To dziwna książka. Powstała chyba po to, by być, by zaświadczać o istnieniu wspaniałej zresztą pianistki Lidii Grychtołówny. Tekst opracował zmarły w 2016 roku mąż artystki, Janusz Ekiert, a wydano ją w roku jej 85. urodzin.
Podtytuł książki to "kartki z pamiętnika". No, powiedzmy. Początek jest nudny okropnie. To wyliczanie miejsc koncertów, opisy różnych zagadnień z życiem estradowym związane, ale wyłącznie z punktu widzenia autorki, która nie zapomina podkreślać swojej wspaniałej kariery, słuchu absolutnego, itp. Ciekawsza jest część opowiadająca o uczeniu adeptów sztuki pianistycznej w Moguncji - to prawie interesujące uwagi, choć , jak wcześniej brak jakiejś syntezy. To tylko jednostkowe opowiastki. Potem autorka prześlizguje się przez wojenną, trudną historię rodziny w czasie wojny (urodziła się w 1928 roku). Ostatnia, wcale obszerna część to wspomnienia z podróży - nie tych muzycznych, lecz urlopowych. I tu mamy opisy wywczasów w Dalmacji, na Dominikanie, w Grecji i Hiszpanii. Państwo Ekiertowie jeździli dużo, potrafili znaleźć ciekawe miejsca i je smakować. To trzeba przyznać. Z opowiadaniem o tym już gorzej. Książkę kończy kilka listów gratulacyjnych z okazji 80. urodzin oraz repertuar, jaki pani Grychtołówna miała w palcach. Bo, oczywiście, dziś już nie koncertuje.
Wszystko to pod tytułem "W metropoliach świata". Może znajdzie się autor, który napisze porządną biografię artystki, bo należy jej się to, jak mało komu.

To dziwna książka. Powstała chyba po to, by być, by zaświadczać o istnieniu wspaniałej zresztą pianistki Lidii Grychtołówny. Tekst opracował zmarły w 2016 roku mąż artystki, Janusz Ekiert, a wydano ją w roku jej 85. urodzin.
Podtytuł książki to "kartki z pamiętnika". No, powiedzmy. Początek jest nudny okropnie. To wyliczanie miejsc koncertów, opisy różnych zagadnień z...