Ależ dziwna to była książka. Miałem wrażenie, że autor na niej dopiero uczył się pisać, choć jeśli tak rzeczywiście było, to jest bardzo pojętnym uczniem.
Początek to był koszmarny chaos. Masa postaci, które nie wiadomo do końca skąd się wzięły. Skoki w czasie też zupełnie niepojęte. I dopiero gdzieś tak od około setnej strony Don Javier najwyraźniej zrozumiał o co w tym całym pisaniu chodzi i zaskoczył mnie całkowicie. Akcja zaczęła mieć sens, układała się w jasną i przejrzystą całość (poza kilkoma nie do końca zrozumiałymi dygresjami). Zrobiło się na tyle ciekawie, że szukałem tylko okazji - wolnej chwili, by móc dowiedzieć się co będzie dalej. Nie sposób było się od tego oderwać. Około pierwszej w nocy zdrowy rozsądek przebił się przez literackie uniesienie i poszedłem spać. Ale choć wstaję zwykle w pół do siódmej (żeby spokojnie zdążyć do pracy i z dziećmi do szkoły), tym razem obudziłem się przed szóstą i jeszcze przed obowiązkami udało mi się poznać całą historię. Było naprawdę nieźle! Niestety ten koszmarny początek (a właściwie ćwierć książki) sprawił, że nie do końca udało mi się ogarnąć wszystkie pomysły autora. W zasadzie teraz powinienem zasiąść raz jeszcze do powieści i być może okazałoby się, że coś się z chaosu wyłoni. Ale boję się, że tak się nie stanie, zaś magia opowieści, jaką zaserwował Gonzalez w dalszej części, uleci wraz z całkiem dobrym wrażeniem, jakie mimo wszystko Piąta korona po sobie zostawiła.

Ależ dziwna to była książka. Miałem wrażenie, że autor na niej dopiero uczył się pisać, choć jeśli tak rzeczywiście było, to jest bardzo pojętnym uczniem.
Początek to był koszmarny chaos. Masa postaci, które nie wiadomo do końca skąd się wzięły. Skoki w czasie też zupełnie niepojęte. I dopiero gdzieś tak od około setnej strony Don Javier najwyraźniej zrozumiał o co w tym...