Kto by pomyślał, że zwykły, niewinny wierszyk dla dzieci jest w stanie napędzić człowiekowi stracha. Bo czyż nie jest on niewinny?:

W nocy, gdy cały dom już śpi,
Stukostrachy, Stukostrachy,
stukają do drzwi.
Chciałbym stąd uciec, lecz boję się,
że Stukostrach zabierze mnie.

Okazuje się jednak, że po lekturze wierszyk przestaje być taki niewinny jak na początku. Stephen King stworzył kolejny bardzo dobry, trzymający w napięciu horror. Najlepsze w nim jest to, że - jak to często bywa u Kinga, z czego niezmiernie się cieszę - akcja nieraz skręca w niespodziewanym kierunku, raz po raz zaskakując czytelnika. Jednak w "Stukostrachach" nie brakuje, niestety, rzeczy według mnie niepotrzebnych. Po obiecującym początku kolejna część książki to kilkadziesiąt stron pełnych historii z życia alkoholika (czyżby King opowiadał trochę o sobie?; kto wie, w końcu prawie całe lata osiemdziesiąte przebalował, że aż miło), a z tematem nie ma to za bardzo związku. Ponadto King chyba trochę za bardzo popuścił w pewnych miejscach wodze swojej wyobraźni, przez co książka staje się momentami zbyt niewiarygodna, a przecież znakiem firmowym Kinga jest znakomita umiejętność uczynienia z prawie każdej, nawet najbardziej irracjonalnej historii, czegoś prawdopodobnego, a przez to przerażającego. W "Stukostrachach" trochę tego brakuje. No i końcówka mogłaby choć trochę zjeżyć włosy na głowie, a była od pewnego momentu do przewidzenia.

Ogólnie jednak jest to książka bardzo dobra. Jestem niemalże fanatykiem Kinga, więc ta ocena może wydawać się komuś zbyt subiektywna, ale, no cóż... mimo uwag do całości, podobało mi się.
W końcu to Stephen King.

Kto by pomyślał, że zwykły, niewinny wierszyk dla dzieci jest w stanie napędzić człowiekowi stracha. Bo czyż nie jest on niewinny?:

W nocy, gdy cały dom już śpi,
Stukostrachy, Stukostrachy,
stukają do drzwi.
Chciałbym stąd uciec, lecz boję się,
że Stukostrach zabierze mnie.

Okazuje się jednak, że po lekturze wierszyk przestaje być taki niewinny jak na początku. Stephen...