Całkiem sympatyczna lektura i naprawdę pozytywne zaskoczenie, wchłonęłam ją niemal błyskawicznie, zwłaszcza, że lubię prozę osadzoną w realiach historycznych, a tym bardziej w moim ukochanym Krakowie. <3 Poza tym, ostatnio interesuję się panowaniem Henryka Walezego. Dowiedziałam się też parę smaczków historyczno-legendarnych, o których pojęcia nie miałam.
Autorowi należy się duże uznanie za zgrabne poprowadzenie kilku intryg kryminalno-politycznych i umiejętne ich wplecenie w otoczkę historyczną.

Gdy tylko zerknęłam na tytuł powieści - skojarzył mi się z cyklem "Królów Przeklętych" Maurice'a Druona. Przeczucie mnie nie omyliło. Istotnie książka rozpoczyna się od procesu Wielkiego Mistrza Templariuszy, żeby potem przejść do Katarzyny Medycejskiej i przepowiedni Nostradamusa, a następnie do renesansowego Krakowa.
Dostrzegam tutaj następujące nawiązania autora: 1. Druon i jego cykl "Królów Przeklętych", 2. Dumas - "Królowa Margot", 3. Wspomnienia Piotra de L'Estoile 4. Eco - "Imię Róży" 5. Grzybowski i jego biografia Henryka + sporo innych, znacznie bardziej czytelnych, bo wspomnianych wprost w tekście, np. utwory Kochanowskiego czy "Książę" Niccolo Machiavellego itp.
Za to bardzo duży plus ode mnie.
A przy okazji również minus, bo humorystyczny fragment książki oparty na kronice Piotra de l'Estoile (zabawny opis "pieszczoszków" królewskich) został wprowadzony przez Autora w niemal identycznym brzmieniu jak oryginał, jednak bez podania cytatu i odnośnika.

Książkę tę przeczytałam ze względu na Henryczka i jego żabojadów, który stanowili barwną zgraję oryginałów, gorszących nobliwych Polaków.
Zarówno król, jak i jego ulubieńcy (mignons) są tu odmalowani w niemal jak najgorszym świetle, jako Sodomici, zwyrodnialcy, niechluje i bufony, znający tylko swój język, ale przy tym znakomici szermierze.
Nie jestem pewna, na ile ich obraz jest zgodny z prawdą historyczną (o ile takowa istnieje), natomiast sceny z ich udziałem czytało się znakomicie. :D

Wierni czytelnicy dzieł Dumasa mają okazję spotkać tutaj starych dobrych znajomych - Karola IX, La Mole'a, Coconnasse'a, Margot, Katarzynę, Henryka, Franciszka d'Alencon, Maurevela etc. :)

Niektóre fragmenty powieści jednak nie przypadły mi do gustu - zbyt naciągane lub denerwujące np. SPOILER! celny strzał Ryxa do pewnego znanego, o ile nie najbardziej znanego, francuskiego skrytobójcy.
Również nie przepadam za narracją w 1 osobie, która tutaj przeważa. Całe szczęście, że Ryx zalicza się do strawnych głównych bohaterów.

Niestety tytuły poszczególnych tomów cyklu są dość niewyszukane i mylące. Szkoda, gdyż inne sformułowania mogłyby przyciągnąć grupę dojrzalszych czytelników. Tym bardziej, że niektóre fragmenty tegoż tomu cyklu zdecydowanie się nie nadają dla czytelników poniżej 18 lat.
Teoretycznie nie ocenia się książek po tytułach, ale przyznam, że z ich powodu sądziłam, że to powieści dla dzieci/młodzieży ("Kacper Ryx i..." brzmi niemal jak "Harry Potter i ...", chociaż HP jak najbardziej lubię).

Na koniec - oczywiście polecam. Głównie dla historycznych smaczków i legend (duch rycerza Szafrańca, realia ówczesnego uniwersytetu, król i jego pieszczoszki, rodzinka Zborowskich).
Lektura naprawdę przyjemna, wciągająca i w sam raz na weekend, aczkolwiek nie jest to Dumas. ;)

Całkiem sympatyczna lektura i naprawdę pozytywne zaskoczenie, wchłonęłam ją niemal błyskawicznie, zwłaszcza, że lubię prozę osadzoną w realiach historycznych, a tym bardziej w moim ukochanym Krakowie. <3 Poza tym, ostatnio interesuję się panowaniem Henryka Walezego. Dowiedziałam się też parę smaczków historyczno-legendarnych, o których pojęcia nie miałam.
Autorowi należy...