Prawdziwi artyści czasami pozostają w ukryciu. Ich talenty podziwiają nieliczni, a jeszcze mniejsza grupka zdaje sobie sprawę z niesamowitego daru takich osób. Jedni wyszukują tematów do swoich niepowtarzalnych zdjęć, inni wygrzebują cudeńka ze śmieci, by zrobić z nich coś pięknego, dłubią w drewnie, wycinają szkiełka, tańczą, malują. Wszystko to w cieniu pozwalającym na egzystencję, trwanie z dnia na dzień niezapewniające nagród. Od czasu do czasu mają przebłyski konieczności zaistnienia, pokazania swoich umiejętności, niezwykłości, ale ich pragnienia dzielenia się swoimi tworami są tłamszone przez brutalną rzeczywistość, w której pieniądz odgrywa ważną rolę. Ich brak przekształca się w niemoc i niewiarę we własne talenty, które mogą zostać odkryte w ich własnym miejscu.
Bohaterzy książki Grzegorza Strumyka „Nierozpoznani” to artyści, którzy nie są pewni swego talentu. Ich głównym celem życiowym jest poszukiwanie go w sobie. Posiadane przez nich umiejętności w świecie pieniędzy są degradowane. Potrzebują starszego do nich znajomego, by pozwolił im na odkrycie siebie i swego miejsca w mieście.
Akcja powieści dzieje się na pograniczu marginesu społecznego i rzeczywistości. Ludzie utrzymujący się z własnej pracy grzebią w kontenerach, przerabiają starocie, szukają inspiracji w bezdomnych czytających książki znalezione w makulaturze. Ludzka potrzeba tworzenia piękna, wygładzania otoczenia sprawia, że doskonalą swoje umiejętności bez świadomości niezwykłości własnych tworów. Próby dopasowania do wymogów społecznych przekonują ich, że są odmienni, przez co nie mogą zbyt łatwo odkryć siebie.
Powieść napisana swobodnym opisowym językiem zabierającym nas w świat poszukiwań własnego przeznaczenia, zmagań z problemami finansowymi, nadawania sobie nowej formy. Książkę polecam miłośnikom książek, w których fabuła nie jest schematyczna, wymagająca skupienia, ale jednocześnie pozwala na podróż w niezwykłe światy opisów. Jest to historia o człowieku, który wśród młodych, pełnych marzeń czuje się najlepiej. Ich codzienna niepewność i naiwność pozwala mu na przedłużenie własnej młodości

Prawdziwi artyści czasami pozostają w ukryciu. Ich talenty podziwiają nieliczni, a jeszcze mniejsza grupka zdaje sobie sprawę z niesamowitego daru takich osób. Jedni wyszukują tematów do swoich niepowtarzalnych zdjęć, inni wygrzebują cudeńka ze śmieci, by zrobić z nich coś pięknego, dłubią w drewnie, wycinają szkiełka, tańczą, malują. Wszystko to w cieniu pozwalającym na...