Krótko o kwestiach technicznych – pod tym względem “Dhalgren” prezentuje się w najlepszym razie przeciętnie. Papier wykorzystany do druku jest niskiej jakości, a niewielki rozmiar czcionki nie pomaga w czerpaniu przyjemności z lektury. Sądzę, że w przypadku takiego cyklu jak “SF Masterworks” należało się bardziej postarać. Na plus natomiast należy zaliczyć przedmowę Gwyneth Jones, która nie tylko wprowadza nas w świat “Dhalgrena”, ale też opowiada o okolicznościach historycznych, w jakich powstawała książka oraz posłowie Williama Gibsona (znanego chociażby z “Modyfikowanego węgla”).

Na początek wypadałoby wspomnieć słów kilka o czasach, w jakich powstawał “Dhalgren” (1974). W Stanach Zjednoczonych (jak i chyba na całym Świecie) były to naprawdę intensywne lata – protesty przeciwko wojnie, walka o prawa człowieka, czy też widmo zagłady nuklearnej – rozrywały ojczyznę Samuela R. Delany’ego. Dodajmy do tego fakt, że niedługo przed napisaniem “Dhalgrena”, autor doznał poważnego załamania nerwowego. Co wyszło z tego połączenia? William Gibson określił powieść Delany’ego jako “A riddle not meant to be solved” (w wolnym tłumaczeniu: “Zagadka, która nie ma zostać rozwiązana”).

You have confused the true and real

Miejscem akcji powieści jest zniszczone, upadłe miasto – Bellona, które wielokrotnie przywodziło mi na myśl skojarzenia z koszmarnym Silent Hill. W skutek jakiejś katastrofy, populacja Bellony spadła z dwóch milionów do około tysiąca, pozostali mieszkańcy łączą się w dziwaczne społeczności, nikt nie ma pojęcia, który tak naprawdę jest rok (miejscowa gazeta swobodnie każdego dnia swobodnie żongluje datami), na niebie widoczne są dwa księżyce, w wielu miejscach można dostrzec plakaty znanego wszystkim gwałciciela, a jakiekolwiek zasady moralne od dawna nie istnieją. To właśnie wizja zniszczonej, tajemniczej Bellony jest jednym z elementów, które w czasie lektury “Dhalgrena” zrobiły na mnie największe wrażenie.
Zapraszam do lektury pełnej recenzji - https://fantasmarium.com/2017/12/11/dhalgren-delany-recenzja/

Krótko o kwestiach technicznych – pod tym względem “Dhalgren” prezentuje się w najlepszym razie przeciętnie. Papier wykorzystany do druku jest niskiej jakości, a niewielki rozmiar czcionki nie pomaga w czerpaniu przyjemności z lektury. Sądzę, że w przypadku takiego cyklu jak “SF Masterworks” należało się bardziej postarać. Na plus natomiast należy zaliczyć przedmowę Gwyneth...