Zanim moje dywagacje odnośnie samej treści tej książki wejdą na pełne obroty, pozwolę sobie na dwie, drobne dygresje. Dygresja pierwsza: autor ma naprawdę klawe imię. Mały Bentley – to prawie jak mały Fiat 126p. Na temat pisarza nie wiem w zasadzie nic, więc nie mam pojęcia czy facet obrał sobie taki pseudonim twórczy, czy też jego godność to pomysł rodziców – tak czy owak, winszuję inwencji. Dygresja druga: okładka, która zdobi „Instynkt śmierci”, pasuje tej książce jak świni siodło. Dobra, teraz szturmem do konkretów – powieść Little’a to historia o seryjnym mordercy. Nie sugerujcie się więc grafiką, bo kolejne „Szepty w ciemności” to nie są. Nie sądzę też, żebyście po jej przeczytaniu podzielali entuzjazm wydawcy, z notki którego jasno wynika, że Bentley to geniusz, któremu sam King gotów ciżemki wiązać. „Instynkt śmierci” to kniga co najwyżej dobra i nawet peany samego Stefana Króla tego nie zmienią. Pomysł Bentley miał faktycznie oryginalny, aczkolwiek potencjału nie wykorzystał, prezentując fabułę przewidywalną i nie pozbawioną swoistych niedorzeczności. Pomimo zabiegu mydlenia oczu czytelnikowi i podsuwania potencjalnych dowodów winy kilku postaci (upośledzonemu chłopu bardzo źle patrzy z oczu, dziewczyna chodzi we śnie i sama siebie podejrzewa o popełnianie zbrodni w stanie nieświadomości, ojciec jej kolegi przegląda w księgarni książki na temat rytualnych morderstw) i tak nie trzeba długo czekać by domyślić się, kto postanowił wyfiletować całe osiedle. Sam morderca – pomimo iż autor dwoi się i troi byle tylko uwiarygodnić jego motywacje i możliwości – średnio przekonuje. Przy okazji pierwszych morderstw imponuje dbałością o szczegóły (nie tylko popełnia je z przerażającą precyzją i finezją, ale nie pozostawia na miejscu zbrodni nawet włosa) aż tu nagle, ni z gruszki ni z pietruszki, wraca sobie z zakrwawionym młotkiem od zakatowanego sąsiada, niespecjalnie przejmując się faktem iż jest przy tym widoczny jak na dłoni. Jeszcze mniej przekonuje wątek ukazujący relacje matki upośledzonego dziecka z jej równie upośledzonym mężem. Ten akurat zabieg miał chyba służyć tylko i wyłącznie podniesieniu poziomu wynaturzenia i perwersji, bo nic tak naprawdę nie wnosi, a wręcz czyni tę historię jeszcze bardziej absurdalną. Najbardziej jednak pojechał Bentley po bandzie z akcją policji – to że na starcie sobie nie radzą to jeszcze można zrozumieć, ale kiedy już twarz zabójcy jest znana, wszystkie dostępne siły zmobilizowane, zaś okolica otoczona, mundurowi nadal pozostają bezradni a morderca spokojnie wchodzi sobie do szpitala, gdzie kontynuuje swoje dzieło. Oczywiście, nie mogło zabraknąć wątku miłosnego – równie przewidywalnego i infantylnego jak wiele innych elementów tej powieści. Na końcu zaś mamy soczysty happy end – zło zostało pokonane, rany jeszcze się goją, ale wszystko idzie ku dobremu, Romeo i Julia przeżyli i teraz mogą cieszyć się tym, co w życiu dobre i sobą nawzajem. W końcu „all you need is love”.
Skory jestem uwierzyć w zapewnienia wydawcy jakoby Bentley Little był odkryciem samego Kinga, że współczesny mistrz horroru jest rozmiłowany w jego prozie, że w momencie wypadku samochodowego miał przy sobie jego książkę, i takie tam. Z tym że dowodząc w ten sposób wielkości pisarza to tak jak twierdzić, że parówka z bułką to wykwintne danie bo jada je na śniadanie jeden z najznamienitszych kucharzy świata. Ot, widać King też od czasu do czasu lubi coś przyziemnego i niewyszukanego, zalatującego standardem. Taki jest właśnie „Instynkt śmierci” – typowy i nastawiony na dostarczenie niewyszukanej rozrywki. Ja, pomimo utyskiwań, bawiłem się przy tej powieści przednio. Little pisać umie, rzemiosło pisarskie ma opanowane w stopniu więcej niż zadowalającym, ale albo gonią go terminy, albo zwyczajnie odpowiada mu rola typowego zabawiacza, serwującego publiczności atrakcyjną w swej prostocie i przewidywalności rozrywkę. Sięgnę najpewniej po kolejne jego powieści, z uwagi na ich aspekt czysto rozrywkowy, ale na chwilę obecną postrzegam Bentleya jako zwykłego dworzanina na dworze literackiego horroru. Po berło facet nie ma co ręki wyciągać.

Zanim moje dywagacje odnośnie samej treści tej książki wejdą na pełne obroty, pozwolę sobie na dwie, drobne dygresje. Dygresja pierwsza: autor ma naprawdę klawe imię. Mały Bentley – to prawie jak mały Fiat 126p. Na temat pisarza nie wiem w zasadzie nic, więc nie mam pojęcia czy facet obrał sobie taki pseudonim twórczy, czy też jego godność to pomysł rodziców – tak czy owak,...