„Nie zabijaj pająków” chyba każdy z nas w dzieciństwie to słyszał… niby dlaczego? bo wtedy będzie padał deszcz… jakie to dziwne, bo gdy zabito Pająka to wcale, a wcale deszcz nie padał, tylko było tak strasznie upalnie…
Kryminał Ireny Matuszkiewicz „Nie zabijać pająków” jest napisany z lekkim przymrużeniem oka. Przedstawia obraz z życia małej społeczności, taki jaki możemy spotkać na wielu polskich osiedlach. Bohaterowie nakreśleni są wyraziście i ma się wrażenie, że są naszymi sąsiadami, prawdziwymi jak z krwi i kości. Może gdybyśmy i my byli w ich sytuacji, tez narzekalibyśmy na uciążliwego sąsiada jakim był Pająk… szpiegujący, podsłuchujący, wtrącający się do wszystkiego, a przede wszystkim traktujący jak Biblię kodeks wykroczeń. Kto to wytrzyma? Chyba tylko ktoś z wielką cierpliwością… ale ta cierpliwość w końcu może się skończyć. Pająk dał się poznać nie tylko sąsiadom, ale również w administracji osiedla, na policji, na targowisku… nie ma chyba osoby, której nie dał się we znaki. Tak więc podejrzanych o jego zabicie też jest wielu.
Zadziwiające w tej książce jest to, że mimo iż momentami troszkę się dłużyła, nie dało się jej odłożyć na półkę, ponieważ do końca trzymała w wielkiej niewiadomej kto targnął się na życie Pająka. Zakończenie trochę mnie zaskoczyło, ale przecież o to chodzi by książka nie kończyła się wedle naszego scenariuszu… w życiu też nic nie jest do końca logiczne i ustawione wedle jakiegoś planu, tylko jest mnóstwo zaskakujących i „niewygodnych” wydarzeń.

„Nie zabijaj pająków” chyba każdy z nas w dzieciństwie to słyszał… niby dlaczego? bo wtedy będzie padał deszcz… jakie to dziwne, bo gdy zabito Pająka to wcale, a wcale deszcz nie padał, tylko było tak strasznie upalnie…
Kryminał Ireny Matuszkiewicz „Nie zabijać pająków” jest napisany z lekkim przymrużeniem oka. Przedstawia obraz z życia małej społeczności, taki jaki...