Zupełnie przeciętny kryminał.
Z takim mordercą, o jakim była mowa w opisie książki jeszcze do tej pory się nie spotkałam w żadnym kryminale. Pomysł miał więc autor całkiem oryginalny i to mnie zachęciło. Niestety wykonanie okazało się już gorsze. Główny śledczy Thorne mnie irytował; jego skłonnośc do agresji, nadużywania alkoholu, przekonanie o własnej nieomylności, upartość, hardość, opryskliwość i chamstwo. Wątek podchodów miłosnych z panią doktor Anne również nie przypadł mi do gustu i z czasem zaczął nudzić, zaczęłam uważać go za zupełnie niepotrzebny, ponieważ tylko spowalniał akcję. Akcja była i tak wolna, ponieważ większość głównego wątku opierała się na zatwardziałym przekonaniu Toma Thorne'a o tym, że mordercą jest człowiek, do którego ma osobiste uprzedzenia. Detektyw inspektor miał na tym punkcie niemal obsesję, zamiast spojrzeć obiektywnie na sprawę. To sprawiło, że uważam go za mało kompetentnego śledczego i zdecydowanie nie jestem pod wrażeniem jego umiejętności śledczych. Poza tym Thorne nie popisał się niczym, za to sam został napadnięty przez zabójcę oraz nie zrobił nic żeby ochronić przed zabójcą kobietę, która go widziała, ponieważ była przez niego pierwotnie wybrana i z której tenże psychopata zrezygnował. Naprawdę nie mogę się dopatrzeć żadnych objawów kompetencji u inspektora. A telefon do osoby, która miała być wedle zdobytych przez Thorne'a dowodów mordercą był nieporozumieniem. Jaki śledczy dzwoni do mordercy mówiąc: 'wiem, że to Ty, złapię Cię'? Chyba po to, żeby dać mu czas na obmyślenie planu wyrolowania pana inspektora i ucieczkę.Co prawda mordercą okazał się ktoś inny, ale powyższy fakt i tak mnie powalił.

Co mnie irytowało to jeszcze przemyślenia ofiary zabójcy, po udarze. Niby fajnie, że coś takiego zostało zawarte w książce, bo możemy się wczuć w sytuację ofiary, doświadczyć jej emocji, ale miałam wrażenie, że ona nie do końca wie, co się stało, ponieważ jej rozmyślania były dosłownie o pierdołach. Trochę inaczej sobie wyobrażam, co się dzieje w głowie osoby, której jedynym ruchem może być ruch powieki. To powinny być mega silne emocje, ból, czarna rozpacz, niedowierzanie, chęć śmierci. Z czasem co prawda pojawiają się emocje właściwe i to sprawiło, że wszystko stało się trochę bardziej wiarygodne.


Jeżeli macie pod ręką ciekawszą pozycję, to 'Kokon' raczej zostawcie sobie na czas, kiedy nic ciekawszego w Waszym zasięgu nie będzie.

Zupełnie przeciętny kryminał.
Z takim mordercą, o jakim była mowa w opisie książki jeszcze do tej pory się nie spotkałam w żadnym kryminale. Pomysł miał więc autor całkiem oryginalny i to mnie zachęciło. Niestety wykonanie okazało się już gorsze. Główny śledczy Thorne mnie irytował; jego skłonnośc do agresji, nadużywania alkoholu, przekonanie o własnej nieomylności,...