„Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.” (Mt 5, 6)
„Nigdy nie będzie sprawiedliwości. Każdy policjant jest skazany na wieczne niespełnienie.” (s. 153)

Dwa tak różne stwierdzenia na temat sprawiedliwości zamknięte w treści jednej powieści. A między nimi autor umieszcza, znanego czytelnikom z poprzednich tomów cyklu, kapitana Eberharda Mocka i jego definicję sprawiedliwości. Krajewski podkreślał nie raz, że zależało mu na stworzeniu bohatera z krwi i kości, mającego różne ludzkie słabości. 62-letni Mock jest tu o wiele bardziej wyważony niż w poprzednich częściach, ale nadal bardzo niejednoznaczny i daleki od kryształowości. Wciąż cechuje go ponadprzeciętny wigor i swoista wrażliwość, która sprawia, że denerwuje go banalność zła i cierpienia. Pomimo całej swej szorstkości, brutalności i ironii nieobce są mu wyrzuty sumienia oraz dylematy moralne. Z drugiej strony, ziarno prawdy ukryte jest w jego krytycznej samoocenie: „Jestem już na wskroś zepsuty. Płaczę tylko za kurwami i bandytami” (s. 171). Jaki więc naprawdę jest Mock? Czy faktycznie jest niczym biblijny błogosławiony- jedynym sprawiedliwym; mścicielem, który w imię dobra posunie się do samosądu bądź swego słynnego „imadła”, aby ukarać domniemanego winnego? Czy policjantem-realistą, który ma świadomość, że samo domniemanie nie wystarcza, aby zadenuncjować podejrzanego jako winnego…

Powieść powinna usatysfakcjonować wielbicieli pełnokrwistej, dosadnej prozy. Jednym słowem, dużo się tu dzieje. Mamy ciała młodych zgwałconych kobiet, odciętą dłoń podrzuconą do mieszkania Mocka przez otwór na listy, przypalanie pogrzebaczem twarzy, posypywanie solą ran i wannę wypełniona żrącym ługiem. Mamy orgie seksualne, prostytutki i szemrane towarzystwo mrocznego półświatka, ale również zdegradowaną arystokratkę oraz nobilitowanego lokaja. Nie mogło także zabraknąć szeroko zakrojonego śledztwa, efektywnych pościgów i brutalnych bójek.

Ale to wszystko to tylko jakby dodatek. Głównym bohaterem tego kryminału retro jest przecież jego tytułowy bohater, czyli Festung Breslau, Twierdza Wrocław - oblężone, zniszczone miasto, które w 1945 roku chyli się już ku upadkowi. Oczami Mocka i innych bohaterów poznajemy międzywojenną metropolię, która w tej powieści ukazana jest jako miejsce brudne, odrażające, do cna zepsute i przesiąknięte złem. Bombardowania odcisnęły na nim swoje piętno. Piękne kamienice pokryła warstwa dymu, kurzu i sadzy. Na ulicach zalegają góry gruzu, truchła zniszczonych przedmiotów oraz ciała zabitych, a w powietrzu unoszą się głośne lamenty tych, których (nie)szczęściem było przeżyć.

Świadkiem i uczestnikiem tej przemiany, towarzyszącej powolnemu „znikaniu” miasta, jest Mock. Chyba jedyny jego obywatel, który tak bardzo czuje się jego fragmentem, tak bardzo jest z nim nierozerwalnie związany. Podobnie jak Gdańsk w „Hanemannie” Chwina, tak tu Wrocław jest miastem, którego już nota bene nie ma, a które swoją dawną formę zachowało tylko w pamięci i wspomnieniach bohaterów. Mock usilnie stara się zachować ciągłość dawnej rzeczywistości. Dla niego nic się nie zmienia, bo wmawia sobie, że bombardowanie Breslau ma charakter epizodyczny i niedługo wszystko wróci do normy. Dlatego celebruje blichtr codziennego życia: poranną kawę zawsze pije w porcelanowej filiżance i niezależnie od okoliczności nosi eleganckie garnitury. To jego sposób, aby oddać Breslau należną mu cześć i szacunek „niezależnie od tego, w jakiej formie ono istnieje, nie zależnie od tego, kto nim włada, nieważne, w jakiej będzie ono postaci: prawdziwej, podziemnej, czy urojonej”(s. 37).

Plastyczność opisów pomogła autorowi opanować do perfekcji trudną sztukę pochwycenia detali; drobnostek, które budują całościowy obraz miasta. Dzięki przestrzennemu ukazywaniu miejsc akcji odnosi się wrażenie, że jest się w danym miejscu, dotyka się sprzętów, słyszy odgłosy pulsującego życia, czuje zapach zasypanej gruzem ulicy. Krajewski maluje obrazem, dźwiękiem i emocjami namacalne światy, ale jednocześnie jest bardzo stonowany w sile prostych dialogów. Jako rodowity wrocławianin, Krajewski bardzo wiarygodnie odwzorowuje topografię miasta, w którym do tej pory drzemie duch dawnego Wrocławia. W wywiadach niejednokrotnie podkreśla, że to nie on podąża po Breslau śladami Mocka, ale kreuje świat przedstawiony swoich powieści, tak, aby to bohaterzy chodzili jego wrocławskimi ścieżkami. W swych powieściach odwołuje się do miejsc i nazw ulic istniejących w tamtym czasie i niemalże każdą scenę osadza w konkretnych miejscu. Często padają niemieckie nazwy ulic, których polskie (współczesne) odpowiedniki można znaleźć w zamieszczonym na końcu każdej powieści indeksie.

Jak przyznaje sam autor, chodziło mu przede wszystkim o przedstawienie wrocławskich realiów tamtych czasów i złożenie hołdu jego ulubionemu gatunkowi literackiemu, jakim jest amerykański czarny kryminał. Trzeba przyznać, że „Festung Breslau” doskonale się w tę konwencję wpisuje.

„Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.” (Mt 5, 6)
„Nigdy nie będzie sprawiedliwości. Każdy policjant jest skazany na wieczne niespełnienie.” (s. 153)

Dwa tak różne stwierdzenia na temat sprawiedliwości zamknięte w treści jednej powieści. A między nimi autor umieszcza, znanego czytelnikom z poprzednich tomów cyklu, kapitana...