolwiek pomóc. Pomóc albo jemu w przywróceniu prawidłowej percepcji świata, albo... światu w przywróceniu logicznego [...] ładu i składu"

Sama opowieść zawarta w książce momentami przyprawiała mnie o zawrót głowy. Tu nie ma typowego schematu wprowadzenia, rozwinięcia, rozwiązania sprawy i zakończenia. Autor bawi się z czytelnikiem, przeplatając istotnie elementy z opisami, w których czytelnik traci skupienie. Tak jak w prawdziwym życiu. Czasem kluczowe niuanse dzieją się w najmniej spodziewanych momentach. Tak było i tutaj. Myślę, że jest to świetny zabieg, który w głowie czytelnika tworzy wielki mętlik. Niby coś tam świta w głowie, wszystko zaczyna układać się według wyobrażeń, a tu nagle zwrot akcji i trzeba znów główkować się kto z kim, co i jak. Kiedy dochodzi do rozwiązania nagle wszystko zaczyna do siebie pasować.

Warto zwrócić także uwagę na genialne podejście Urbanowicza do mitologii słowiańskiej i kultury suwalskiej. Idealne połączenie, które w efekcie daje klimat rodem z najmroczniejszych koszmarów. Kto by pomyślał, że w niepozornych lasach kryć może się tak wiele zła.

Nie byłabym sobą, gdybym nie powiedziała kilku słów o głównych bohaterach. Tomek od samego początku mnie irytował i działał jak przysłowiowa płachta na byka. Karolina była znośniejsza, ale im dłużej z nimi przebywałam, tym bardziej uważałam, że są siebie warci. Wiem, że to celowy zabieg autora i wielki szacunek za taką ich kreacje, że miałam ochotę obydwoje złapać i przemówić do rozsądku za wszechobecną głupotę, zapatrzenie w siebie i płytkość. Uff jak dobrze, że już więcej się nie spotkamy.

Artur Urbanowicz miał rację. Zakończenia nie da się przewidzieć. Chociaż myślałam, że to już koniec, bo historia niby dobiegła końca, widziałam, że do ostatniej strony brakuje mi jeszcze dużo. I tak w sumie można powiedzieć, że doczekaliśmy się trzech zakończeń. W tej książce nic nie jest takie, jak się wydaje i nie wiadomo, co jest jawą, a co snem.

Podsumowując książka "Gałęziste" to mroczna i niezwykła opowieść, utrzymana w suwalskich klimatach. Z każdą kolejną stroną poznajemy ten mistyczny świat, pełen wierzeń, tragedii i nieobliczalności, w którym nadal są miejsca dzikie i nieznane. Książkę momentami czyta się lekko i szybko. Są jednak chwile, kiedy trzeba zwolnić, analizować dialogi i nawet wertować kartki, patrząc co wcześniej uciekło. Historia jest dokładnie przemyślana i nie ma tutaj niczego przypadkowego. Jak na debiutancką powieść muszę przyznać, że autor postawił sobie wysoko poprzeczkę. Jednak po przeczytaniu "Inkuba" wiem, że nie tylko utrzymuje poziom, ale nawet sięga coraz wyżej. Mam nadzieję, że z suwalską wizją Urbanowicza, pełną słowiańskich wierzeń spotkam się jeszcze nie raz.

Zdobycie "Gałęzistego" w obecnych czasach graniczy z cudem. Jednakże po zauroczeniu "Inkubem", wiedziałam, że muszę zdobyć tą książkę za wszelką cenę. Po przeczytaniu mogę śmiało powiedzieć- nikt, ani nic nie zmusi mnie do odwiedzin Suwałk! Zbyt dużo mrocznych i niepokojących rzeczy się tam dzieje.

"To miejsce to gniew. Gniew jest tym miejscem"

Już po pierwszym...