To były piękne dni. Chlubne karty polskiego himalaizmu wypełnione poczynaniami ludzi kochających życie oryginalne i walczących z przeciętnością. Cytując Zawadę: "Muszę znaleźć wyraźny cel, do którego będę dążył z całą stanowczością. Trzeba widzieć piękny świat, nie zasklepiać się w codziennym trybie życia". I te strony ukazujące owe cele i ich żmudne osiąganie przypadły mi do gustu. Niestety jest ich za mało. Za dużo natomiast jest listów. Widać w nich wyraźnie falę uczuć przepływających w tym małżeństwie niepoprawnej romantyczki z kalkulującym racjonalnie. I dla mnie jest to zbyt osobiste, bo w moim mniemaniu nie czyta się cudzych listów, ani pamiętników, nawet za przyzwoleniem. Ale co dla jednych jest wadą dla innych stanowi zaletę, bo tak skonstruowany jest ten świat.

To były piękne dni. Chlubne karty polskiego himalaizmu wypełnione poczynaniami ludzi kochających życie oryginalne i walczących z przeciętnością. Cytując Zawadę: "Muszę znaleźć wyraźny cel, do którego będę dążył z całą stanowczością. Trzeba widzieć piękny świat, nie zasklepiać się w codziennym trybie życia". I te strony ukazujące owe cele i ich żmudne osiąganie przypadły mi...

To nie jest literatura górska
Znana aktorka oraz charyzmatyczny lider wypraw wysokogórskich. To połączenie sprawiło że na książkę „Życie z Zawadą” miałam już dawno ochotę. Niestety po przeczytaniu pierwszych stu stron wiedziałam już, że nie o to mi chodziło. Aktorka skupia się na uczuciach (mam wrażenie, że bardziej swoich),listach, zapiskach. Wymienia wyjazdy swoje i męża. Przywołuje na karty książki znajomych wspólnych i osobnych i tworzy w ten sposób przysłowiowy groch z kapustą. O Andrzeju Zawadzie dowiadujemy się, że był człowiekiem introwertycznym, pełnym rozterek, choć kiedy uważał, że cel jest tego wart potrafił działać pewnie i zdecydowanie. Pani Anna pisze sporo o swojej artystycznej drodze życia, o rolach, wyjazdach i przyjaciołach z tym związanych. Jednakże z tła wciąż wylewają się „wielkie uczucia” aktorki. Najpierw 10 lat życia w niepewności jako „dziewczyna” Zawady i oczekiwania na upragnione małżeństwo a następnie rola satelitki swojego męża. Miałam wrażenie, że aktorka złapała upragnione szczęście i trzymała je mocno rękami nawet jeśli miałoby to je pokaleczyć. Po przeczytaniu książki jestem rozczarowana. Nie tego chciałam się dowiedzieć o tych dwóch znanych postaciach. Na samym początku Anna Milewska pisze, że książka ta miała być napisana przez Andrzeja Zawadę, ale ponieważ On nie zdążył, pisze Ona. Bardzo żałuję, że to nie Andrzej Zawada jest autorem, gdyż dałoby to czytelnikom poznania wielu niezwykłych przygód i doznań tego podróżnika a zamiast tego mamy spis dat, wyjazdów, znajomych i uczuć pani Anny Milewskiej.

To nie jest literatura górska
Znana aktorka oraz charyzmatyczny lider wypraw wysokogórskich. To połączenie sprawiło że na książkę „Życie z Zawadą” miałam już dawno ochotę. Niestety po przeczytaniu pierwszych stu stron wiedziałam już, że nie o to mi chodziło. Aktorka skupia się na uczuciach (mam wrażenie, że bardziej swoich),listach, zapiskach. Wymienia wyjazdy swoje i...

Jeśli, biorąc tą książkę do rąk, czytelnik oczekiwał, że będzie to laurka dla Andrzeja Zawady, to się zapewne srogo zawiódł. To opowieść kobiety o mężczyżnie, którego kochała, o wspólnym życiu, wspólnych projektach, jej pracy i jego wyprawach. To uchylenie drzwi do świata Zawady i aktorki.
Generalnie lektura przyjemna, gdyby nie fakt, że autorka cechuje się lekką egzaltacją w swoim sposobie opowiadania i potrzeba trochę czasu (rozdziałów),aby do tego przywyknąć.

Jeśli, biorąc tą książkę do rąk, czytelnik oczekiwał, że będzie to laurka dla Andrzeja Zawady, to się zapewne srogo zawiódł. To opowieść kobiety o mężczyżnie, którego kochała, o wspólnym życiu, wspólnych projektach, jej pracy i jego wyprawach. To uchylenie drzwi do świata Zawady i aktorki.
Generalnie lektura przyjemna, gdyby nie fakt, że autorka cechuje się lekką egzaltacją...

Początki, pomimo 600 stron, rokowały się optymistycznie. Starałam się czytać, nie nudzić się, i łudzić się, że a może jednak całkiem samego Zawady będzie więcej. Niestety. Nie polubiłam stylu pisania pani Milewskiej, jak dla mnie zbyt "kobieca" co śmiesznie brzmi w tym kontekście. Niestety Zawada nie miał czasu na pisanie książki a szkoda. Wolę męski punkt spojrzenia.
Jak sam tytuł mówi: "Życie z Zawadą". I nie mniej nie więcej. Anna Milewska szczegółowo, nawet bardzo, opisuje bodajże całe swoje życie z osobami w nim towarzyszącymi.Dlatego lektura jest tak rozwlekła. Równolegle do spostrzeżeń autorki pojawiają się listy pisane od przyjaciół, ukochanych osób czy od samej Milewskiej. Dużo zdjęć. Dużo szczegółów. Dużo prawdy. Dużo emocji. A przeczytałam tylko 200 stron.
Więcej nie dam rady ponieważ mnie interesuje sam Zawada. I tylko Zawada. Góry.I podróże. Pani Anna to osoba sympatyczna, zwiewna, marzycielska, znająca swoją wartość a brzydziej ujmując próżna - a za takimi osobami nie przepadam.
Odnoszę wrażenie, że Milewska od początku swojej kariery i męża przygotowywała się z myślą o tym, że kiedyś wyda owoc jej,jego, ich życia. Ładny pamiętnik do którego można sięgnąć by coś z leksza sobie przypomnieć. Przeznaczony również dla fanów? małżeństwa Zawadów.

Początki, pomimo 600 stron, rokowały się optymistycznie. Starałam się czytać, nie nudzić się, i łudzić się, że a może jednak całkiem samego Zawady będzie więcej. Niestety. Nie polubiłam stylu pisania pani Milewskiej, jak dla mnie zbyt "kobieca" co śmiesznie brzmi w tym kontekście. Niestety Zawada nie miał czasu na pisanie książki a szkoda. Wolę męski punkt spojrzenia.
Jak...