Agata Niemirska, przykładna pracownica korporacji, uwikłana w nie-związek z Filipem, dowiaduje się o śmierci matki. Matki, która porzuciła rodzinę, gdy dziewczynka była malutka. Ojciec Agaty poznał nową kobietę, ożenił się, doczekał drugiej córki, a Agacie było całkiem dobrze w nowej rodzinie. Tylko to nieznośne przekonanie, że to przez nią matka odeszła, że była niewystarczająco dobra, że jest gorsza przez to, że matka wybrała inne życie…I nagle, po latach bez wieści od matki, telefon i obcy mężczyzna mówiący, że matka zmarła…Agata w towarzystwie przyrodniej siostry Danieli jedzie na pogrzeb…i niespodzianka: mamusia majątek zostawiła. Majątek nieruchomy i ruchomy: uroczy domek w Zmysłowie, kiosk z gazetami do prowadzenia, swoje piękne obrazy, kilkoro skorych do pomocy przyjaciół…i dziewięcioletnią Tosię, jeszcze jedną siostrę do kompletu…Boh trojcu lubit.

Agnieszka Krawczyk stworzyła niezwykle ciepłą i wciągającą opowieść o trzech „poplątanych” siostrach, a najlepsze, że seria „Czary codzienności” ma trzy tomy, a „Siostry” to pierwszy z nich. Może i opowieść jest troszkę naiwna, ale cudownie się czyta o perypetiach Agaty, Danieli i Tosi. Dziewczyny wybite ze swojej codzienności, podejmują z wdziękiem role, w jakie wepchnęło je życie i dzielnie sobie radzą z wszelkimi przeciwnościami i własnymi ograniczeniami. Niby trochę podłości, złośliwości i krzywd między kartami powieści się ukryło, ale zdecydowanie więcej jest na nich życzliwości, sympatii i ludzkich odruchów. Nie powiem, irytowało mnie, że autorka swoim bohaterkom intensywnie ścieżki prostuje, a święta Agata nawet w złości jest grzeczna i poukładana, ale są to nieznaczące na tle całości zgrzyty.

Lektura „Sióstr” była przyjemnością łagodzącą podrażnienia codzienności. Ba, wspomogła znakomicie regenerację mikrouszkodzeń, jakie każdego dnia zostawiają na mojej psychice zmagania z przejawami ludzkiej głupoty i ignorancji. Książka Agnieszki Krawczyk to taki kompres na mój mózg, pyszna, literkowa melisa, literacka przestrzeń na złapanie drugiego oddechu. Jeżeli tak miałaby wyglądać każda „kobieca” literatura, to biorę ją w ciemno. I serdecznie polecam, zamiast „zielonego kamienia i pociągu byle jakiego”.

Agata Niemirska, przykładna pracownica korporacji, uwikłana w nie-związek z Filipem, dowiaduje się o śmierci matki. Matki, która porzuciła rodzinę, gdy dziewczynka była malutka. Ojciec Agaty poznał nową kobietę, ożenił się, doczekał drugiej córki, a Agacie było całkiem dobrze w nowej rodzinie. Tylko to nieznośne przekonanie, że to przez nią matka odeszła, że była...